„Sól ziemi” jako powieść ekspresjonistyczna
mimo silnych wpływów realizmu zarówno psychologicznego jak i społecznego nurty ekspresjonistyczne nie giną w międzywojniu
występują w formie stylistycznie stonowanej
świat staje się bliższy intersubiektywnie sprawdzalnej rzeczywistości
wchodzi w związki z naturalizmem i psychologicznym realizmem prostoty
nurt ekspresjonistyczny w międzywojniu
następuje przesunięcie ku problematyce społecznej
punktem wyjścia są wielkie idee przeniknięte moralizmem, irracjonalizmem a czasem ewangelicznością
główną ideę stanowi pacyfizm
w metodzie pisarskiej dominuje postawa emocjonalnego zaangażowania, hiperbola, wyjaskrawienie
głównymi bohaterami są wybitne jednostki lub ludzie symbole
prozie tego nurtu blisko do moralitetu
elementy ekspresjonistyczne w „Soli ziemi” Józefa Wittlina
wydana w 1936 roku
stanowi rehabilitację ekspresjonizmu
stanowi pierwszą część „Powieści o cierpliwym piechurze”
bliski ekspresjonizmowi w warstwie ideowej: patetyczny antymilitaryzm, moralistyczny pacyfizm, postać prostacza Piotra Niewiadomskiego
postać zmitologizowana we właściwy sposób na potrzeby ekspresjonizmu; ma zostać ofiarą w wielkiej wojnie
ukazuje wojnę poprzez losy jej armatniego mięsa
kończy się odkomendowaniem Niewiadomskiego na front (drwina wymierzona w wojsko i państwo jako instytucje zniewalające człowieka)
zespolenie dwóch perspektyw narracyjnych: autora i głównego bohatera
dwie postacie symboliczne: Piotr Niewiadomski i feldfebel Bachmatiuk
Wittlin wprowadza ekspresjonizm na wyższy poziom artystycznej świadomości i intelektualnego skomplikowania