WŁAŚNIE TEN MIŚ, OPOWIASTKI

Oboje uważali, że ich jedynaczka Kama - musi mieć wszystko, czego zapragnie, zwłaszcza, gdy ich na to było stać. I Kama pragnęła, a właściwie coraz częściej i więcej żądała rzeczy, które po prostu zjawiły się w jej polu widzenia i zachcenia. Przywykła już, że od rodziców nie należy się spodziewać niczego innego prócz rzeczy, choćby najwymyślniejszych. Czasem trochę zdziwiona patrzyła na jakieś dziecko przytulane przez matkę, prowadzone przez ojca, w ożywionej rozmowie z nimi… Kama tego nie znała, bo miała piastunkę, a oni, gdy wreszcie mieli parę godzin czasu, to zabierali ją do najlepszych sklepów z zabawkami i tam dumni byli z tego, ile nowych zakupów wynosili do samochodu. Te zabawki nudziły się Kamie szybko, więc były następne wyprawy, zakupy i znudzenie, bo nie było z kim się tym bawić. Wysyłano więc te „nieoswojone” zabawki do domów dziecka, by kupić Kamie nowe.

Któregoś niedzielnego ranka Kama zerwała się ze snu z okrzykiem: „Właśnie ten miś!” Okazało się, że śnił się jej jakiś miś „cudny i jak żywy” i że ona tylko takiego chce mieć. Najprościej było wziąć ją do sklepu, by znalazła podobnego. Jednak okazało się, że żaden taki nie był. Poza tym tak była podniecona swoim pragnieniem, że zmuszała ich do wędrówki od sklepu do sklepu i do przerzucania setek miśków, z których żaden nie był „tym właśnie.” Kiedy w końcu trafili do sklepu z bardzo tanimi chińskimi zabawkami, Kama nagle wśród sterty przytulanek wypatrzyła tego miśka ze snu. Kosztował parę złotych i był dość sympatyczny. Kama jednak miała jeszcze jedno żądanie: „Chcę zobaczyć dziewczynkę, która go uszyła.” Z tym był kłopot, bo z Chin przychodziły tysiące takich miśków i nikt nie wiedział z jakiego dokładnie miejsca. Kama była nieubłagana i musiała zobaczyć tę dziewczynkę. Zatrudniono więc detektywa, który po tygodniu różnych działań i poszukiwań, namierzył miejsce, gdzie ta seria miśków została uszyta. Ale nikt nie mógł wskazać wykonawczyni. Kama wpadła w obsesję, z którą sobie nikt nie radził. Zażądała wyjazdu z rodzicami tam, gdzie ten misiek był uszyty. Nigdy nie odmawiali jej niczego, ale to już kosztowało ich zbyt dużo. Jednak wobec histerycznych wrzasków Kamy, jej gorączkowania, stuporów etc. ustąpili. Pojechali do Chin nieoficjalnie, bo detektyw powiedział, że władze nie chcą tam gości. Kiedy w końcu dotarli do fabryczki i weszli tam we czwórkę, stanęli oniemiali. Był to barak nieprawdopodobnie zatłoczony przez kilkunastoletnie krawcowe, które w strasznym zaduchu szyły przytulanki bez przerw przez 15 godzin dziennie. Nie miały też tam niedziel, a za godzinę tej niewolniczej pracy otrzymywały po 33 centy. Kama stała i słuchała, co detektyw mówił jej półgłosem i przecierała oczy. Kończyła się zmiana i detektyw poprosił 13-letnią dziewczynkę, której siostra ponoć szyła pierwszego miśka z serii, z której był „ten właśnie” i prawdopodobnie tenże… Dziewczynka zaniosła się płaczem mówiąc im po cichu, że jej siostra szyła tu przez dwa tygodnie po 16 godzin i właśnie przy tym miśku zmarła z wycieńczenia. Zapamiętała to, bo serię wstrzymano. Kama zbladła i wyszeptała: „Ja ją widziałam we śnie, jak przytuliła tego miśka i znikła… Nie chcę już żadnej innej zabawki. Tylko tego misia będę kochać do końca życia.” Ten sen, ten miś i wyprawa do chińskiej wytwórni zabawek, przemieniły ponoć Kamę tak, jakby ktoś z innego świata cud uczynił. Tak to określili jej rodzice.