Charakterystyka niepełnosprawności intelektualnej
Cechy charakteryzujące niepełnosprawność intelektualna
Problemy poznawcze
Problemy związane z zachowaniem przystosowawczym
Potrzeba wspierania w samodzielnym i niezależnym życiu
Zakłócenia procesów poznawczych
Najpowszechniejsza i najbardziej charakterystyczna cecha osób z niepełnosprawnością intelektualną. Powoduje ona, że proste zdania staja się trudne. Może zaburzać umiejętności komunikowania się, gdyż treść komunikatu staje się trudniejsza do przekazania i zrozumienia. Ma wpływ na zapamiętywanie i elastyczność, z jaka jednostka wykorzystuje wiedzę i wcześniejsze nabyte umiejętności . Stopień procesów poznawczych decyduje o treści programu, według którego osoby są kształcone w zakresie umiejętności szkolnych i życiowych. Pamięć osób z niepełnosprawnością intelektualną, a szczególnie pamięć krótkotrwała jest często gorsza. Uczeń może również mieć problemy z pamięcią długotrwała oraz trudności z zapamiętywaniem wydarzeń lub właściwej sekwencji wydarzeń. Osoby dotknięte niepełnosprawnością intelektualna są często mniej zdolne niż ich rówieśnicy do zdobywania wiedzy poprzez uczenia się mimowolne- to znaczy w sposób niezaplanowany, podczas zwykłych zajęć, codziennych doświadczeń.
Problemy związane z zachowaniem przystosowawczym
Zachowania przystosowawcze obejmują umiejętności, którymi osoba posługuje się w niezależnym, samodzielnym życiu i które dzięki nauczaniu bezpośredniemu oraz wsparciu, można rozwijać i doskonalić. Zachowanie przystosowawcze nie jest zagadnieniem, które dotyczy wyłącznie osób z niepełnosprawnością intelektualną. Istnieją osoby, które są bardzo zdolne, ale nie radzą sobie w życiu codziennym, osoby, które odnoszą wielkie sukcesy w pracy, ale nie mają umiejętności społecznych. Osoby te mają problemy z niektórymi obszarami umiejętności przystosowawczymi. Umiejętności te nie są umiejętnościami, które ludzie, bez względu na zdolności lub niepełnosprawność, są zawsze w stanie opanować bez szkolenia.
Potrzeba wspierania
1. Wsparcie
Wsparcie naturalne- to własne zasoby jednostki (rodzina, przyjaciele i sąsiedzi, koledzy z pracy, rówieśnicy w szkole), oparte na wzajemnym wspieraniu się w codziennych zadaniach.
Wsparcie bezpłatne- to zwykła pomoc sąsiedzka i społeczna( kluby, związki i grupy rekreacyjne, organizacje prywatne)
Wsparcie ogólne-to wsparcie, do którego każdy ma dostęp( transport publiczny, systemy opieki społecznej)
Wsparcie specjalistyczne- związane jest z niepełnosprawnością( pomoc społeczna dla rodzin dzieci z niepełnosprawnościami, kształcenia specjalne, wczesna interwencja, rehabilitacja zawodowa)
2. Przyjaźnie
Wyniki badań dowodzą, że dzieci z niepełnosprawnością intelektualną i bez niepełnosprawności ze szkół podstawowych mogą stać się autentycznymi przyjaciółmi- bawić się razem, wyrażać swoje pozytywne uczucia, współpracować. Jednak przyjaźnie te nie rodzą się spontanicznie.
W szkołach pośrednich dzieci bez niepełnosprawności dążą do nawiązywania przyjaźni z dziećmi podobnymi do nich ( pod względem wieku, płci) i zdolnymi do relacji, które sprawiają radość i opierają się na zasadach równości, współpracy i wzajemności.
Im starsze dziecko tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zostanie nawiązana przyjaźń między uczniem bez niepełnosprawności a rówieśnikiem z niepełnosprawnością.
REZULTATY:
Postawy uczniów uczęszczających do szkoły razem z uczniami z niepełnosprawnością różnią się od postaw osób, które mają z nimi mniejszy kontakt.
Uczniowie bez niepełnosprawności wydają się mieć bardziej pozytywne nastawienie i lepsze zrozumienie problemów, przed jakimi staja ich rówieśnicy z niepełnosprawnościami.
Uczniowie z głębszymi niepełnosprawnoścami są często postrzegani jako bardziej atrakcyjni rówieśnicy niż uczniowie z lżejszymi niepełnosprawnościami.
Dzieci z niepełnosprawnościa intelektualną , które nie są zbyt przyjacielskie i towarzyskie, zdają się być lepiej przyjmowane przez kolegów bez niepełnosprawności niż dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, które są asertywne, przyjazne i towarzyskie.