Zespoły
Zespół- określenie każdej grupy osób współpracujących ze sobą w inscenizacji jakiegokolwiek fragmentu przedstawienia.
Pojęcie zespołu umożliwia rozpatrywanie występów w jeszcze jednym przypadku. Wciągnięty przez własną grę wykonawca i przekonany w danej chwili, że wrażenie rzeczywistości, które tworzy jest rzeczywistością samą - staje się aktorem i obserwatorem jednocześnie. Wiąże się to z „samodystansem: polegającym na tym, że jednostka zaczyna odczuwać obcość w stosunku do samej siebie. Jednostka może być widownią dla samej siebie albo może wyobrazić sobie, że widownia jest obecna. Także zespół może zainscenizować przedstawienie dla publiczności, która w sensie fizycznym nie istnieje.
Każdy z partnerów zmuszony jest polegać na dobrym zachowaniu kolegów. Łączy ich wzajemną zależność. Ponadto członkowie mogą uważać siebie za „wtajemniczonych”, przed którymi niemożliwe jest zachowanie fasady. Przywilej poufałości jest raczej formalnym związkiem rozciągniętym automatycznie na jednostkę, która przystąpiła do zespołu.
Nieformalna klika - niewielką liczba osób łączących się w celu nieformalnej zabawy; także tworzą zespół.
Członkowie aby chronić zespół muszą wstrzymywać się od publicznego zajmowania stanowiska do czasu uzgodnienia stanowiska zespołu. Kiedy zespół zajmie stanowisko, wszyscy członkowie mogą być zobowiązani do przestrzegania go. Jawna niezgoda jest raczej niedopuszczalna i wprowadza fałszywy ton.
Obowiązuje nakaz trzymania się określonej linii postępowania w trakcie rwania przedstawienia.
Jeśli potraktujemy interakcję jako dialog między dwoma zespołami, wygodniej będzie jeden nazywać wykonawcami, drugi widownią czy obserwatorami. Jeżeli zespół chce utrzymać wrażenie, które stara się wytworzyć, musi mieć pewność, że żadna jednostka będąca członkiem zespołu nie będzie jednocześnie należała do widowni i odwrotnie.
Często kontrolę nad miejscem akcji uważa się za przewagę w interakcji. Kontrola nad miejscem może dać kontrolującemu zespołowi poczucie bezpieczeństwa. Dawać możliwość przekazywania informacji o sobie przy pomocy środków scenicznych ale nie daje możliwości ukrycia faktów, o których informuje sceneria.
Często okazuje się, że jedna osoba posiada prawo do kierowania i kontrolowania postępów akcji scenicznej, jest w pewnym sensie jego reżyserem. Członkowie zespołu różnią się wiec sposobami i stopniem w jakim wolno im kierować przedstawieniem.
Reżyser może mieć za zadanie przywoływanie do porządku każdego z członków zespołu albo pobudzić odpowiednie emocjonalne zaangażowanie.
Po drugie: spoczywa na nim obowiązek rozdania ról i dobrania dla wykonawców przedstawienia najlepszych rekwizytów.
Reżyser będąc z początku członkiem zespołu może z czasem zostać zepchnięty do marginesowe roli kogoś, kto znajduje się w pół drogi między wykonawcami a widownią.
Pojęcie dramatycznej pierwszoplanowości wiąże się z faktem, że czasami jeden z członków zespołu jest gwiazdą czy też ośrodkiem uwagi.
Zespół może być zdefiniowany jako grupa jednostek, które muszą ze sobą współpracować jeśli ma być utrzymana założona definicja sytuacji. Zespół jest grupą ale grupą, która wywodzi się z interakcji lub serii interakcji, dzięki którym utrzymywana jest stosowna definicja sytuacji.
Jeżeli występ ma się udać to rozmiary i charakter umożliwiającej go współpracy musi być trzymany w sekrecie.
Scena i kulisy
Występ odbywa się zwykle w strefie ściśle wyodrębnionej i dodatkowo ograniczonej w czasie. Można posługiwać się terminem „strefa fasadowa” czy „scena” na określenie miejsca, w którym odbywa się występ. Stałym elementem jest część fasady nazywana dekoracją.
Występy jednostki dzielą się na dwie grupy: Zasady dobrego wychowania - sposób w jaki wykonawca traktuje widownię, kiedy angażuje się w rozmowę z nią.
Dobre obyczaje- wzorce dotyczące sposobu w jaki wykonawca zachowuje się w wizualnej czy głosowej obecności publiczności, ale nie wchodząc z nią koniecznie w kontakt słowny. Dobre obyczaje można również podzielić na dwie grupy: Wzorce moralne- stanowią cel sam w sobie i dotyczą na przykład nie wtrącania się w sprawy innych
Wzorce instrumentalne- nie są celem samym w sobie, lecz odnoszą się do np. troski o własność, utrzymywanie określonej wydajności pracy.
Widownia potrafi nieustannie kontrolować scenę z punktu widzenia przestrzegania zasad dobrych obyczajów.
Formą dobrych obyczajów jest np. „praca na pokaz”.
Druga strefa, gdzie widoczne są fakty skrywane na scenie to kulisy, czy garderoby. Miejsca gdzie świadomie przeczy się wrażeniom, których wywołaniu służy przedstawienie. Tutaj przechowywane są rekwizyty, dopasowuje się kostiumy, wykonawca może się odprężyć.
Miejsce to jest niedostępne na publiczności.
Człowiek śpiący jest obezwładniony jako aktor: wobec nagłej konieczności wejścia w interakcję może nie być zdolny natychmiast po przebudzeniu wejść w rolę. Dlatego sypialnie i toalety są zamknięte i umieszczane z tyłu domów.
Chociaż występuje tendencja do uznawania każdej strefy za scenę lub kulisy, wiele stref może pełnić obie te funkcje.
Dla języka zakulisowego charakterystyczne jest mówienie sobie po imieniu, wspólne podejmowanie decyzji, przeklinanie, niedbały ubiór, wygłupianie się.
Najistotniejsza różnica to różnica płci- nie ma społeczeństwa, w którym przedstawiciele obu płci nie zachowywali wobec siebie fasady.