Siedliska Wilgotnościowe ( Oświt1992)
A -suche (średnie liczby wilgotnościowe - 3,1 ‏÷ 4 )
A₁ -suche 3,1 -3,6
A₂ -3,6- 4,0
B suche i okresowo nawilżane (średnie liczby wilgotnościowe - 4,0 ÷ 5,3)
B₁ - słabo nawilżane 4,0 - 4,4
B₂ średnio nawilżane 4,4 - 4,7
B₃ silnie nawilżane 4,7- 5,3
C świeże i wilgotne( średnie liczby wilgotnościowe - 5,3 ÷ 6,6)
C₁ świeże - 5,3 - 5,9
C₂ wilgotne przesychające 5,9 - 6,3
C₃ wilgotne 6,3 - 6,6
D silnie wilgotne i mokre (średnie liczby . .wilgotnościowe 6,6 ÷ 7,9)
D₁ silnie wilgotne 6,6 - 6,9
D₂ mokre 6,9 -7,3
D₃ silnie mokre 7,3- 7,7
D₄ zabagniające się 7,7 -7,9
E bagienne (średnie liczby wilgotnościowe 7,9÷ 9,1)
E₁ obsuszane okresowo 7,9 -8,2
E₂ słabo obsuszane
E₃ trwale bagienne 8,5 - 9,1
F wodne i wodno - lądowe
Ocena wilgotnościowa siedliska jest trudną ze względu na zmieniający się stale poziom wód gruntowych, a pośrednio uwilgotnienia gleb. Pomiary wilgotności siedliska metodami chemicznymi są dokładne i kosztowne, jednak są dopiero wiarygodne po upływie kilku lat badań.
Profesor Oświt dokładnie scharakteryzował gatunki siedlisk łąkowych przyporządkowując każdemu gatunkowi łąkowemu liczbę wilgotnościową według dziesięciostopniowej skali Klappa. Numer najmniejszy , czyli „1” odpowiada gatunkowi o najmniejszych wymaganiach wilgotnościowych siedliska, a maksymalny, czyli „10” - o największych wymaganiach wilgotnościowych.
Praca Oświta polegała na modyfikacji założeń Klappa.
Przy pełnej liście gatunków w zdjęciu i po przypisywaniu każdemu z nich liczby wilgotnościowej można obliczyć średnią liczbę wilgotnościową, którą przyrównujemy do sześciu siedlisk od suchych do wodnych. . Każde z tych siedlisk podzielone jest na jeszcze dokładniejsze siedliska wilgotnościowe o węższych zakresach wilgotnościowej charakterystyki siedliska.

Przykłady siedlisk wg Oświta (1992) :
A suche - Sedum sexangulare (rozchodnik sześcioro. ); Sedum acre ( rozchodnik ostry)
B suche i okresowo nawilżane - Armeria vulgaris (zawciąg pospolity); Achillea millefolium ( krwawnik pospolity)
C świeże wilgotne - Daucus carota (marchew zwyczajna) ; Elymus repens ( perz właściwy)
D silnie wilgotne i mokre -Cardamine pratensis ( rzeżucha łąkowa); Caltha palustris (knieć błotna)
E bagienne - Iris pseudarus (kosaciec żółty)
F wodne i wodno - lądowe - Lemna minor (rzęsa drobna)
X brak charakterystyki - Festuca rubra ( kostrzewa czerwona)
Na podstawie procentowych wartości poszczególnych liczb wilgotnościowych dla gatunków w zdjęciu fitosocjologicznym można określić tendencje wilgotnościowe siedlisk. Tendencje zmian wilgotnościowych siedliska określamy po procentowym stosunku liczb wilgotnościowych zawartych w przedziałach kolejnych pięciu siedlisk wilgotnościowych.
1. Tendencja do zabagniania, wtedy gdy przeważają liczby wilgotnościowe siedlisk np. wilgotnych i mokrych ale występuje także procent gatunków z siedlisk bagiennych :
Liczby wilgotnościowe
siedliska suche 3,4 = 5%
siedliska świeże 5,6,7 = 60%
siedliska bagienne 8,9 = 35%
2. Tendencja do obsuszania, wtedy gdy przeważają liczby wilgotnościowe siedlisk np. wilgotnych i mokrych ale występuje także procent gatunków z siedlisk suchych :
Liczby wilgotnościowe :
s. suche 3,4 = 35%
s. świeże 5,6,7 = 60%
s. bagienne 8,9 = 5%
3. Tendencja nieuregulowana, wtedy gdy przeważają liczby wilgotnościowe siedlisk np. wilgotnych i mokrych ale występuje także procent gatunków z siedlisk suchych i bagiennych :
Liczby wilgotnościowe :
3,4 = 25%
5,6,7 = 55%
8,9 = 20%
4. Tendencja ustabilizowana, wtedy gdy przeważają liczby wilgotnościowe siedlisk np. wilgotnych i mokrych i mogą występować pojedyncze gatunki z innych siedlisk .
Liczby wilgotnościowe :
3,4 = 15%
5,6,7 = 75%
8,9 = 10%

---