METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE

To system ćwiczeń i zabaw ruchowych, które wywodzą się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłym- tzw. baraszkowanie pojawiające się we wczesnym dzieciństwie.

Metoda Ruchu Rozwijającego jest propagowana na całym świecie jako jeden z ważniejszych czynników rozwoju psychomotorycznego małych dzieci. Wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania:

• świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego

• świadomości przestrzeni i działania w niej

• pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi

Dzięki tej metodzie dziecko:

• zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje poczucie bezpieczeństwa

• poznaje przestrzeń wokół siebie

• dzieli przestrzeń z innymi ludźmi, co jest źródłem empatii

• nawiązuje kontakt początkowo z jedną osobą, potem z grupą-jest to okazja podjęcia współdziałania z innymi osobami, dostarcza poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia

Rodzaje ćwiczeń:

1. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała

Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała to ćwiczenia polegające na tzw. „wyczuwaniu”. Możemy wymienić tutaj ćw. Na:

• wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków

• wyczuwanie rąk i nóg

• wyczuwanie twarzy

• wyczuwanie całego ciała

2. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu.

Ćwiczenia wykonywane wyłącznie na podłodze, mogą być przeprowadzane indywidualnie, w parach lub w grupie.

3. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą

W ćwiczeniach tych partner „bierny” jest pod opieką osoby aktywnej. Partnerzy poznają siebie, swoją siłę, wspólnie przeżywają wykonywane zadania. Można je podzielić na cztery grupy:

• ćwiczenia „z” w parach

• ćwiczenia „przeciwko” w parach

• ćwiczenia „razem” w parach

• ćwiczenia „razem” w grupie

4. Ćwiczenia twórcze

W trakcie zajęć każde dziecko może być twórcą w stopniu, w jakim sobie życzy. Szczególnym rodzajem ćwiczeń twórczych są ćwiczenia przy muzyce w formie tańca.