Adorno „Prolog do telewizji”
TV jako medium :
-nie należy oddzielać aspektów społecznych,technicznych i artystycznych TV
-należy do przemysłu kulturowego
-łączy film i radio
-cel: uchwycenie całego świata zmysłowego w jednym odbiciu
-TV wypełnia lukę pomiedzy egzystencją prywatną a przemysłem kulturowym;
-Żadna myśl nie może uciec, oddalić się od mediów.
Goethe-
`Karzełki' w TV przez co nie można bohaterów traktować z powagą; Funnies- seryjne przygody, widowiska-od epizodu do epizodu;
Reklama-jako towar, sztuka; towar narzucany konsumentowi-nakłaniany konsument, by w zakupie widział przyjemność
Komercjalna TV unika tego ,co może być aluzją do kultowych źródeł dzieła sztuki-do jego celebrowania; Brak dystansu ,parodia braterstwa pomógł TV zdobyć popularność
TV staje się realnością,częścią wyposażenia mieszkania;
Powoduje regres świadomości.
Pozorna `bliskość' telewizji-gromadzenie się rodzin,przyjaciół przed telewizorem;
Atrofia:sytuacja ogłupia,mimo ze tresc nie jest glupsza niż inne rzeczy jakimi karmi się konsumentów z przymusu;
Odzwyczaja od mówienia;
Ma wpływ podświadomy-badania nad reakcjami ludzi na telewizje można przeprowadzic tylko jako psychoanalize:
Niezaspokojonym popędom mas wychodzą naprzeciw towary kulturowe-bezpośrednio lub pośrednio.
Stereotypy TV: upodobniają się do `Kowalskich' i `Wiśniewskich',przyjmują stereotypowo myslenie jako zrządzenie boskie (przed moralnością)

mozno skrócone :)

[ Dodano: 2008-02-22, 00:07 ]
Białostocki „Symbole i obrazy”
Riegl- Sztuki plastyczne interesują się nie treścią zjawisk, ale sposobem w jaki się ona ujawnia, samej treści dostarczają im poezja lub religia.

Warburg- sztuka jest równie istotną i uprawnioną formą ludzkiej ekspresji co religia, poezja, filozofia i nauka. Próba wyrwania obrazu z jego powiązań z religią, literaturą, teatrem oznacza przecięcie dopływu niezbędnych dlań soków życiowych. Zrozumienie obrazu jest niemożliwe bez brania pod uwagę procesu kulturoznawczego jakiego obraz jest wynikiem. Analiza obrazu nie może być tylko wizualna
Obraz-przedmiot idealny, kształtowany przez wyobraźnię indywidualnego człowieka jako wyraz pewnych treści wspólnych jakiejś grupie,przekazywany następnie środkami właściwymi dla rozmaitych dziedzin kultury i stający się elementem świata społeczniej wyobraźni.
W obrazie wizualnym tkwią szczególne wartości ekspresyjne

Mircea Eliade-rumuński historyk religii; Obraz pełni funkcje kosmologiczne ,antropologiczne i psychologiczne; obraz i symbol trzeba przeżyć; Obrazy są formą dzięki której człowiek może pojąć rzeczywistość absolutną. Jeśli umysł posługuje się obrazami to robi to dlatego, że tej rzeczywistości nie da się wyrazić konceptualnie. Obraz =zespół znaczeń. Eliade jest przekonany, że w podświadomości współczesnego człowieka krzewi się mitologia, ważniejsza niż życie świadome.
Symbole i mity są tworami kompleksu kulturowego wypracowanego i przenoszonego przez społeczności dla innych społeczności; Wg Eliade symbole odkrywane przez ludzi uświadamiają im miejsce we wszechświecie- E. ma mocno filozoficzne przekonania.
Jung-Fakt ustawicznego powracania pewnych przedstawień i symboli w sztuce różnych epok,ludów itp. Sprowadza się do niezmienności struktury ludzkiej psychiki .Obrazy archetypiczne-wynik elementów psychiki-archetypu.
Maud Bodkin- Opierała się na twierdzeniach Junga, badała archetypiczne modele w poezji; Możemy ustalić tematy poezji o specyficznym układzie lub formie odpowiadającej układowi skłonności uczuciowych w psychice tych, którzy się nią wzruszają. Tradycyjna tematyka w sztuce trwa bo ma silne zdolności wyrażania uczuć i ich symbolizowania.
Starożytna Grecja
Wytworzyła świat obrazów który był boski i ludzki równocześnie
Mit zyskiwał wyjaśnienie przyczynowe- obraz interpretacje alegoryczną bo przestał mieć dla widza cechę oczywistości
Świadoma ,filozoficzna refleksja obudziła obyczaj alegorycznego wyjaśniania prostych wyobrażeń mitycznych .
Mityczne symbole stawiane ponad historyczne. Mit-prawdy powszechne, historia-prawdy szczegółowe. Dlatego zaczęto posługiwać się mitycznymi alegoriami do przedstawiania wydarzeń historycznych np. mityczne wojny Greków z Amazonkami w miejsce Ateńczyków z Persami.
Szczególny przypadek związku w ikonografii :między symbolem i historią-symbol odpowiada mitycznej postawie umysłowej ,a obraz historycznej-dzięki temu narodziła się personifikacja i alegoria.
Formy mieszane-bohaterowie i/lub bogowie obok śmiertelnych ludzi i obok wyobrażeń alegorycznych.
Sztuka późno antyczna:
Pojawiły się obrzędy dekorowanai grobów ,wyobrażenie dialogu człowieka ze swoją duszą jako początek stosowania inspiracji lub rozmowy z nadludzkimi siłami.
Czasy poantyczne:
Wszystko co przypomina pogański kult idoli zostaje odrzucone
Płaskie obrazy-dalekie od tego co ma wyobrażać, jedynie sugerują wygląd postaci boskich
Sztuka chrześcijańska:
Przejęła ze sztuki pogańskiej kultowe wyobrażenia postaci np. Chrystusa, Madonny.
Kult obrazów-pochodzi z tradycji pogańskich-obraz jest święty ,stał się przedmiotem sporów teologicznych.
Średniowiecze
Dla chrześcijańskich myślicieli wszystko jest symbolem.-rzeczy, osoby, wydarzenia.
Doktryna „Powszechny symbolizm” zapoczątkowana przez św .Augustyna , a rozwinięta przez Pseudo-Dionizego Aeropagita, Hugon przedstawił jej kompletną teorię-cała natura wyraża boga.
Symbolami są twory boga, a także rzeczy ludzkie. Teologowie odróżniali dwa typy symboli-rzeczy istniejące, a wyposażone w znaczenie oraz znaki konwencjonalne; Św. Bonawentura -Przekonanie, że cielesne piękno będące znakiem piękna wiecznego, prowadzi człowieka do Boga. Jan Gerson-Zmysłowo dostępny obraz stawał się środkiem pozwalającym na przekroczenie świata materialnego i osiągnięcie dostępu do świata duchowego.
Nurt arystotelesowski-obrazy nie posiadały więcej treści niż ich słowne odpowiedniki-dla tych którzy nie potrafili czytać były nauką religii. Doktryna dydaktyczna zwiazana z ta koncepcja ikonografii została sformułowana już we wczesnym okresie rozwoju kościoła. Wilhelm Dorandus-` obraz świata widziany w symbolicznym zwierciadle' -książka ,która przyczyniła się do ukształtowania programów ikonograficznych wielkich katedr średniowiecznych.
XV w. Europa
Pogubione studium natury; Dążenie do stworzenia iluzji rzeczywistości na płótnie-tradycyjna średniowieczna symbolika przekształca się w `Symbolike ukryta' .Tworzenie dla odwzorowywania natury bez zamysłu symbolicznego.
Włoski Renesans- historia odgrywa ważniejszą rolę niż symbol -Istoria- najwazniejszym zadaniem dzieła sztuki jest przedstawienie historii twierdzi Albenti ,wywodzi się do ze renesansowskiego przekonania o wyższości literatury nad sztukami plastycznymi ,Istoria jest przedmiotem wyboru ze względu na wartości moralne oraz z zasadą decorum i costume czyli wiernego stosunku do literackiego pierwowzoru.
Dojrzały Renesans-ponowne związanie literackiej i obrazowej tradycji kultury starożytnej, zjednoczenie antycznych form i tematów np. Michał Anioł, Tycjan, Rafael. Dzieła renesansowe mylone ze starożytnymi!
Pseudomorphosis -pewne postacie w sztuce Renesansu, choć zachowały klasyczny wygląd, zyskały takie znaczenie jakie ich klasyczne prototypy nie posiadały.
Poesia- zależność od poezji, związek z poezją liryczną ,a nie epicką np. mitologiczne obrazy Tycjana-tonacja liryczna ,a nie heroiczna.
Dzieła adresowane do „wtajemniczonych widzów”, ekskluzywnych kręgów humanistów np. dzieła Giorgiona(`Burza'), Tycjana..
Skomplikowane programy ikonograficzne i symbolika -nawet malowidła ścienne np. w Kaplicy Sykstyńskiej ,liczne próby interpretacji.
Głęboka symbolika jest koncepcją doskonałości dzieła artystycznego.
Manieryzm-im bardziej wyrafinowana idea utworu tym symbolika bardziej niejasna.
Impresa -osobisty znak lub motto, Hieroglif-dopatrywano się tajemniczego języka jako drogę do poznania głębokiej mądrości Egipcjan ,Emblema -wywodzi się z intelektualnej gry ,ma znaczenie moralne, symbol którego kontemplacja może dać wiedze o boskich tajemnicach.
Systematyzacja ikonografii ,zagadnienie stopnia zagadkowości kodów symbolicznych dyskutowane przez teoretyków emblematy ki.
Emblematyka najbardziej popularna w Europie Pn. z powodu znaczenia jakie ze słowem wiązał protestantyzm.
`Ikonologia' Cesare Ripy -informator o tym jak przedstawiać abstrakcyjne idee, dzieło mające wielki wpływ na ikonograficzną praktykę.
Barok
Mity i legendy doznawały interpretacji alegorycznej
W II połowie XVI wieku ukształtowała się nowa doktryna katolickiej ikonografii ;Zasady Soboru Trydenckiego dotyczące sztuki religijnej oraz rygorystyczny system ikonografii religijnej; zakazany antyczny akt w religijnej twórczości ,a w świeckich dziełach miał duże zastosowanie; Rubens łączył postaci biblijne ze świeckimi-sztuka sepulkralna;
Holandia ,Flandia, F rancja - rozkwit malarstwa realistycznego, XVII wiek
Nowa ikonografia narodowa, Holandii; Przeniesienie decorum ze świętych lub alegorycznych postaci na zwykłych ludzi -portrety alegoryczne-postaci ludzi w przebraniach mitologicznych (atrybuty święte, mityczne dla zwykłych ludzi).
Do malarstwa holenderskiego wtargnął widok natury i człowieka-pejzaże itp. ,trend ten przeniósł się do innych krajów XIXw. Moda na przedstawianie motywów z życia codziennego ;mają sens moralizatorski, są ilustracją przysłów ludowych.

Wypowiedzi performatywne, inaczej performatywy, to szczególny rodzaj zdań.

John Langshaw Austin rozważając zagadnienie zdań, dla których nie da się ustalić prawdziwości (np. zdania etyczne, por. emotywizm) wyróżnia nową kategorię takich zdań, tak zwane wypowiedzi lub zdania performatywne (na przykład: "tak" podczas zaślubin, "mianuję Cię porucznikiem", itd.), które w sposób bezpośredni są czynami, stwarzającymi realne skutki.

Zdaniem Bruna Latoura postrzeganie kultury winno mieć właśnie charakter performatywny, czyli uznawać, że jest ona społecznym konstruktem, tworzonym w bieżących interakcjach jej uczestników, a zatem niemożliwej do badania funkcjonalnego, a jedynie poprzez interpretacje badacza, mające na celu wniknięcie w rzeczywistość aktorów społecznych.

John Langshaw Austin to angielski filozof i językoznawca, wykładał na uniwersytecie w Oksfordzie. W swoich badaniach nad językiem dążył do systematyzacji sposobow korzystania z języka, używania go jako narzędzia komunikacyjnego.Wśród zdań zdania/ wypowiedzi performatywne są zupełnie nową kategorią.Austin przeciwstawia im twierdzenia oraz opisy, którym- w przeciwieństwie do performatywów można przypisać prawdziwość lub nieprawdziwość.
W odpowiednich okolicznościach wypowiedzi performatywne mogą stwarzać realne skutki dlatego, że nie stwierdzają, że coś robimy, ale wyraźnie wskazują na wykonywanie czynności.Są to więc zdania z czasownikiem w pierwszej osobie liczby pojedynczej, czasu teraźniejszego, trybu oznajmującego strony czynnej, np: " doradzam ci, żebyś..."," przestrzegam cie przed...", "obiecuje ci","przepraszam...", "potępiam cie", "udzielam ci nagany".
Wyjątkowość performatywów kryje się w tym, że wypowiadając je rzeczywiście, nie tylko mówimy, ale również przez mówienie wykonujemy czynność- czynnie uczestniczymy, lub sugerujemy, że coś jest prawdą, lub nieprawdą.Austin podaje jako przykład takiej sugestii zaślubiny:mężczyzna, wypowiadający formułę:"biorę sobie ciebie za żonę" nie tylko mówi, ale też- w odpowiednich okolicznościach, tzw konwencji-sugeruje, że nie jest jeszcze żonaty i słowami zawiera małżeństwo.Konwencja, do której odwołujemy się performatywem, podkreśla Austin, musi istnieć, nie może być fikcyjna i musi być powszechnie uznana.Kolejną zasadniczą regułą jest zgodność konwencji i okoliczności jej towarzyszącej. Nie istnieje, na przykład, konwencja rozwiedzenia się z małżonkiem, przez sam fakt oświadczenia tego; potrzebne są określone warunki. Takie niezrealizowanie performatywu autor nazywa niefortunnościami. Jest wiele rodzajów niefortunności- np kiedy wypowiedzenie zostało zrealizowane fonicznie bez odpowiednich uczuć, intencji, czy przekonań.Specyficznym rodzajem niefortunności jest nieszczerość- sytuacja, w której nadawca wypowiedzi performatywnej zobowiązuje się do przyszłego postępowania w określony sposób( " przysięgam, nie zrobię już tego nigdy"), a następnie nie zachowuje się zgodnie z zobowiązaniem.
Gramatyka wskazuje na to, że wypowiedzi performatywne " zawierają w sobie" czasownik, sklasyfikowany przez zwyczaj społeczny, jako performatywny. Takim czasownikiem jest na przykład" obiecywać".
Niestety przy badaniu takiego fenomenu języka, jakim są performatywy, większość kryteriów gramatycznych załamuje się, pozostawiając badaczom zagadkę tajemniczychzdań o dużej mocy....

---