Ustawa o zarządzaniu kryzysowym 26.04.2007

Zarządzanie kryzysowe działalność organów administracji publicznej, które należy do elementów bezpieczeństwa narodowego. Jej cel to zapobieganie kryzysom a także przygotowanie na przejmowaniu kontroli nad sytuacjami.

Ustawa o zarządzaniu kryzysowym posługuje się pojęciem INFRASTRUKTURY KRYTYCZNEJ. Są to systemy w raz z powiązanymi z nimi obiektami służące utrzymaniu bezpieczeństwa państwa i obywateli.

Systemy infrastruktury krytycznej obejmują:

• Zaopatrzenie w energie, paliwa

• Łączność i sieć teleinformatyczną

• Zaopatrzenie w żywność i wodę

• Ochrona zdrowia

• Transport i komunikacja

Ustawa przewiduje zadania planowania cywilnego i przewidują tworzenia planów kryzysowo-zarządzających, uruchamiania struktur w kryzysowych sytuacjach, monitorowania zagrożeń.

Do planów zagrożeń kryzysowych należą dwa plany:

1. Krajowy plan zarządzania

2. Plany wojewódzkie, powiatowe i gminne

Plan składa się z trzech zasadniczych elementów:

1. Plan główny

2. Zespołu działań na wypadek kryzysowych sytuacji

3. Z załączników do planu głównego

Na potrzeby planów są tworzone raporty o zagrożeniach bezpieczeństwa. Raporty sporządzają poszczególni ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz wojewodowie. Spójność nad przygotowaniem raportu ma zapewnić dyrektor Rządowego Centrum Bezpieczeństwa, a w zakresie zagrożeń terroryzmem szef ABW. Raport jest przyjmowany przez Radę Ministrów w formie uchwały. W drodze uchwały Rada Ministrów przyjmuje także Narodowy Program Ochrony Infrastruktury Krytycznej.

Zarządzanie kryzysowe na terenie RP sprawuje Rada Ministrów. W tym celu przy Radzie jest tworzony Rządowy Zespół Zarządzania Kryzysowego. Jego skład to: Premier, Minister Obrony Narodowej, Minister Spraw Zagranicznych i Koordynator Służb Specjalnych.

Ustawa przewiduje również utworzenie tzw. Rządowego Centrum Bezpieczeństwa, którą stanowi państwową jednostkę budżetową pod kontrolą Premiera.

Prawo administracyjne (ćwiczenia), 13.10.2010

1