Diatermia kondensatorowa wykorzystuje do nagrzania tkanek pole elektryczne. Nagrzewa ona głównie tkanki płytko położone takie jak tkanka tłuszczowa. W czasie zabiegu pacjent odczuwa ciepło co związane jest z powstawaniem energii cieplnej wewnątrz tkanek. Dawkowanie oparte jest na tych odczuciach. Wyróżniamy dawki:
I atermiczną- pod progiem odczuwania ciepła
II oligotermiczną- minimalne, łagodne odczucie ciepła
III termiczną- przyjemne ciepło
IV hipertermiczna- silne odczucie ciepła nie przekraczające progu bólu
Czasy zabiegu:
krótki 3- 4min.
średni 5- 9min.
długi 10- 15min.
Dawki I i II oraz krótkie czasy zabiegu stosuje się na początku stadium choroby.
W schorzeniach przewlekłych zwiększa się dawkę i czasy zabiegu.
Do diatermii kondensatorowej używamy 3 rodzajów elektrod:
kondensatorowe sztywne
kondensatorowe miękkie
kondensatorowe specjalnego kształtu
Odległość elektrod kondensatorowych od skóry:
mała:1-2 cm. Tę odległość stosuje się tylko wtedy, gdy proces chorobowy występuje w podskórnej tkance tłuszczowej
średnia :3- 5 cm. Zapewnia możliwość głębszego nagrzania tkanek
bardzo duża: 6-10 cm. Taki odstęp stosuje się do głębszego przegrzania tkanek
Diatermia indukcyjna wykorzystuje do nagrzania tkanek pole magnetyczne, wokół którego zgodnie z prawami Maxwella powstaje wirowe pole elektryczne nagrzewające głównie tkanki głęboko położone takie jak mięśnie.
PRAWA MAXWELLA:
*każdej zmianie pola elektrycznego towarzyszy powstanie wirowego pola magnetycznego.
*każdej zmianie pola magnetycznego towarzyszy powstanie wirowego pola elektrycznego.
Elektroda prądów wirowych powinna być umocowana na ramieniu wysięgnika. Obudowa elektrody powinna przylegać do ciała lub być oddalona o kilka milimetrów. Nie wolno zatykać otworów wentylacyjnych znajdujących się w bocznych częściach obudowy elektrody, gdyż mogłoby to spowodować jej przegrzanie. Diploda powinna być tak rozchylona, by dobrze przylegała do konturów części ciała poddawanej zabiegowi.
Przygotowanie pacjenta do zabiegu
Przed zabiegiem należy koniecznie całkowicie odsłonić okolicę ciała poddana zabiegowi oraz zdjąć wszystkie opatrunki (np. łuska gipsowa, bandaż itp.), przedmioty metalowe (biżuteria itp.) gdyż w przeciwnym wypadku może dojść do groźnych w skutkach poparzeń. Nie wolno wykonywać zabiegów przez odzież. Przygotowując się do zabiegu pacjent kładzie się na kozetce i przyjmij wygodną dla siebie pozycję (bo w czasie zabiegu nie wolno jej zmieniać). Jeżeli pacjent ma zabieg np. na dwa kolana, to stosuje się filc, który zostanie umieszczony między kolanami, które w żadnym wypadku nie mogą w trakcie zabiegu stykać się ze sobą (grozi to zagęszczeniem linii sił pola elektromagnetycznego co w konsekwencji grozi poparzeniem). Osoba wykonująca zabieg umieszcza w niewielkiej odległości od ciała pacjenta elektrody (oddzielając je od ciała filcem, lub też zwykłą warstwą powietrza.
Bezwzględne przeciwwskazania do zabiegu:
uszkodzenia mózgu (np. padaczka lub po udarze mózgowym),
obecność w tkankach wszelkiego rodzaju implantów metalowych (śruby, płytki itp.),
wszczepiony rozrusznik serca,
skłonność do krwawień z przewodu pokarmowego i oddechowego (np. przy wrzodach żołądka i dwunastnicy ,miesiączka, ciąża, gruźlica, nowotwory oraz po leczeniu promieniowaniem jonizującym.
Podane przeciwwskazania są absolutnie dyskwalifikujące pacjenta z tego zabiegu a także od przebywania w bezpośrednim sąsiedztwie aparatów wytwarzających pole elektromagnetyczne wielkiej częstotliwości.
Głównymi wskazaniami są przewlekłe i podostre stany zapalne, choroba zwyrodnieniowa stawów i kręgosłupa, nerwobóle. Wskazania ustala indywidualnie lekarz.
W metodzie tej tkanki zostają poddane działaniu impulsów o dużej mocy szczytowej, oddzielonych od siebie dostatecznie długimi przerwami, aby można było uzyskać rozproszenie ciepła. Terapia jest całkowicie atermiczna gdy średnia wartość mocy wyjściowej nie przekracza 40 W. Przy nastawieniu maksymalnej dawki tj. 60 W jest lekkie odczucie ciepła przez pacjenta. Urządzenia używane w pracowniach fizykoterapii, wytwarzają drgania elektromagnetyczne a obwody sterowania aparatu umożliwiają regulowanie trzech parametrów impulsów:
czasu trwania impulsu 60 lub 100 mikrosekund. W terapii przeciwbólowej, przeciwzapalnej oraz przeciwobrzękowej należy stosować 60 mikrosekund, 100 mikrosekund stosujemy w celu resorpcji wysięków
częstotliwości powtarzania impulsów, która może wynosić 80, 160, 300, 400, 500 lub 600 Hz w stanach ostrych należy stosować mniejsze częstotliwości, natomiast w sanach przewlekłych większe.
szczytowej mocy impulsów 300 W, 500 W, 700 W, 850 W, 1000 W. Jest to tzw penetracja, która określa głębokość wnikania pola w głąb tkanek.
Czas zabiegu:15- 20 minut
przeciwwskazania:
- obecność elementów metalowych w polu zabiegowym
żylakowatość i owrzodzenia podudzi
zaawansowaną miażdżycę
- ciąża
nowotwory
rozrusznik serca
czynna gruźlica
ropne stany skóry
wiek dziecięcy
wskazania:
- zwiększenia przepływu krwi i ułatwienia
odpływu krwi żylnej i chłonki (w kardiomiopatiach),
zmniejszenia skurczu mięśni,
zwiększenia obwodowego przepływu krwi,
poprawy ukrwienia tkanek zaopatrywanych przez naczynia objęte procesem chorobowym (choroba Buergera),
- pobudzenia czynności wydzielniczej
obniżenia ciśnienia tętniczego krwi (nadciśnienie tętnicze).