Nazwisko Birunt		WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA w Rzeszowie
Imię Wojciech		Wykonano		Oddano
Kierunek Fizyka z informatyką II		27-03-2001	Podpis	3-04-2001	Podpis
Grupa laboratoryjna: XI
Nr ćwiczenia 69	Temat ćwiczenia Badanie skręcenia płaszczyzny polaryzacji przez wodny roztwór cukru

CZĘŚĆ TEORETYCZNA

W doświadczeniu wykorzystuje się falową naturę światła , która mówi , że światło jest falą elektromagnetyczną w której wektory pola elektrycznego
i pola magnetycznego
drgają w płaszczyznach prostopadłych do kierunku rozchodzenia się fali. W związku z tym można otrzymać światło spolaryzowane. Można to zrobić kilkoma sposobami : przez odbicie , załamanie , przez wykorzystanie zjawiska selektywnego pochłaniania i zjawiska dwójłomności. Ostatni sposób ( zjawisko dwójłomności światła ) wykorzystany jest w doświadczeniu.

Promień świetlny przechodząc przez kryształ jednoosiowy ( w naszym przypadku szpat islandzki zwany nikolem ) rozdziela się na dwa promienie całkowicie spolaryzowane. Jeżeli wiązkę światła przepuścimy przez dwa skrzyżowane nikole ( polaryzator i analizator ) , to ulegnie ona całkowitemu wygaszeniu. Jeżeli między nikole wstawimy np.: roztwór cukru w wodzie , to pole widzenia ulegnie rozjaśnieniu. Ponowne zaciemnienie można uzyskać przez obrót analizatora o pewien kąt. Substancje skręcające płaszczyznę polaryzacji nazywamy substancjami aktywnymi optycznie.

Kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji zależy od rodzaju ciała , stężenia roztworu , od grubości warstwy skręcającej i wyraża się wzorem :

, gdzie :

α - kąt skręcenia płaszczyzny ,

- właściwa zdolność skręcania ,

d - grubość warstwy skręcającej ,

c - stężenie roztworu.

Do pomiaru kąta skręcania płaszczyzny polaryzacji używa się polarymetrów. Polarymetry używane do wyznaczania stężenia cukru w roztworze nazywane są sacharymetrami.

Układ pomiarowy.

P - polaryzator R - naczynie z badanym roztworem A - analizator

WYKONANIE ĆWICZENIA:

1. Przygotowujemy roztwór cukru o znany stężeniu (liczony w gramach na 100 cm³ roztworu) w następujący sposób. ważymy naczyńko wagowe puste (m₁), a potem napełnione do 2/3 wysokości cukrem (m₂). Obliczamy masę cukru (m₂-m₁). Cukier wsypujemy przez suchy lejek do menzurki, nalewamy do około 40 cm³ wody i trzęsiemy aż do zupełnego rozpuszczenia. Odczekawszy około 10 minut odczytujemy dokładnie objętość roztworu i wyrażamy w decylitrach (V). Obliczamy stężenie:

2. Przepłukujemy dwukrotnie kuwetę polarymetru niewielką ilością zrobionego

roztworu (roztwór użyty wylewamy do zlewu). Napełniamy naczynie z

"czubkiem" , przykręcamy szkiełkiem , (przy czym wylewa się nadmiar cieczy), i

zakręcamy założywszy uszczelkę gumową. Po zakręceniu nie powinno być bańki

powietrza w naczyniu. Ścierką wycieramy naczynie do sucha i zakładamy do

przyrządu.

3. Uruchamiamy lampę sodową i czekamy 5 minut. (lampa świeci wówczas intensywnym żółtym światłem). Kręcąc okularem nastawiamy na ostrość obraz . Następnie kręcąc boczną śrubą uzyskujemy obraz możliwie ciemny. W pozycji tej przy niewielkich poruszeniach śruby w jedną i w drugą stronę obraz wygląda jak na rysunku (a) i (b). Między tymi położeniami śruby znajdujemy takie położenie, kiedy całe pole jest jednakowo szarożółte (pasek jest zupełnie niewidoczny).

Przy tym położeniu śruby odczytujemy na bocznej podziałce kąt skręcenia z

dokładnością do 0,05⁰ (korzystając z noniusza). Roztwór wylewamy do zlewu.

4. Odczytujemy na kuwecie jej długość (l) (podana w mm wyrazić w dm) i wyznaczamy skręcenie właściwe ze wzoru:

5. Dokonujemy pomiaru kąta skręcenia dla nieznanego roztworu cukru (dany gotowy w butelce). Postępujemy ściśle według punktów 2 i 3.

6. Wyznaczamy stężenie nieznanego roztworu ze wzoru:

Wyniki umieszczamy w tabelce:

Błąd maksymalny wyznaczamy ze wzoru:

,

gdzie:
Aparatura:

Polarymetr kołowy, lampa sodowa, waga laboratoryjna, odważniki, naczyńko wagowe, menzurka, cukier.

---