Encyklopedia Wizjonerów cz.12
Witam w 12 części EW. Tym razem polecam dokończenie historii Nostradamusa z poprzedniego odcinka, a także historię Osho, największego z Wizjonerów XX wieku.
Nostradamus C.D: W tym czasie poświęcił się studiowaniu wiedzy okultystycznej. Zaczął prowadzić almanach, w którym zawarł pierwsze, ostrożne jeszcze próby przepowiadania przyszłości. Przychylne reakcje na jego przepowiednie zachęciły Nostradamusa tak bardzo, że rozpoczął realizację wielce ambitnego projektu: spisania przyszłej historii świata, opowiedzianej za pomocą enigmatycznych czterowierszy; posługiwał się przy tym, oprócz języka francuskiego i łaciny, także powierzchowną znajomością włoskiego, hebrajskiego, arabskiego i greki, co spowodowało, że interpretatorzy jego proroctw do dziś zastanawiają się nad zawiłościami czterowierszy.
Pracę nad swym wielkim dziełem "Les Propheties" rozpoczął w noc Wielkiego Piątku 1554 roku. Komplet, czyli siedem tomów (Centurii lub Stuleci) opublikowano pomiędzy 1555 i 1557. Każdy z woluminów zawierał sto czterowierszy, z wyjątkiem Centurii siódmej, która zawiera jedynie czterdzieści dwa czterowiersze. Ostatnie trzy Centurie wydano już po śmierci autora. (Kolejne utarczki z inkwizycją, będące rezultatem pierwszych wydań "Les Propheties", sprawiły, że Nostradamus stał się ostrożniejszy).
Po tym, jak Nostradamus przewidział śmierć króla Henryka II podczas turnieju rycerskiego, wezwano go w 1556 roku do Paryża. Tam został przyjacielem i doradcą Katarzyny Medycejskiej. Przepowiednia śmierci króla Henryka II wypełniła się w 1559 roku - dokładnie tak, jak zapisano w Centurii pierwszej, w czterowierszu 35, król został zraniony drzazgą pochodzącą z pękniętej podczas turnieju włóczni. Drewniany odprysk dostał się przez złoconą przyłbicę królewskiego hełmu do oka i utkwił w mózgu. W noc jego śmierci przed siedzibą inkwizycji zebrał się tłum, który spalił kukłę przedstawiającą Nostradamusa, domagając się jednocześnie, by księża posłali go na stos. Ocaliła go wtedy jedynie przyjaźń z Katarzyną Medycejską, a dzięki "królewskiemu" czterowierszowi o Nostradamusie zaczęło być głośno na dworach całej Europy.
W 1564 roku, podczas podróży po królestwie Katarzyna (wtedy już królowa regentka) wraz z młodocianym królem Karolem IX odwiedzili starszego już jasnowidza w Salon. Przed wyruszeniem w dalszą drogę królowa nakłoniła króla Karola, by ten uhonorował Nostradamusa tytułem nadwornego doradcy i medyka, co wiązało się z pewnymi przywilejami oraz pensją.
Nostradamus osiągnął wyżyny swej kariery dopiero na rok i osiem miesięcy przed śmiercią. Ostatnia postawiona przez niego przepowiednia dotyczyła własnej, nadchodzącej śmierci: "Po powrocie z ambasady odłoży podarunek Króla. Nie zrobi już nic więcej. Odejdzie do Pana. Bliscy krewni, przyjaciele, bracia krwi (znajdą go) całkowicie martwego przy łożu i ławie". O świcie 2 lipca znaleziono ciało Nostradamusa w jego własnym domu, dokładnie tak, jak to przewidział.
Osho (1931-1990), znany także jako Archarya albo Bhagwan Shree Rajneesh. Kontrowersyjny hinduski mistyk i założyciel ruchu Neo-Sannyas miał wiele imion. Osho przyszedł na świat jako Rajneesh Chandra Mohan w Kuchwada, małej wiosce w środkowych Indiach. Opowieści o wczesnych latach jego życia opisują go jako niezależne, buntowniczo nastawione dziecko, które kwestionowało wszystkie społeczne, religijne i filozoficzne dogmaty.
O północy 21 marca 1953 roku Osho, który miał wtedy 21 lat, oznajmił, że doznał przebudzenia. Opisał to następująco: "Przeszłość znikała - tak jakby nigdy nie była moim udziałem, jakby należała do kogoś zupełnie innego... Okazało się, że wszystkie pisma święte są martwe i że wszystkie słowa wykorzystane do opisania tego przeżycia były bardzo blade i anemiczne. A to - to doświadczenie - było tak pełne życia. To była wielka fala błogości... Czułem, jak wokół mnie pulsuje życie, wibracja ta była potężna niczym huragan. To była wielka burza światła, radości, rozkoszy... Cały wszechświat stał się błogosławieństwem" - "The Discipline of Tmnscendence" (Dziedzina transcendencji).
W 1956 roku Osho otrzymał tytuł magistra filozofii z wyróżnieniem na Uniwersytecie w Sagar. Był profesorem w Sanskrit College w Rajpurze, a później profesorem filozofii na Uniwersytecie w Dżabalpurze. Szybko zdobył rozgłos w całym kraju jako bardzo zdolny i żarliwy mówca, który w publicznych debatach często rzucał wyzwanie or-todoksyjnym przywódcom religijnym.
Profesor Rajneesh Chandra Mohan, znany już jako Acharya Rajneesh (Acharya znaczy "duchowy nauczyciel"), porzucił uniwersytet w 1966 roku i rozpoczął podróże po Indiach, podczas których przemawiał do tłumów liczących od 50 do 100 tysięcy ludzi. Prowadził także eksperymentalne zgromadzenia medytacyjne i wraz z tysiącami zwolenników wypróbowywał nowe, bardziej oczyszczające formy medytacji. Na początku lat siedemdziesiątych przyjął imię Bhagwan Shree Rajneesh (Bhagwan oznacza "błogosławiony"). Był to skandal, który wstrząsnął społeczeństwem hinduskim. W 1974 roku w Punie (Indie) założył komunę, która przyciągnęła dziesiątki tysięcy poszukiwaczy z Zachodu. W tamtych latach Świątynia Shree Rajneesh stała się światowym ośrodkiem rozwojowo-terapeutycznym.
W 1981 roku Bhagwan wyruszył w podróż do Stanów Zjednoczonych, przypuszczalnie w celu znalezienia pomocy medycznej w sprawie pogarszającego się stanu zdrowia. W tym czasie narzucił sobie trzyletni okres milczenia, co - jak stwierdził - miało służyć oczyszczeniu rzeszy jego zwolenników z tych, którzy słyszeli tylko jego słowa, a nie słyszeli ukrytej pod nimi w ciszy egzystencjalnej prawdy. W połowie lat osiemdziesiątych założona przez niego w Oregonie komuna Rajneeshpuram stała się największą i najbardziej kontrowersyjną wspólnotą duchową, jaką kiedykolwiek stworzono w Ameryce. Przeciwko komunie zawiązała się bardzo silna opozycja. Poczynania obu stron prowadziły do coraz większego zaognienia sytuacji, a naciski polityczne skutecznie uniemożliwiały rozwój Rajneeshpuram.
Bhagwan przerwał swe duchowe milczenie jesienią 1984 roku, co rzekomo doprowadziło do zdrady jego osobistej sekretarki Ma Anandy Sheeli i garstki jej współpracowników. Później udowodniono im popełnienie rozmaitych przestępstw, między innymi otrucia, podpalenia, zakładanie podsłuchu i usiłowanie morderstwa. Bhagwan poprosił o pomoc policję, by ta przeprowadziła śledztwo w sprawie Sheeli i innych podejrzanych. Pod koniec października wielka federalna ława przysięgłych USA w Portland potajemnie postawiła Bhagwana i siedmiu innych członków komuny w stan oskarżenia, zarzucono im popełnienie przestępstw przeciwko ustawie imigracyjnej.
Ponieważ urzędnicy federalni zapewnili, że nie wydano nakazu aresztowania Bhagwana, jego stronnicy pojechali z nim nocą 27 października do Charlotte w stanie Karolina Północna, by wyjaśnić plotki przestrzegające przed przewidzianym na następny dzień atakiem oddziałów Gwardii Narodowej na komunę. Bhagwan został aresztowany bez nakazu przez uzbrojonych urzędników federalnych, gdy wylądował na lotnisku w Charlotte. Przez dwanaście dni przebywał w areszcie bez możliwości wyjścia za kaucją i przez trzy dni jako więzień izolowany. Jego zwolennicy są przekonani, że został w więzieniu otruty talem - metalem ciężkim.
Sąd uznał Bhagwana za winnego dwóch spośród trzydziestu pięciu postawionych mu zarzutów i skazał go na karę pieniężną w wysokości 400 tysięcy dolarów; w listopadzie 1985 roku został deportowany z USA. Powrócił do Indii jedynie na krótki okres odpoczynku. Później rozpoczął, jak sam to określił, światowe tournee, podczas którego pragnął podzielić się z ludźmi swą wizją (luty i lipiec 1986). Aż dwadzieścia jeden państw w Europie i obu Amerykach odmówiło przyznania mu wizy wjazdowej lub też unieważniło jego wizę po przybyciu do kraju. Parokrotnie zmuszano go i jego towarzyszy do opuszczenia terytorium danego państwa pod groźbą użycia broni. Bhagwan powrócił do Indii i już od stycznia 1987 roku gromadził ponownie dziesiątki tysięcy zwolenników w odnowionej aśramie Puna. Od września 1989 roku zwano go po prostu Osho, co miało wyrażać jego całkowity brak powiązania z przeszłością. Osho to nie tyle imię, ile raczej święty akronim słowa "Pan" wywodzącego się z pozdrowienia, jakim witają swego mistrza uczniowie zen. Imię to odnosi się także do rozkosznego przeżycia, jakim jest duchowe oświecenie, oraz do tego, kto tego doświadczył.
Zdrowie Osho uległo gwałtownemu pogorszeniu po okresie spędzonym w amerykańskim więzieniu. W kwietniu 1989 roku, na dziewięć miesięcy przed śmiercią, Osho zgromadził wokół siebie dwudziestu jeden uczniów, którzy mieli jednogłośnie podejmować decyzje dotyczące aktualnych spraw komuny. "Nigdy nie mówcie o mnie w czasie przeszłym - brzmiała jedna z jego ostatnich próśb. - Będę wielokrotnie bardziej obecny wśród was, gdy pozbędę się tego brzemienia, jakim jest moje udręczone ciało". Od tamtej pory zapoczątkowany przez niego ruch cały czas się rozwija. Jak twierdzą jego stronnicy, aśrama Puna nie tylko odzyskała dawną świetność, ale wręcz pobite zostały rekordy odwiedzających miejsce gości z lat siedemdziesiątych (8 tysięcy odwiedzających dziennie). Jest to dziś największe centrum terapii, mające powiązania z Ruchem Ludzkich Możliwości oraz miejsce zaawansowanych studiów nad medytacją. Jednym z bardziej znakomitych gości był XIV Dalajlama. Nazwał on Osho "oświeconym mistrzem", który - jak powiedział - "wykorzystuje wszelkie możliwości, by pomóc ludzkości przetrwać trudny etap rozwijania świadomości".