Psychologiczne i pedagogiczne podstawy integracji kształcenia.
-A. Brzezińska rozwój poznawczy „napięcia wynikające z doświadczenia przez rozwijającą się osobą niezgodność między jej perspektywą a perspektywą innej osoby, jest czynnikiem uruchamiającym jej własne poszukiwania (…)kluczowym czynnikiem jej rozwoju
-K. Stemplowska-Żukowicz uważa, że są dwa czynniki warunkujące rozwój poznawczy człowieka:
czynnik Piageta- wiąże się z motywacją wewnętrzną i zachowania zgodne z samodzielnie określonymi standardami i wartościami
czynnik Wygotskiego - realizacja czynnika konserwacji kulturowej na poziomie indywidualnym ma mechanizmy, którymi można skłonić jednostkę aby zachowała się zgodnie z zewnętrznymi standardami i wartościami
Szkoła jest miejscem rozwoju tych dwóch czynników.
-K. Stemplowska twierdzi, że „odbiorca, który nie może zintegrować przekazu z posiadaną już wiedzą naturalną, po prostu nie przyswaja takie przekazu lub zapomina jego treść”
-psychologiczny wymiar integracji można sprowadzić do dwóch rodzajów wiedzy:
pochodzącej z doświadczeń dziecka
pochodzącej z przekazu społecznego
-B. Berstein zauważa, że w nauczaniu zintegrowanym relacja nauczyciel-uczeń ulega zrównoważeniu, istnieją również różne drogi poznawania, współtworzenia wiedzy
-na zintegrowany model edukacji składają się 3 systemy:
program kształcenia (treści mają charakter otwarty i wykraczają poza granice klasycznej wiedzy. Relacje przyczynowo-skutkowe, czasowe, przestrzenne, funkcjonalne, teleologiczne)
relacja edukacyjna nauczyciel-uczeń
ocenianie
(Kształcenie zintegrowane. Problemy teorii i praktyki)
Rozwój dziecka na poziomie edukacji wczesnoszkolnej.
- Późne dzieciństwo, nazywane także młodszym wiekiem szkolnym, to okres trwający od 7. do 10-12. r.ż.
- W okresie późnego dzieciństwa można wyróżnić następujące rodzaje zmian:
1) przekształcenie dotychczasowej aktywności dziecka z głównie spontanicznej
i zdominowanej przez zabawę, w system działań sterowanych przez stałe zada
nia, obowiązki i normy społeczne;
2) dalszy rozwój funkcji psychicznych i ich integracja umożliwiająca dostosowanie
się do nowych sytuacji, zadań i wymagań;
3) trwałe wejście w nowe środowisko (szkoła staje się instytucją wychowawczą
i miejscem spotkań z rówieśnikami) poza bezpośrednim wpływem rodziców;
oznacza to poddanie się innym rodzajom wpływów społecznych, odmiennych od
rodzinnych ale często tak samo ważnych;
4) podjęcie nowej roli społecznej - roli ucznia.
- W okresie późnego dzieciństwa szkoła staje się dla dziecka środowiskiem, w którym nabywa ono wiele nowych umiejętności. Aby sprostać oczekiwaniom szkolnym, dziecko musi osiągnąć odpowiedni poziom dojrzałości szkolnej
-Aby móc nauczyć się czytać dziecko musi dysponować niezbędnymi zdolnościami w zakresie analizy i syntezy zarówno wzrokowej, jak i słuchowej, pozwalającymi na spostrzeganie i odróżnianie od siebie prostych i złożonych znaków graficznych oraz na prawidłowe rozpoznawanie głosek, zarówno wypowiadanych oddzielnie, jak i stanowiący części wymawianego wyrazu. Dziecko nie może mylić określonych głosek z innymi, podobnie brzmiącymi, oraz powinno rozpoznawać
wyraz wymawiany z różną intonacja. Potrzebny jest zatem dziecku odpowiedni poziom słuchu fonematycznego oraz prawidłowa wymowa głosek. Nauka czytania kształtuje analizę słuchową i rozwija słuch fonematyczny, pomagając jednocześnie w nauce pisania ze słuchu. Opanowanie czynności pisania wymaga, poza wymienionymi umiejętnościami, dobrej sprawności manualnej oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej.
- Podstawowe znaczenie dla rozwoju procesów poznawczych dziecka ma uwaga. Sprawia ona, że dziecko mogąc skupić się na przedmiocie percepcji, treści zadania czy kontroli czynności własnej, jest zarazem zdolne do zdobycia zorganizowanego doświadczenia.
-W okresie późnego dzieciństwa następuje dalszy rozwój pamięci. Pamięć, do tej pory raczej mechaniczna, zaczyna się przekształcać w pamięć w coraz większym stopniu logiczną.
- Zdolność do stosowania coraz lepszych strategii zapamiętywania wiąże się ze zmianami w zakresie myślenia. Późne dzieciństwo to okres, w którym zgodnie z poglądem Piageta następuje przejście od stadium myślenia przedoperacyjnego do stadium operacji konkretnych. Oznacza to, że dziecko osiąga w tym czasie szereg różnych zdolności związanych z nabywaniem i przetwarzaniem informacji o świecie i o sobie na poziomie konkretu, np. dzięki wytworzeniu się pojęcia stałości liczby, długości,
wagi i objętości, możliwe stały się operacje na pojęciach fizycznych, matematycznych
oraz pojęciach społecznych (wielka przyjaźń, ważne zadanie, długie oczekiwanie, itp.).
-U dziecka, które wchodzi w wiek szkolny, zaczyna się rozwijać świadomość działania. Życie dziecka koncentruje się wokół trzech sfer aktywności: (1) nauki szkolnej, (2) codziennych zajęć domowych oraz (3) zabawy
-W okresie późnego dzieciństwa wzrasta znaczenie i atrakcyjność kontaktów z rówieśnikami. O ile na początku dziecko z trudem adaptuje się do dłuższego przebywania w klasie czy na ogromnym szkolnym korytarzu, o tyle w klasach następnych szkoła staje się terenem spotkań z kolegami, podobnie jak podwórko czy plac zabaw
- Rozwój osobowości w późnym dzieciństwie to przede wszystkim proces kształtowania się świadomości siebie jako podmiotu własnych działań. Proces ten wiąże się z gromadzeniem i opracowywaniem doświadczeń pochodzących z porównywania: (1) siebie z innymi, (2) siebie w różnych rolach i perspektywach, (3) swoich różnych stanów podczas pełnienia określonej roli.
3