Warsztat terapii zajęciowej jako placówka rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Warsztaty Terapii Zajęciowej zajmują się ogólnym rozwojem i poprawą sprawności osoby niepełnosprawnej umysłowo. Preferują uzyskanie niezależnego, samodzielnego i aktywnego życia - na miarę indywidualnych możliwości pacjenta.

Do podstawowych zadań placówki należy:

- Usprawnianie i udoskonalenie sprawności psychofizycznej i uzyskanie niezależności w zaspokojeniu podst. potrzeb życia codziennego.

- Formowanie umiejętności prawidłowego zachowania się w kontaktach interpersonalnych, komunikowania się w miejscach komunikacji publicznej, bezpiecznego poruszania się oraz korzystania ze środków użyteczności publicznej.

- Doprowadzanie do samokontroli zachowań i prawidłowych reakcji w sytuacjach niecodziennych.

- Utrwalanie i poszerzanie wiedzy szkolnej.

- Rozwój zainteresowań oraz przygotowanie do aktywnego i twórczego spędzania czasu wolnego.

-Trening zachowań prospołecznych:

*trening podst. umiejętności komunikacji społecznej,

*trening w zakresie wyglądu zew. i higieny osobistej,

*trening w zakresie umiejętności kulinarnych i zdrowego żywienia,

*trening w zakresie edukacji seksualnej,

*trening zachowań rynkowych i ekonomicznych,

*trening rozwiązywania problemów w trudnych sytuacjach międzyludzkich,

*trening przygotowania do podjęcia pracy

.

Oddzielny program rehabilitacji powinien zważać na rozwój:

- walorów osobistych,

- samodzielności obywatelskiej,

- form komunikowania się (mowy biernej, czynnej, umiejętności nawiązywania

kontaktów),

- polepszania kondycji psychicznej oraz fizycznej sprzyjającej niezależności,

samodzielności oraz radzeniu sobie w trudnych sytuacjach,

- wykształcenia umiejętności wykonywania różnych czynności wynikających z form terapii

zajęciowej,

- psychofizycznych sprawności niezbędnych w pracy,

- usprawnienia fizycznego.

W rehabilitacji chorych uczestników WTZ zwraca się szczególna uwagę na

ulepszenie umiejętności samoobsługowych w zakresie:

- prac organizacyjnych,

- należnych postaw wobec pracy,

- dokonywania zakupów,

- higieny osobistej,

- przygotowania posiłków,

- pełnienia dyżurów,

- wyrabiania dyscypliny przez zwracanie uwagi na punktualność,

- zachowanie stałych godzin rozpoczynania i kończenia dnia pracy,

- wdrażania do przestrzegania regulaminu warsztatu.

Rada programowa warsztatu dokonuje określonej oceny efektów rehabilitacyjnych, w

miarę potrzeb koryguje i rozwija program rehabilitacji. Uczestnik, który otrzymał bardzo

dobrą ocenę postępów rehabilitacji społeczno - fizycznej, powinien być skierowany do

Zespołu ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w celu orzeczenia możliwości

zatrudnienia. Uczestnicy warsztatu, którzy osiągnęli zdolności do pracy mogą pozostać w

placówce do czasu uzyskania miejsca pracy, nie dłużej jednak niż 3 miesiące.

Warsztat jest placówką pobytu dziennego. (czas trwania zajęć w warsztacie wynosi do

35 godzin tygodniowo i do 7 godzin dziennie).

Kadra warsztatu terapii to:

- kierownik placówki,

- magister rehabilitacji lub rewalidacji,

- inspekcja terapii zajęciowej,

- pracownik socjalny,

- pielęgniarka lub lekarz,

- inne osoby niezbędne do prawidłowego funkcjonowania warsztatu.

Pracownicy warsztatu tworzą radę programowa warsztatu. Rada z udziałem

uczestników warsztatu dokonuje okresowo, nie rzadziej niż raz na pół roku, oceny

indywidualnych efektów rehabilitacji. Podstawową forma aktywizacji uczestników WTZ jest

terapia zajęciowa o wielokierunkowym działaniu.

Bardzo istotnym, etapem w prowadzeniu terapii zajęciowej jest dokładne

rozpoznanie i ocena indywidualnych czynności życiowych danej osoby.

Niezbędnym elementem składowym oceny powinno być określone sprawności fizyczne,

funkcji poznawczych, emocjonalnych i społecznych. W ocenie stanu rzeczywistego dla

instruktora terapii zajęciowej ważkie znaczenie ma:

- rodzaj upośledzenia i dysfunkcji,

- koordynacja ruchowa,

- stany napięciowe lub spastyka mięśniowa,

- zakres ruchu w stawach kończyn.

Zaopiniowanie stanu psychicznego obejmuje:

- sposób porozumiewania się,

- rozwój mowy,

- rozwój myślenia,

- poziom opanowania wiadomości i umiejętności,

- koncentracja uwagi i zapamiętywanie,

- poziom emocji oraz sposób ich wyrażania,

- zainteresowania.

Zaopiniowanie stanu społecznego obejmuje:

- upośledzenia a spełnianie roli społecznej,

- komunikacje interpersonalna,

- samokontrolowanie się,

- rangę sprawności w czynnościach życiowych.

W warsztacie terapii wszelkie działania terapeuty muszą być zkorelowane z sytuacją

podopiecznego, a zatem do zmniejszonej wydajności psychicznej, obniżonej spławności

manualnej, zaniżonej motywacji, aktualnego stanu zdrowia i samopoczucia.

Program WTZ powinien określać w szczególności:

- formy terapii,

- stanowisko terapii oraz jego techniczne i organizacyjne dostosowanie do stopnia

sprawności psychofizycznej,

- przewidywany zakres i czas terapii,

- zakres i metody nauk, zaradności osobistej i przystosowania do życia,

- metody opanowania czynności przysposabiających do pracy,

- formy rehabilitacji psychicznej i społecznej,

- formy współpracy z rodziną lub opiekunami,

- osoby odpowiedzialne za realizację programu.

Rodzaje zajęć w Warsztacie terapii zajęciowej:

- malarstwo,

- rzeźba,

- tkactwo,

- prace w drewnie,

- galanteria skórzana,

- metaloplastyka,

- wyroby plecione,

- tworzywa sztuczne,

- haft, dziewiarstwo i koronkarstwo,

- zabawkarstwo,

- garncarstwo, ceramika,

- krój i szycie,

- introligatorstwo,

- fotografika,

- bibliotekarstwo,

- zajęcia kulinarno - rozrywkowe,

- ogrodnictwo,

- zajęcia gospodarstwa domowego.

Jeden pracownik powinien mieć do swojej dyspozycji nie więcej niż 5 uczestników WTZ.

Dzięki warsztatom osoby niepełnosprawne otrzymują szanse na godne życie, a ich rodziny

niewątpliwą pomoc. WTZ częściowo odciążają rodzinę z opieki nad chorym, w zamian

zapewniając fachową opiekę pracowników. Bliscy i warsztat współdziałają wspierając się

wzajemnie w pracy rehabilitacyjnej.

Korzyści z Warsztatów terapii zajęciowej odnosi nie tylko człowiek niepełnosprawny i jego rodzina, ale także cała społeczność. Instytucja ta ma na celu wykształtowanie w chorych zdolności współżycia z innymi oraz dostosowania się i radzenia sobie w środowisku, w którym żyją.

Dzięki udziale w terapii zajęciowej osoby niepełnosprawne czują się akceptowane przez innych, przekonują się, że pomimo niepełnosprawności są w pełni wartościowymi członkami wspólnoty. Uczą się samodzielnego rozwiązywania problemów i pokonywania trudności, uczą się również kontrolować swoje emocje i wyrażać je w sposób adekwatny do sytuacji.

---