Japoński System Wyborczy
Do roku 1996 w Japonii w wyborach do Izby Reprezentantów (Shugi-in) obowiązywał system wyborczy oparty na systemie SNTV (The Single Non-Transferable Vote), polegający na tym, że w okręgach wielomandatowych wyborca miał do dyspozycji jeden głos, zaś mandaty obsadzane byłe przez tych kandydatów którzy uzyskali kolejno największą liczbę głosów. Mogło to powodować sytuację, w której jeden z kandydatów danej partii skupiał na sobie poparcie wyborców, a w konsekwencji pozostali nie uzyskiwali mandatów, gdyż rozkład głosów był dla nich niekorzystny. Obecnie wybory odbywają się w systemie mieszanym: 300 mandatów obsadzanych jest w okręgach jednomandatowych, pozostałe 200 w 11 regionach przy zastosowaniu metody proporcjonalnej.
Australijski System Wyborczy
System wyborow parlamentarnych w Australii jest najbardziej znanym, praktycznym przykladem systemu wyborczego o nazwie Jednomandatowy Glos Alternatywny (JGA) (ang. AV- Alternative Vote). Zostal on wprowadzony w roku 1918 po reformie konstytucyjnej, która polegala na porzuceniu statusu kolonii brytyjskiej i przekształceniu Australii w niepodlegle panstwo. Przed rokiem 1918 w Australii stosowano znany i popularny w wielu krajach (np. w Wielkiej Brytanii, USA i Kanadzie) zwyczajny system jednomandatowy o nazwie Pierwszy Na Mecie (PNM) (ang. FPTP - First Past The Post). Pierwszy rzad niepodleglej Australii zaproponowal JGA, jako probe usprawnienia systemu PNM i eliminacji glosowania taktycznego. Glosowanie taktyczne w systemie PNM wystepuje wtedy, gdy wyborcy popierajacy malo popularnych kandydatow oddaja glos na innego, mniej lubianego kandydata, ale silniejszego, takiego, ktory ma rzeczywiste szanse wyboru. Preferencje wyborcow moga zostac w ten sposob znieksztalcone. System JGA eliminuje potrzebe glosowania taktycznego.. Wyborcy otrzymuja taka sama karte wyborcza z nazwiskami kandydatow, jak w systemie zwyklej wiekszosci, ale zamiast zaznaczenia wybranego kandydata jednym znakiem (np. X), wyborcy numeruja kandydatow wedlug wlasnych preferencji: 1,2,3, itd. Liczy sie najpierw glosy z numerem 1 i jesli żaden kandydat nie otrzymuje bezwzglednej wiekszosci (tj. 50%) odrzuca się kandydata o najmniejszej liczbie glosow i liczy sie glosy ponownie. Glosy wyborcow, ktorzy oznaczyli odrzuconego kandydata numerem 1, przechodza na kandydatow oznaczonych przez nich numerem 2. Procedure te powtarza sie tak dlugo, az ktorys z kandydatow otrzyma bezwzgledna wiekszosc. System ten jest troche podobny do stosowanego w niektorych krajach Pojedynczego Glosu Przechodniego (PGP) (ang. STV - Single Transferable Vote). Roznica polega na tym, ze system PGP stosuje sie w okregach wielomandatowych, a system australijski, JGA sluzy do wylonienia jednego reprezentanta w okregu jednomandatowym. Istnieje jeszcze pewna interesujaca odmiana systemu JGA o nazwie Glos Preferencyjny (GP) (ang. PV - preferential vote). W systemie GP wyborcy daja preferencje jedynie dwom kandydatom, oznaczajac ich numerami 1 i 2. Jesli nikt nie otrzyma najwiekszej wiekszosci, odrzuca sie wszystkich kandydatow za wyjatkiem dwoch najsilniejszych i liczenie przeprowadza sie ponownie tylko raz. System GP podobny jest do glosowania dwurundowego stosowanego w wyborach parlamentarnych we Francji i do sposobu wylaniania prezydenta w Polsce. System GP nie eliminuje jednak glosowania taktycznego. Jednomandatowy system australijski ma juz za soba dluga, ponad 80-letnia probe czasu. Jest on czesto nazywany najlepszym i jedynym, rzeczywistym usprawnieniem anglosaskiego systemu zwyklej większości Pierwszy Na Mecie.
Niemiecki System Wyborczy
Niemiecka ordynacja wyborcza do Bundestagu (Bundeswahlgesetz) reguluje system wyborów. W Bundestagu zasiada 598 posłów (Mitglieder des Deutschen Bundestages - MdB). Art. 38 konstytucji Niemiec (Grundgesetz - GG) opisuje wybory jako powszechne, bezpośrednie, wolne, równe i tajne. Wybory do Bundestagu odbywają się co cztery lata, o ile kadencja nie zostanie skrócona. Bierne prawo wyborcze i czynne prawo wyborcze przysługują obywatelom pełnoletnim.
Istotną rzeczą jest sposób głosowania. Jest to połączenie systemu większościowego i proporcjonalnego. Połowa deputowanych do Bundestagu wybierana jest w jedno-mandatowych okręgach wyborczych. Druga połowa jest rozdzielana na szczeblu krajowym wg. systemu proporcjonalnego(klucza partyjnego).
Pierwszy głos wyborca oddaje na jednego z kandydatów, który jest na liście, a drugi na jedną z list wyborczych zgłaszanych w danym Landzie. Nie uwzględnia się partii, która uzyskała mniej niż 5% poparcia (pięcioprocentowy próg wyborczy)
Irlandzki System Wyborczy
W Irlandii występuje chyba najbardziej 'egzotyczny'system wyborczy w Europie. Miesiąc temu odbyły sie wybory parlamentarne w Polsce, kiedy to każdy mógł oddać głos poprzez postawienie znaku X przy nazwisku konadydata do sejmu. Irlandczyk ma o wiele szersze możliwości określenia swoich preferencji wyborczych i nie jest ograniczony tylko jednym kandydatem, tak naprawdę może zagłosować nawet na wszytskich z listy a tak oddany głos będzie ważny.
System reprezentacji proporcjonalnej określany jest jako „pojedynczy głos przenoszony” (Single Transferable Vote, STV) i ma on zastosowanie w okręgach wielomandatowych i jest odmianą systemu ilorazu. W Irlandii system ten jest niemal powszechnie znany po prostu jako reprezentacja proporcjonalna (proportional representation).
W systemie pojedynczego głosu przenoszonego wyborca ma możliwość wskazania własnej skali preferencji poprzez umieszczenie na karcie do głosowania cyfry przy nazwisku popieranego przez siebie kandydata. Postawienie kolejnych cyfr jest prawem, a nie obowiązkiem wyborcy i nie musi on głosować na wszystkich kandydatów. Jeżeli zdecyduje się on na postawienie więcej niż jednej cyfry (kolejno 1,2,3...) to wtedy jego głos może być przeniesiony z jednego kandydata na kolejnego, jeżeli głos nie jest wymagany ze względu na to, że pierwszy kandydat otrzymał już wymaganą liczbę głosów albo jeżeli z powodu słabego poparcia nie uzyskał on wymaganej liczby głosów i został wyeliminowany.
W Irlandii stosuje się iloraz Droopa (Droop quota), określanego tak, gdyż jako pierwszy wysunął go H.R. Droop w 1869 roku. Jest to najmniejsza liczba głosów, która jest wystarczająca by wybrać kandydatów na wszystkie miejsca, a jednocześnie na tyle duża by zapobiec wyborowi większej ich liczby.
Najpierw liczone są pierwsze preferencje. Jeżeli jeden (lub więcej) kandydat uzyska wymaganą liczbę głosów to zostaje wybrany. Nadwyżka otrzymanych głosów przechodzi na kandydatów, którzy najczęściej występowali na miejscu drugim. Jeżeli po tym zabiegu nie udałoby się obsadzić wszystkich mandatów to wówczas eliminowany jest kandydat z najmniejszą liczbą oddanych na niego głosów, a jego głosy zostają rozdzielone według wyrażonych przez wyborców preferencji. W przypadku gdyby przy pierwszym liczeniu żaden z kandydatów nie otrzymał wymaganej liczby głosów, wówczas w pierwszej kolejności eliminowany jest kandydat z najmniejsza ilością głosów po czym sprawdza się preferencje wyborców, którzy oddali na niego swój głos.
Może wydawać się dziwnym że kraj, którego instytucje polityczne i procedury wywodziły się w większości z systemu brytyjskiego w którym funkcjonuje system większościowy, zaadoptował formę systemu proporcjonalnego, który nie był nigdy wcześniej stosowany w praktyce. Jego wprowadzenie było spowodowane faktem, że kiedy podpisywano traktat pokojowy, przywódcy zarówno ruchu niepodległościowego jak i rządu brytyjskiego stanowczo się za nim opowiadali. System ten był znany w Zjednoczonym Królestwie od początku XX wieku a w Irlandii opowiadał się za nim Arthur Griffith który został nawet założycielem organizacji zajmującej się jego propagowaniem (Proportional Representation Society of Ireland). Za jego wprowadzaniem opowiadała się również Sinn Fein. System reprezentacji proporcjonalnej został włączony do ustawy z 1914 roku o Rządach Krajowych oraz w późniejszych aktach prawnych dotyczących Irlandii. Traktowano go jako instrument zabezpieczający pełną reprezentację dla protestanckiej i unionistycznej mniejszości w przyszłych parlamentach.156 Podczas negocjacji, które zaowocowały podpisaniem traktatu pokojowego w grudniu 1921 roku, stojący na czele delegacji irlandzkiej Arthur Griffith, obiecał że system ten będzie stosowany w przyszłym niepodległym państwie jako jedno z zabezpieczeń przeciwko dyskryminacji unionistów i protestantów.