1.W przeciwieństwie do katalogu zbrodni międzynarodowych ustalenie rodzajów
czynów stanowiących delikty międzynarodowe nastręcza pewne trudności. Artykuł
19 § 4 Projektu artykułów Komisji Prawa Międzynarodowego w sprawie odpowiedzialności
Państw (Projet d'articles de la Commission du Droit International sur
la responsabilité des États), przyjętego w 1980 roku, stanowił, że każdy inny czyn
niedozwolony przez prawo międzynarodowe nie będący zbrodnią międzynarodową
stanowi występek międzynarodowy. Jest to znamienny przykład sygnalizowanych
trudności w ustaleniu katalogu deliktów. W literaturze do kategorii deliktów międzynarodowych
zalicza się najczęściej:
1) niewolnictwo;
2) piractwo morskie;
3) uprowadzenie statku powietrznego;
4) wzięcie zakładników;
5) tortury;
7) poważne naruszenia praw humanitarnych;
8) czyny przeciwko żegludze morskiej16.
Jak można zauważyć, powyższy katalog tworzą czyny, co do których istnieją
odpowiednie regulacje zawarte w konwencjach międzynarodowych. Wyodrębnia się
także osobną grupę przestępstw naruszających uniwersalne interesy międzynarodowe,
zaliczając do niej m.in.: fałszerstwo pieniędzy; handel narkotykami i substancjami
psychotropowymi; upowszechnianie publikacji obscenicznych i handel
nimi. Tego rodzaju przestępczość międzynarodowa jest także przedmiotem szczegółowej
regulacji zawartej w konwencjach. Można powiedzieć, że unormowania
prawne, zawarte w konwencjach, znacząco przyczyniły się do kodyfikacji prawa
międzynarodowego.
2.-
3.Treuga dei-
-od środy wieczorem do poniedziałku rano
-przez okres adwentu
-przed okres wielkiego postu
-łącznie 230 dni w roku
4.Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza podpisana 10 grudnia 1982 w Montego Bay na Jamajce
Konwencja dokonała klasyfikacji obszarów morskich, wyznaczając ich zasięg oraz określając takie pojęcia jak prawo pościgu, prawo wizyty i rewizji, czy piractwo.
Ponadto na mocy Konwencji utworzono: Międzynarodową Organizację Dna Morskiego, Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza oraz Komisję Granic Szelfu Kontynentalnego[1]. Ze względu na duży zakres regulacji, przedmiotowy i przestrzenny (morza to powierzchni 2/3 Ziemi), konwencję określa się jako "konstytucję mórz". W zasadzie poza zakresem regulacji konwencji znalazła się jedynie działalność wojskowa na morzu, z wyjątkiem praw żeglugowych[8].
5.de iure - pełne, ostateczne. Gdy uznawany podmiot spełnia wszelkie przesłanki uznania;
de facto - niepełne, prowizoryczne, może być w każdej chwili cofnięte. Gdy podmiot nie spełnia wszystkich przesłanek, ale uznający ma interes w nawiązaniu z nim stosunków, np. 1918 r.
12.wzmocnienie umowy międzynarodowej. Klauzula ta tradycyjnie bywa zawierana wśród klauzul końcowych w umowach międzynarodowych, a ma podkreślać wolę stron (np. państw) zawierających umowę dochowania wierności umowie i wykonania zapisanych w niej zobowiązań.
13.We wstępie do umowy w tzw.preambule.
16.
urodzenie → najczęściej, przy czym p.m. zmierza do tego, by każde dziecko uzyskiwało obywatelstwo i to tylko jednego państwa;
2 zasady:
zasada prawa krwi (ius sanguinis);
zasada prawa ziemi (ius soli);
urodzenie na statku/samolocie - jak na terytorium (zasada);
nadanie (naturalizację) - z reguły prawo wew. określa wymagane warunki (np. określony czas zamieszkiwania, węzły rodzinne, itd.);
Polska → na wniosek można nadać, gdy mieszka min. 5 lat, a w szczególnie uzasadnionych przypadkach też bez tego warunku;
problem podwójnego obywatelstwa → w p.m. najważniejsze jest by nie powstało podwójne obywatelstwo (np. w Polsce nadanie obywatelstwa może być uzależnione od złożenia dowodu utraty lub zwolnienia z obywatelstwa obcego);
zamążpójście → dawniej „żona idzie za mężem” → obecnie Konwencji Nowojorska o obywatelstwie kobiet zamężnych z 1957 r. - zawarcie/rozwiązanie małżeństwa samo przez się nie wpływa na obywatelstwo żony;
w Polsce → cudzoziemiec zamężny przez 3 lata z obywatelem polskim może uzyskać obuwatelstwo, jesli w wymaganym terminie złoży odpowiednie oświadczenie, a właściwy organ wyda decyzję o przyjęciu oświadczenia;
adopcja;
opcja;
repatriacja;
31.- zgoda państwa przyjmującego na wykonywanie przez określoną osobę funkcji kierownika urzędu konsularnego państwa wysyłającego. Exequatur wydawane jest w stosunku do przedstawionych przez kierownika urzędu tzw. listów komisyjnych. Niekiedy może dotyczyć także innych niż kierownik urzędu urzędników konsularnych. Państwo odmawiające udzielenia exequatur nie ma obowiązku uzasadnienia swojej odmowy. Od daty udzielenia exequatur zależy pierwszeństwo (precedencja) w ramach tzw. korpusu konsularnego.