Burza

Elżbieta Wasiuczyńska, Wojciech Widłak

- Uff - sapała kaczka Katastrofa.

- Uuff - sapał pies Pypeć.

- Uuuff - sapał Pan Kuleczka.

- Bzyk-bzyk - sapała po swojemu mucha Bzyk-Bzyk.

Wybrali się na wyprawę. Pan Kuleczka obiecał, że zrobi im dużo zdjęć. Z fleszem, bo Katastrofa bardzo lubiła, jak przed oczyma nagle błyskało i przed chwilę nic nie było widać. Ale niewiele z tego wyszło. Wszystko przez tę pogodę. Rano, kiedy wychodzili z domu, było całkiem przyjemnie. Teraz zrobiło się tak gorąco, że Pan Kuleczka nie miał siły na żadne zdjęcia. Ptaki nie śpiewały. Liście na drzewach w ogóle się nie ruszały i trudno było oddychać. Sapanie trochę pomagało. Ale tylko trochę.

- Ależ ciężkie powietrze - powiedział któryś raz Pan Kuleczka i oparł pot z czoła. - Można by je nożem kroić.

Pypeć spróbował sobie wyobrazić takie pokrojone powietrze, ale udało mu się wyobrazić tylko pokrojony tort. Wcale nie miał na niego ochoty. Chciało mu się pić.

- Pić!- powiedziała kaczka Katastrofa.

Pan Kuleczka wyjął z plecaka plastikową butelkę i nalał każdemu trochę wody.

- Tak mało? - zajęczała Katastrofa.

Pan Kuleczka pokazał pustą butelkę.

- Dobrze - ucieszyła się niespodziewanie Katastrofa - Możemy się bawić, że jesteśmy na pustyni, skończyły nam się ostatnie zapasy wody i znikąd ratunku...

- Bzyk-bzyk - zabzyczała leniwie Bzyk-Bzyk, przelatując nad nimi.

- I krążą nad nami żarłoczne sępy! - ucieszyła się jeszcze bardziej Katastrofa.

Pypeć spojrzał w niebo i się zasępił.

- Umieram z pragnienia! - wołała Katastrofa radośnie - Wody, wody!

Pan Kuleczka znowu otarł pot z czoła.

- Coś mi się wydaje, że wody będzie dosyć - odezwał się niespodzianie Pypeć.

Katastrofa nie zwróciła na to uwagi.

- Musimy znaleźć jakąś oazę - zawołała. - Inaczej marny nasz los.

- Oaza się przyda - potwierdził Pypeć. - Żeby się schować.

Zanim Katastrofa zdążyła spytać, przed czym właściwie muszą się schować, dmuchnęło, a Pan Kuleczka ledwo zdążył złapać swój słomkowy kapelusz.

- Naprzód! - zawołał - Pamiętam, że tu niedaleko jest taka mała drewniana budka.

I wszyscy pobiegli. Znów dmuchnęło, pociemniało, a na zakurzonej dróżce zaczęły się pojawiać pierwsze ciemne plamki.

- Deszcz! - krzyknęła Katastrofa.

Na szczęście wtedy właśnie za zakrętem ukazał się drewniany domek. Dopadli go, ciężko sapiąc, i schowali się pod dach. W samą porę. Krople deszczu pukały do nich z góry coraz mocniej i mocniej, a potem pukanie zmieniło się w szum.

- Widzicie? Mówiłem, że wody będzie dosyć - powiedział Pypeć. - Widziałem chmurę.

Na chwilę zrobiło się bardzo jasno.

- A o tym nic nie mów… - zaczęła Katastrofa, przesuwając się do Pana Kuleczki.

W powietrzu coś gromadnie zamruczało. Katastrofa wskoczyła Panu Kuleczce na ręce, a Bzyk-Bzyk - do kieszonki na sercu.

- Burza - zauważył Pypeć… I przytulił się do Pana Kuleczki z drugiej strony.

Znów błysnęło i tym razem zaryczało. Pan Kuleczka przytulił ich i powiedział:

- Zobaczcie, jakie mamy szczęście: dostaliśmy wszystko, co chcieliśmy. Oazę wodę, no i wyglądam na to, że nie tylko ja chciałem nam dzisiaj zrobić zdjęcia…

Błysnęło i zamruczało, ale tym razem nikt się tak bardzo nie przejął.

- Ciekawe, gdzie te zdjęcia będzie można obejrzeć… - zaczęła się zastanawiać Katastrofa.

- A ja bym tylko wolał, żeby ten aparat pracował trochę ciszej - powiedział Pypeć.

Ale starali się nie ruszać. Wiadomo - żeby jak najlepiej wyjść na fotografii.

„DZIECKO” nr 8, sierpień 2002, s. 72-73

---