1993.12.02 postanow. s.apel. II AKz 339/93 KZS 1993/12/20
w Krakowie
Przesłanki z art. 218 kpk jako wyjątkowe nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Fakty je uzasadniające muszą być udowodnione. Wykazanie ich obciąża stronę, która domaga się zastosowania tego przepisu.
1994.09.07 postanow. s.apel. II AKz 333/94 KZS 1994/9/13
w Krakowie
Choroba matki oskarżonego nie uzasadnia wyjątkowego odstąpienia od aresztowania go, skoro jego żona może matką się zająć i to równocześnie ze sprawowaniem opieki nad swym małym dzieckiem (art. 218 pkt 2 kpk).
1993.06.02 postanow. s.apel. II AKz 133/93 KZS 1993/6-8/48
w Krakowie
Przerwanie nauki w ostatniej klasie szkoły średniej uznano słusznie - in concreto - za sytuację przewidzianą w art. 218 pkt 2 kpk.
1995.08.30 postanow. s.apel. II AKz 211/95 OSA 1996/3/6
w Katowicach
Jeżeli ktoś w sposób świadomy godzi we własne zdrowie, dokonując samouszkodzeń i powstrzymując się od zalecanego sposobu leczenia, mimo stworzonych mu przez więzienną służbę zdrowia należytych warunków, aby wymusić w ten sposób odstąpienie od tymczasowego aresztowania pod pretekstem leczenia na wolności, nie może korzystać z przepisu art. 218 pkt 1 k.p.k., przeznaczonego i to co należy podkreślić - nie w sposób bezwzględny, dla przypadków uzasadnionych ideą humanitaryzmu.
1996.03.21 postanow. s.apel. II AKz 120/96 KZS 1996/4/29
w Krakowie
Dla Sądu Apelacyjnego nie jest obojętne zaufanie tymczasowo aresztowanych do pracowników więziennej służby zdrowia. Wiadomo jest Sądowi, że świadczenia tej służby nie zawsze odpowiadają oczekiwaniom. Trzeba jednak zauważyć, że jest ona tylko częścią społeczeństwa, zatem jest dotknięta wszystkimi trudnościami, jakie są udziałem większości mieszkańców kraju. Nie może więc sprostać każdemu oczekiwaniu tymczasowo aresztowanych, zwłaszcza że często są to oczekiwania nie tylko wygórowane, ale wręcz nieuzasadnione, stawiane jedynie dla celów taktycznych, w tym najczęściej dla wymuszenia uchylenia aresztowania. Sąd Apelacyjny wiele razy już stwierdzał, że zadaniem więziennej służby zdrowia nie jest zaspokajanie dowolnych życzeń aresztowanych, ale jedynie utrzymanie ich w niepogorszonym zdrowiu. Jeśli aresztowany nie chce więc korzystać z oferowanych mu w areszcie możliwości leczenia, nie powinien oczekiwać, że tylko dlatego postępowanie karne ustąpi ze swymi potrzebami, to jest aresztowanie zostanie uchylone, choćby miało to skutkować trudności w postępowaniu.
Postanowienie z dnia 31 maja 2011 r., V KK 402/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 10/11)
Zważywszy, że czas pobytu oskarżonego w zakładzie leczniczym w celu obserwacji psychiatrycznej stanowi rzeczywiste pozbawienie wolności w rozumieniu art. 63 § 1 k.p.k., nieodzowne staje się odstąpienie od takiej formy badania stanu zdrowia psychicznego oskarżonego w wypadkach, gdy z okoliczności sprawy wynika, iż nie zaktualizuje się norma o powinności zaliczenia czasu pobytu zakładzie leczniczym na poczet bezwzględnej kary pozbawienia wolności. W postępowaniu dotyczącym czynu, którego przypisanie nie pociąga konieczności wydania orzeczenia o izolowaniu sprawcy, nie należy, poza wypadkami uniemożliwiania przez sprawcę przeprowadzenia postępowania karnego, stosować takiej formy pozbawienia wolności, która nie zostanie zrekompensowana zaliczeniem na poczet kary pozbawienia wolności.
W sprawach, w których realna staje się prognoza konieczności orzeczenia o umieszczeniu sprawcy w zakładzie psychiatrycznym, odpowiednie stosowanie art. 259 § 2 k.p.k., nie mogłoby stanowić przeszkody w wydaniu postanowienia o skierowaniu oskarżonej na obserwację psychiatryczną niezależnie od jej woli.
Odpowiednie stosowanie art. 259 § 2 k.p.k., nakazane przepisem art. 203 § 1 zdanie drugie k.p.k., nie doznaje wyłączeń z przyczyn określonych w art. 259 § 4 k.p.k. Nie jest więc dopuszczalne wydanie przez sąd orzeczenia o poddaniu oskarżonego obserwacji psychiatrycznej, jeśli sam oskarżony o to nie wnosi, a na podstawie okoliczności sprawy można przewidywać, że będzie orzeczona wobec niego kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania lub kara łagodniejsza albo że okres stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania przekroczy wymiar kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia. Nie ma możliwości skierowania oskarżonego na obserwację psychiatryczną także wtedy, gdy oskarżony o to nie wnosi, a przy braku znacznej społecznej szkodliwości czynu zabronionego popełnionego przez niego, nie byłoby przesłanek wymienionych w art. 94 § 1 k.k., do wydania orzeczenia o umieszczeniu w szpitalu psychiatrycznym w wypadku ustalenia, że popełnił on czyn zabroniony w stanie zniesionej poczytalności (art. 31 § 1 k.k.).
W okresie stosowania wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania albo wykonywania wobec niego kary o charakterze izolacyjnym, bądź środka zabezpieczającego o takim charakterze, nie istnieje ratio legis niestosowania wobec niego obserwacji psychiatrycznej, gdyż postanowienie sądu w tym przedmiocie nie stwarza wówczas samodzielnej podstawy prawnej dla pozbawienia oskarżonego wolności. W tych warunkach „odpowiednie” stosowanie art. 259 § 2 k.p.k. przemawia w istocie za niestosowaniem zawartego w nim zakazu, jako bezprzedmiotowego.
2
ART. 259 K.P.K.