Film włoski 1905-1920
Początki kina we Włoszech pozbawione były genialnych wynalazców i sławnych pionierskich eksperymentów. Pierwsza projekcja filmowa odbyła się w Rzymie 13 marca 1896roku. W studiu fotograficznym Le Lieure, a od 30 marca zaczęto prezentować szerokiej publiczności :żywe fotografie: na regularnych pokazach Teatro Milanese. Zręczni przedsiębiorscy zakładali w całym kraju spółki kinematograficzne, zajmujące się zarówno dystrybucją jak i z czasem produkcją własnych filmów.
Zapleczem dla włoskiej kinematografii była starożytność: było to źródło poruszających historii prawdziwych albo wymyślonych, oferowała niezwykłych bohaterów i wiązała się z dziejami Włoch, motywowała kolonialne ambicje i plany podbojów militarnych żywione przez ówczesnych polityków.
Publiczność pokochała filmy dziejące się w starożytności. Boaheterów w togach i sandałach (bez skarpet). Orgie z płatkami róż sypiące się na głowy biesiadników, lwy rozszarpujące pierwszych chrześcijan, walki gladiatorów, wyścigi rydwanów, powstania niewolników i intrygi knute na dworach cezarów.
Wszystkie te utwory były atrakcyjnymi widowiskami w stopniu zależnym od ambicji producentów i reżyserów oraz zamożności wytwórni angażujących widzów w niecodzienne wydarzenia. Wystawne i monumentalne włoskie filmy miały znaczny wpływ na rozwój kinematografii. Wykorzystywały bowiem nowe środki techniczne pozwalające uzyskać niezwykłe efekty ekranowe, wymagały odmiennej aranżacji przestrzeni ponieważ często realizowanne były w prawdziwych pałacach i katakumbach. Ułatwiały aktorom przełamywanie konwencji teatralnych, przyciągały zastępy zdolnych pisarzy, malarzy i kompozytorów.
DIVA- w pierwszych dwu dekadach XX wieku kinematografia włoska zasłynęła w świecie za sprawą swych aktorek zwanych divami. Diva, łac. Boska to to tytuł nadawany pośmiertnie rzymskim cesarzowym. W XiX zaczęto tak nazywać sławne primadonny, śpiewaczki operowe a potem nazwa przeszła do kina. To we Włoszech rozpoczął się kult gwiazd filmowych z całycm towarzyszącym mu zapleczem reklamowym plotkarskim i finansowym. W tamtej epoce we włoskich filmach dominowały kobiety młode piękne ciemnowłose, o wielkich gorejących oczach, grające zwykle role nieszczęśliwych miłośnic w ekspresyjnym stylu dwóch najgłośniejszych teatralnych aktorek epoki - Sary Bernhardt oraz Eleonory Duse.
Najsławniejsze divy to: Francesca Bertini, Lyda Borelli, Hesperia, Pina Menichelli. Oprócz tego dwie polski - Helena Makowska i Soave Gallone (Stanisława Winawerówna).
Divy wpisywały się w typ famme fatale, kobiet fatalnych których uroda i zmysłowość prowokowały mężczyzn do wielkich namiętności i gwałtownych czynów. One zaś zakochane i szlachetne ponosiły konsekwencje męskich szaleństw.
Na początku lat 20. XXw. We Włoszech dokonały się ważne przemiany polityczne. Benito Mussolini z włoską bojówką faszystowską dokonał zamachu stanu. Naruszenie stabilizacji władzy wniosło zamieszanie w społeczne życie kraju, We włoskim kinie rozpoczął się kryzys który potrwa przez następna 10 lat. Brakowało dobrych scenariuszy i zdolnych reżyserów oraz pieniędzy na realizację nowych filmów. Bankrytowały kolejne wytwórnie, malał eksport produkcji rodzimych, wzrastał import obcych- przede wszystkim z USA i Niemiec.
Wzorem Lenina i Stalina (potem Hitlera) Mussolini zaczął otaczać kinematografię specjalnym nadzorem. Filmy miały odtąd propagować ideologię faszystowską. Na polecenie Musolliniego którzy przyjął tytuł Duce w 1924 roku powstała wytwórnia LUCE finansowana z budzetu panstwa. Rozpoczęła się ponura epoka w dziejach włoskiego kina. Przed każdym seansem obligatoryjnie pokazywano spreparowane kroniki. Duce stał się sławniejszy od div, osobiście pojawiał się na ekranie w wielu filmach dokumentalnych.