Struktura dzieła literackiego
Element struktury |
Charakterystyka |
Przykłady |
|
Trzy podstawowe elementy treści dzieła |
|||
Świat przedstawiony |
temat utworu |
główny element świata przedstawionego; składa się z zespołu motywów, które zapewniają światu wewnętrzną spoistość, porządkują go, wiążą poszczególne elementy i decydują o ich relacjach |
Aleksander Fredro „Zemsta”: spór o mur graniczny; Jan Kochanowski „Treny”: ból po stracie ukochanej córki |
|
postać literacka (bohater literacki) |
fikcyjna osoba występująca w świecie przedstawionym: najczęściej człowiek, rzadziej zwierzę, przedmiot; istotną cechą postaci literackiej jest to, że nigdy nie jest dana od razu w całości, lecz powstaje stopniowo, w miarę rozwijania się opowieści o niej; jedna z postaci może być zarazem podmiotem literackim |
Jankiel w „Panu Tadeuszu”; dwa czyżyki, stary i młody, w bajce Ignacego Krasickiego; podmiot liryczny w „Sonetach krymskich” Adama Mickiewicza |
|
fabuła |
układ zdarzeń w świecie przedstawionym, składających się na dzieje poszczególnych postaci; prowadzi do ukazania bohatera i jego relacji z innymi, odsłania jego postawę wobec świata, sposób myślenia i sferę przeżyć wewnętrznych; fabuła jest głównym nośnikiem wartości poznawczych, sposobem przekazywania wiedzy o rzeczywistych okolicznościach historycznych, stosunkach społecznych, obyczajowości i psychice ludzkiej |
wszystkie zdarzenia opisane w „Potopie”, w tym np. przygody Kmicica, Oleńki, Zagłoby, Wołodyjowskiego, wzmiankowane wydarzenia historyczne |
|
akcja |
najczęstszy typ fabuły, który powstaje przez nagromadzenie zdarzeń, ma charakter przyczynowo-skutkowy, rozwija się dynamicznie, poprzez działania i przeciwdziałania bohaterów, konflikty, perypetie, intrygi i prowadzi do jakiegoś celu (rozwiązania, finału) |
motywy składające się na przygody Kmicica w „Potopie”: od spotkania z Oleńką poprzez ich rozłączenie i wojenne perypetie Kmicica — po ślub |
|
schemat fabularny |
oś, szkielet fabuły: te elementy fabuły, które muszą być zachowane w dowolnym streszczeniu dzieła |
w „Potopie” np. wątek miłości Kmicica i Oleńki |
|
wątek |
szereg motywów (głównie zdarzeń, patrz s. 306) rozwijający się w czasie, dotyczący określonej postaci |
wątek Longinusa Podbipięty w „Ogniem i mieczem” |
|
motyw |
najmniejsza całostka kompozycyjna świata przedstawionego w utworze, np. przedmiot, sytuacja, zdarzenie, cecha postaci |
wysadzenie kolubryny przez Kmicica w „Potopie”; opis Soplicowa w „Panu Tadeuszu” |
|
materiał tematyczny |
zasób elementów, które stanowią dla pisarza budulec świata przedstawionego: elementy biografii, zjawiska zaobserwowane przez niego w życiu, dostarczone przez dzieła literackie, mitologię, folklor, dokumenty itd. |
rodzina mieszczańska w „Moralności Pani Dulskiej” Gabrieli Zapolskiej |
Podmiot literacki, (podmiot dzieła literackiego) |
osoba fikcyjna, za której sprawą świat przedstawiony powstaje i się rozwija; zajmuje wobec tego świata postawę nadrzędną, interpretacyjną i oceniającą; jest skonkretyzowana jako postać lub tylko wyznaczana przez pewien znamienny sposób mówienia (np. narrację); nie można jej utożsamiać z autorem dzieła, ale jest jego rzecznikiem (to za jej pośrednictwem odbywa się komunikacja autora z odbiorcą); w utworze epickim nazywana jest narratorem, w liryce — podmiotem lirycznym |
Ignacy Rzecki jako narator swego pamiętnika w „Lalce” Bolesława Prusa; postać wypowiadająca się w pierwszej osobie w „Sonetach krymskich” Adama Mickiewicza |
|
Zawartość ideowa |
wszystkie poglądy, sądy i oceny pisarza na temat rzeczywistości wypowiedziane w utworze: zarówno wprost przez autora, jak i pośrednio, poprzez różne elementy świata przedstawionego i ich układ (zwłaszcza przez podmiot literacki lub któregoś z bohaterów) |
Bolesław Prus „Faraon”: rozmaite sądy na temat zasad sprawowania władzy, motywów działania ludzi, roli wiedzy |
|
|
idea |
centralna myśl, spajająca zawartość ideową dzieła, wyraz postawy autora wobec rzeczywistości pozaliterackiej; idea może być sformułowana w dwojaki sposób: jako problem lub jako tendencja (por. niżej) |
Eliza Orzeszkowa „Nad Niemnem”: pozytywistyczny program „pracy organicznej” |
|
|
problem (ujęcie zagadnienia dążące do obiektywności) |
Joseph Conrad „Lord Jim”: wiele spojrzeń na te same fakty |
|
|
tendencja (ujęcie nastawione na wywołanie wrażenia, że tylko jedno rozwiązanie jest słuszne; ujęcie takie jest typowe dla literatury dydaktycznej) |
Adam Mickiewicz „Romantyczność”: polemika z racjonalistyczną wizją świata |
Kompozycja dzieła |
|||
Kompozycja |
struktura świata przedstawionego, sieć związków pomiędzy poszczególnymi jego elementami, ich hierarchia, stosunek do całościowego schematu konstrukcyjnego |
por. opis elementów powyżej |
|
|
dominanta kompozycyjna |
ten element świata przedstawionego, który jest nadrzędny i określa charakter całej kompozycji dzieła; w niektórych gatunkach literackich dominanta jest często jednoznacznie wyznaczona (patrz przykłady) |
w powieści historycznej, poemacie opisowym: temat; w powieści biograficznej lub psychologicznej, liryce: postać; w komedii sytuacyjnej, powieści sensacyjnej: akcja |
Stylistyka dzieła |
|||
Poszczególne poziomy języka |
warstwa brzmieniowa |
dźwiękowe tworzywo języka może zostać poddane rozmaitym zabiegom, mającym na celu nadanie im wartości estetycznej; w tekstach pozbawionych charakteru poetyckiego wartość brzmieniowa znaków językowych jest nieistotna i niezauważalna |
instrumentacja głoskowa, onomatopeja, aliteracja, rym (patrz s. 313) |
|
warstwa leksykalna |
wykorzystanie znaczenia słowa w określonym kontekście może być elementem charakterystyki postaci, środowiska itp. |
synonimy, homonimy, dialektyzmy, regionalizmy, kolokwializmy (s. 44, 59) |
|
tropy stylistyczne |
sposoby łączenia poszczególnych wyrazów w większe całostki znaczeniowe |
epitet, porównanie, metafora (patrz s. 319) |
|
stylistyka składniowa |
możliwości stylistyczne w obrębie stosunków składniowych: od budowy członów zdania przez układ zdań aż po duże jednostki składniowe (np. akapity) |
inwersja, elipsa, apostrofa, pytanie retoryczne (patrz s. 315) |
Stosunek do innych dzieł |
stylizacja |
kształtowanie języka utworu na wzór określonego dzieła, typu dzieł lub określonego gatunku literackiego; celem stylizacji nie jest tylko naśladowanie czyjegoś stylu, ale stworzenie poprzez to naśladowanie nowej wartości artystycznej; stylizacja obejmuje zazwyczaj nie tylko sferę językową, może nawiązać do danego sposobu ujęcia tematu bądź wyrażanej postawy wobec świata |
aluzja, parafraza, cytat, streszczenie, pastisz, parodia; stylizacja gwarowa, archaiczna, na język obcy |
Składniki komunikacji literackiej |
|||
Nadawca |
wewnątrztekstowy |
podmiot utworu |
Wicek z „Naszej szkapy” Marii Konopnickiej |
|
zewnątrztekstowy |
rzeczywisty autor utworu |
Maria Konopnicka: autorka „Naszej szkapy” |
Odbiorca |
wirtualny |
zaprojektowany w utworze; wizja takiego odbiorcy, który w sposób właściwy zrozumie utwór; odbiorca wirtualny w szczególnie charakterystyczny sposób jest kreowany w liryce apelu (por. s. 312) |
„Podróż za jeden uśmiech” Adama Bahdaja: powieść zaprojektowana jako utwór dla młodzieży |
|
konkretny |
rzeczywisty odbiorca |
młoda lub dorosła osoba czytająca powieść Bahdaja |
Układ i organizacja dzieła |
|||
Układ dzieła |
fazowy |
następstwo kolejnych części dzieła, wyznaczające proces stopniowego poznawania utworu (dzieła literackiego nie można poznać od razu w całości); w każdej fazie ujawniają się elementy różnych warstw dzieła |
kolejność słów, zdań, wersów, strof; kolejność motywów, rozdziałów, części, tomów |
|
warstwowy |
bardzo ogólne elementy dzieła wyodrębnione ze względu na swój przedmiot, wzajemne relacje i stosunek do całokształtu dzieła |
warstwa brzmień słownych, jednostek znaczeniowych, przedmiotów przedstawionych, wyglądów uschematyzowanycha |
Organizacja dzieła |
wertykalna |
relacje między poszczególnymi jednostkami konstrukcyjnymi należącymi do różnych warstw wyodrębnionych w dziele |
relacje sylaby do wersu, wersu do strofy; relacje motywów do wątków, wątków do fabuły |
|
horyzontalna |
relacje między jednostkami konstrukcyjnymi należącymi do tej samej warstwy wyodrębnionej w strukturze dzieła |
relacje między wyrazami w zdaniu, między wersami wiersza, związki motywów ze sobą |
a Schemat zaproponowany przez Romana Ingardena (obszerniejsze omówienie można znaleźć w pracach literaturoznawczych). |