Tajemna chronologia według tantry bonpo, Wschód, buddyzm, Garuda

Powiada się w proroctwach, że 1002 Buddów pojawi się na ziemi podczas tej Bhadrakalpy, czyli pomyślnego eonu . Tenpa Szenrab był ósmym spośród Buddów, którzy pojawili się w starożytnej Azji Centralnej. Budda Tenpa Nangła Rangdziung Thugdzie pojawił się na początku kalpy, w wieku Satja Juga, kiedy ludzie osiągali wiek 100 000 lat. Budda Tenpa Khorła Kundren pojawił się w drugim wieku, Treta Judze, kiedy ludzie żyli 80 000 lat. A kiedy istoty ludzkie żyły po 60 000 lat, pojawił się Budda Tenpa Kunszie Njonmong Dugsek. Tak oto dwóch Buddów pojawiło się w drugim wieku. Budda Tenpa Legpar Tsame Thugdzie pojawił się w trzecim wieku, Dvarapa Judze, kiedy istoty ludzkie żyły po 40 000 lat. Kiedy ludzie żyli 20 000 lat, pojawił się Budda Tenpa Thamczie Khjenzig. Kiedy ludzie żyli po 10 000 lat, pojawił się Budda Tenpa Trigjal Khugpa. A kiedy ludzie żyli do 1000 lat, pojawił się Budda Tenpa Togjal Jekhjen . Tak oto w tym trzecim wieku pojawiło się czterech Buddów.
Teraz, w tym schyłkowym wieku, zdegenerowanej erze Kali Jugi, kiedy ludzie żyją ledwie 100 lat, pojawił się Budda Tenpa Szenrab Miłoczie. W tym samym wieku, kiedyś w przyszłości, pojawi się Budda Tenpa Thangma Medron. Imiona wszystkich 1002 Buddów Bhadrakalpy są wymienione w rytuale Long jas, recytowanym podczas każdej ceremonii pogrzebowej bonpo.
Tenpa Szenrab pojawił się na ziemi, kiedy długość życia ludzkiego obniżyła się do zaledwie 100 lat. W poprzednim życiu był jednym z trzech braci urodzonych w niebie pośród gwiazd. Najstarszy brat, Dagpa (czystość) był pierwszym z nich, który zstąpił na ziemię i inkarnował się pośród ludzi jako Budda przeszłego wieku, Togjal Jekhjen. Drugi brat, Salła (przejrzystość), przyjął inkarnację ludzką jako Budda obecnego wieku, Tenpa Szenrab. Najmłodszy brat, Sziepa (wiedza), będzie Buddą przyszłości Thangma Medronem, znanym także jako Maitreja. W poprzednim istnieniu, w gwiezdnym świecie Sidpa Jesang, Tenpa Szenrab był księciem tej klasy gwiazd i jako Czimed Tsugphud objawił nauki tantry i dzogczen mędrcowi Sangła Dupie (sanskr. Guhyasamaja), który później inkarnował się na ziemi pośród ludzi w Indiach północnych jako Książe Siddhartha Gautama z rodu Śakjów, który stał się znany potem jako Budda Śakjamuni.
Zstępując z niebios na Ziemię, Tenpa Szenrab odrodził się pośród Mu szen, tej rasy pochodzenia niebiańskiego, która połączyła się z ludźmi i dała początek wielu dynastiom królewskim w azji centralnej. Tenpa Szenrab narodził się w kraju Olmo Lungring, znanym także jako Szambala, w mieście Jangpaczan. Szambala mieściła się w rejonie Azji centralnej Tazig, leżącym na zachód od współczesnego Tybetu. To wła śnie z Tazig w czasach prehistorycznych nauki bon przeniesiono do Siang Siung, kraju wokół góry Kailaś, a potem do Tybetu, Indii i Chin.
Według tradycyjnej chronologii, Tenpa Szenrab narodził się około 18 000 lat temu w 16 010 r. p.n.e. Żył na ziemi jakieś 8200 lat i przeszedł w Nirwanę w 7816 r. p.n.e.
Według tej samej chronologii, pierwszy król Tybetu Centralnego, Njatri Tsanpo, narodził się w 1136 r. p.n.e. W tym czasie rządy prowadzili królowie z dynastii Jyaruczan z Siang Siung, tego rogatego ptaka, czyli garudy , w starożytnej stolicy Khjunglung, doliny garudy .
W 1076 r. p.n.e. Mandziuśri (Pan Mądrości), znany w tradycji bonpo jako Małe Sendzie, nauczał astrologii i geomancji na świętej górze Wu Tai Shan w Chinach północnych. W 1074 r. p.n.e. urodził się drugi król Tybetu, Mutri Tsanpo.
Nauki Bon po raz pierwszy ustanowiono w Tybecie za rządów jego ojca, Njatri Tsanpo, który według tradycji, zstąpił z nieba. Późniejsza tradycja buddyjska podawała, że przeszedł on z Indii przez Himalaje i należał do rodu Śakjów. Niezależnie od tego jak było naprawdę, król ten otrzymał nauki z cyklu Czipung tantr, które Sangła Diupa objawił w Tazig. Prakty kując te tantry z partnerką, osiągnął wyzwolenie.
W 960 r. p.n.e. narodził się w Indiach Północnych (współczesnym Nepalu) Budda Śakjamuni, reinkarnacja mędrca Sangła Diupy, a w 926 r. p.n.e. po raz pierwszy obrócił Kołem Dharmy w Parku Jelenia niedaleko Varanasi. Książe Siang Siung, Drenpa Namkha urodził się w 914 r. p.n.e. niedaleko Khjunglung w Siang Siung. Jest on źródłem wielu nauk i komentarzy w tradycji bonpo i był w swoich czasach największym mistrzem dzogczen. Nie należy go mylić z tybetańskim Drenpa Namkhą, który żył w ósmym wieku naszej ery i stał się uczniem Guru Padmasambhawy. Ten późniejszy Drenpa Namkha był równo cześnie mistrzem bonpo i buddyjskim.
Synowie bliźniacy tego pierwszego, Tsełang Rigdzin i Padma Thongdrol urodzili się w 888 r. p.n.e. Drugi z nich pojawił się później w Oddijanie i w Indiach jako wielki mistrz tantryczny Padmasambhawa, zgodnie ze świadectwem znalezionym w Rigdzin dus pa. W 880 r. p.n.e. Budda Śakjamuni przybył do krainy Szambala, a następnie objawił Tantrę Kalaczakry przy wielkiej Stupie Dhjakataka w południowych Indiach. A w tym samym roku zamanifestował swoją Paranirwanę. W 876 r. p.n.e. król Indrabodhi znalazł Padmasambhawę w kwiecie lotosu na jeziorze Dhanakośa w krainie Oddijana.
Potem, w roku 683 p.n.e. Drigum Tsanpo, siódmy król Tybetu rozpoczął prześladowania Bonu, wyrzucając wszystkich praktykujących bonpo ze swego królestwa z obawy przed tym, że urosną w siłę i zagrożą jego rządom. Bonpowie spotkali się w tajemnej jaskini w Tybecie Zachodnim zwołani przez księcia Dranpa Namkhę i postanowili ukryć swoje księgi jako termy, czyli ukryte skarbnice tekstów rozmieszczone po całym Tybecie. Wiele z tych term odkryto później, głównie w X i XI w. n.e. Złego króla Drigum Tsanpę zabił w 680 r. p.n.e. jego własny minister Longam, który wcześniej namówił go do odcięcia swojego dmu thagu. Ten dmu thag był świetlistym sznurem z tęczowego światła, którego dół przywią zany był do czubka królewskiej głowy, a góra unosiła się w niebiosa. Każdy ze starożytnych królów z klanu Mu szen posiadał taką ścieżkę tęczowego światła, która bezpośrednio łączyła go z ojczyzną niebiańską pośród gwiazd. Podczas śmierci króla, jego ciało fizyczne rozpuszczało się w czystą promienną energię, a jego świadomość w postaci światła powracała tą tęczową ścieżką świata niebiańskiego, z którego wywodził się jego klan. Ale Drigum po odcięciu swojego dmu thagu nie mógł powrócić do niebios. W ten oto sposób jego szczątki pozostały na ziemi. Od tego czasu, królowie Tybetu potrzebowali grobów dla swoich ciał i rytuałów pogrzebowych, takich jak dur, ażeby utopić ich niespokojne duchy zanim przejdą do następnych żywotów. W 667 r. p.n.e. Pude Gungjal, syn zamordowanego króla Driguma Tsanpy, obalił Longama i przejął tron. Ponieważ w kraju nie było nikogo, kto by wiedział, jak wykonać rytuały pogrzebowe dla jego zmarłego ojca, zaprosił ekspertów bonpo z Siang Siung, Drusza (Gilgit) i Kacze (Kaszmir), ażeby to zrobili. Doprowadziło to do przywrócenia Bonu w Tybecie i objęcia nad nim patronatu przez królów Jarlung z Tybetu Centralnego. A w 552 r. p.n.e. mistrz bonpo, Njaczien Liszu Tagring przyjechał do Tybetu z Tazig, skąd wziął ze sobą prawie dziesięć tysięcy tekstów Bon.
Przejdźmy teraz do naszej ery. W 254 r. urodził się król tybetański Lhathothori. Miał on pierwszy kontakt z buddyzmem indyjskim, ale nie docenił znaczenia tekstów buddyjskich danych mu przez jakichś mnichów wędrownych z Khotanu. W 569 r. urodził się Songtsen Gampo, pierwszy buddyjski król Tybetu. Jego ojciec, Namri Tsanpo ustanowił hegemonię dynastii Jarlung, kładąc tym samym podwaliny pod cesarstwo tybetańskie. Wcześniej Tybet był podporządkowany królestwu Siang Siung w Tybecie Zachodnim, rządzonym teraz przez dynastię Ligmincza. Songtsan Gampo zdradliwie zamordował króla Siang Siung gdzieś na wschód od góry Kailaś. Król ten poślubił księżniczki buddyjskie z Chin i Nepalu oraz wybudował pierwsze świątynie buddyzmu indyjskiego w Rasie, znanej później jako Lhasa. Ale dopiero w następnym wieku, w 738 r. król tybetański Trisong Detsen założył pierwszy w Tybecie klasztor buddyzmu indyjskiego w Samye i zaprosił do Tybetu wielkiego uczonego mnicha Santirakszitę oraz mistrza tantrycznego Padmasambhawę z Indii. Mając złych doradców, król ten rozpoczął drugie prześladowanie nauk bon w Tybecie. Trzecie prześladowanie zorganizowali chińscy czerwonogwardyści po inwazji i podboju Tybetu w tym stuleciu. Ostatni król Siang Siung, Ligmincza został zabity na skutek zdrady w zasadzce, jadąc na wschód ze swego pałacu nad jeziorem Dong ra w Tybecie Zachodnim.
Jednakże, na prośbę owdowiałej królowej Siang Siung, mistrz dzo gczen Gjerpung Nangzher Lodpo ujarzmił króla swoją magią, przez co ten odwołał zakaz nauczania dzogczen, znanego dzisiaj jako Siang Siung Njin Dziu, ustna tradycja z krainy Siang Siung . Z tej to przyczyny nauki Siang Siung cieszą się nieprzerwaną tradycją od VIII w. do dzisiaj i nigdy nie zostały ukryte jako termy.
Ta częściowa chronologia pochodzi z bsTan rtsis , Chronologii nauk bon , ułożonej w 1842 r. przez opata klasztoru Menri w Tybecie Centralnym, Njimę Tenzina.