Personalizm katolicki, kierunek w filozofii współczesnej, w którym wyróżnia się 2 nurty:

1) personalizm integralny, ukształtowany został przez J. Maritaina,

2) personalizm otwarty E. Mouniera.

Obydwa wyrosły na gruncie krytyki gospodarki kapitalistycznej, cywilizacji burżuazyjnej i wartości mieszczańskich opartych na supremacji posiadania nad osobą ludzką, jej istnieniem i rozwojem.

Zdaniem J. Maritaina najwyższą wartością jest dążenie do zjednoczenia z Bogiem. Z tak rozumianego personalizmu integralnego J. Maritain wyprowadza cechy chrześcijańskiego ustroju społeczno-politycznego, który powinien afirmować wspólnotę dóbr (kościelne dobro wspólne) oraz - jako zadanie etyczne - chrześcijańską wspólnotę braterską złożoną z osób sobie równych.

E. Mounier przedstawia program działania wykraczający poza założenia personalizmu integralnego. Uważa on, że osoba ludzka, uwikłana w świat doczesny, powinna traktować go jako rzeczywistość, w której może się aktywnie potwierdzić, gdyż człowiek "staje się" nieustannie. Głosząc prawo osoby ludzkiej do samorealizacji, a zatem do wolności, personalizm otwarty

---