Mysz polna (Apodemus agrarius ) - Objawy: Otwory w ziemi, usychające i poobgryzane rośliny
Atakowane rośliny: Warzywa, rośliny ozdobne i cebulowe, drzewa. W okresie letnim zamieszkuje ogrody warzywne, sady, łąki, pola, brzegi lasów i zarośli. W zimę natomiast może przechodzić do altan i magazynków. Jest wszystkożerna. Począwszy od wiosny je młode trawy, owady, warzywa i rośliny ozdobne, latem owoce, a jesienią i zimą - cebule i bulwy roślin ozdobnych po ziarno i korę drzew. Zwalczanie- tworzenie różnych pułapek . Gryzonie można zwalczać chemicznie. Do zwalczania stosujemy świece dymne na gryzonie do gazowania nor, jak również zatrute przynęty pokarmowe.
Badylarka (Micromys minutus) zamieszkujący łąki, pola uprawne i zarośla, buduje na roślinach gniazdo. Żywi się trawami, ziołami, nasionami i owocami oraz niewielkimi bezkręgowcami. Nie zapada w sen zimowy. Zwalczanie- tak jak inne gryzonie.
Szczur śniady (Rattus rattus) Jest wszystkożerny i pokarmowo jest mniej zależny od człowieka niż szczur wędrowny. Żywi się głównie pokarmem roślinnym: ziarnem zbóż, warzywami, ziemniakami, nasionami, orzechami, owocami i jagodami. Po owoce sięga wchodząc na drzewa. Chętnie zjada ślimaki i owady (w tym karaczany; pozbawiona odnóży przybyszka amerykańska jest doskonałą przynętą w szczurołapce). Szczury śniade żyjące blisko zbiorników wodnych mogą żywić się rybami i małżami. zwalczanie- preparaty chemiczne.
Szczur wędrowny (Rattus norvegicus) W budynkach mieszkalnych i gospodarskich najchętniej zajmują zaciszne miejsca w piwnicach, pod podłogami oraz w kanałach i urządzeniach kanalizacyjnych. W polu żywi się przede wszystkim soczystymi roślinami, zjadając podziemne i nadziemne ich części. Powoduje znaczne szkody w uprawach, szczególnie w inspektach, szklarniach, sadach i szkółkach. Nie gardzi też mięczakami, rakami, rybami, żabami, pisklętami, jajami, drobnymi ssakami oraz świeżą padliną. zwalczanie- preparaty chemiczne.
Ślimaki, brzuchonogi (Gastropoda)- ślimaki powodują uszkodzenia warzyw oraz roślin ozdobnych uprawianych w polu i pod osłonami. Mogą zjadać wszystkie części roślin, zwłaszcza ich młode organy (liście, pędy, korzenie, kwiatostany). Największe szkody powodują w okresie kiełkowania nasion oraz wschodów. Gatunki te nie mają muszli, w której mogłyby się chronić przed niesprzyjającymi warunkami klimatycznymi. Zwalczać ślimaki można przy użyciu środków ochrony roślin, Inny sposobem chronienia roślin przed ślimakami jest usypywanie barier z popiołu, wapna niegaszonego, plew jęczmienia lub trocin oraz różne pułapki.
Rozkruszki (Acaridae ) zagnieżdżają zarówno w produktach pochodzenia roślinnego, jak i zwierzęcego, w tym także w przetworach i artykułach fermentujących. Ich szkodliwość polega głównie na zanieczyszczaniu żywności wydalinami i resztkami pancerzyków oraz jej zagrzewaniu i zawilgocaniu. W tak uszkodzonej żywności liczne bakterie i grzyby znajdują sprzyjające warunki rozwoju. Produkty silnie porażone przez rozkruszki należy bezwzględnie wyrzucić, ponieważ nie nadają się ani do spożycia, ani na paszę dla zwierząt. Zwalczanie- Przy wilgotności względnej poniżej 70% zaczynają szybko ginąć i nie mogą się rozmnażać.
Szpeciele, obrzęki (Eriophyoidea)- atakują przeważnie rośliny jednego lub kilku gatunków należących do tego samego rodzaju. Polską nazwę zawdzięczają deformacjom i uszkodzeniom jakie wywołują na roślinach żywicielskich, takim jak np. galasy, przebarwienia, zawijanie krawędzi liści, nabrzmiewanie pąków, czarcie miotły. Trzeba z nimi walczyć, bo roznoszą wirusy, grzyby i bakterie wywołujące groźne choroby drzew i krzewów. Zwalczanie- spalić stare, zarażone krzaki, chemiczne, usuwanie na zimę zarażonych owoców.
Przędziorek chmielowiec (Tetranychus urticae)- na górnej stronie liścia widoczne pojedyncze skupiska drobnych, białych plamek. W miarę rozrastania się populacji szkodnika drobne plamki pokrywają cały liść, a na roślinie widoczna jest delikatna pajęczyna. oprócz pomidora przędziorek może atakować wszystkie uprawiane w szklarniach gatunki warzyw z wyjątkiem sałaty. Ogórek, oberżyna, papryka i pomidor zasiedlane są najliczniej. Drogi rozprzestrzeniania się przędziorka: wraz z materiałem roślinnym oraz na odzieży pracującego w szklarni personelu. Zwalczanie przędziorków metodą integrowaną polega przede wszystkim na wprowadzaniu na plantację ich wrogów naturalnych. Ważne jest przy tym, by zrobić to jak najwcześniej, gdy tylko pojawią się szkodniki. Zabiegi chemiczne ogranicza się jedynie do okresów, w których populacja szkodników jest zbyt duża, a jednocześnie efektywność organizmów pożytecznych — mała.
Dobroczynek szklarniowy (Phytoseiulus persimilis) może być wykorzystywany do zwalczania wszystkich stadiów przędziorków — szklarniowca i chmielowca. Preferuje jednak młodsze stadia — jaja, larwy, nimfy. Dzienne zapotrzebowanie tego drapieżcy to 5 osobników dorosłych albo 20 larw (lub nimf) i jaj przędziorków.
Przędziorek głogowiec (Tetranychus viennensis) - Szkodnik żeruje na dolnej stronie liści, pod warstwą delikatnej pajęczyny, górna strona liścia ulega uwypukleniu, w obrębie tego uwypuklenia widoczne skupiska drobnych, jasnych plamek. Z czasem uszkodzona zostaje cała powierzchnia blaszki liściowej, która następnie szarzeje i żółknie. Atakowane rośliny: Głównie jabłonie oraz wiele innych uprawnych, a także dziko rosnących drzew i krzewów. Samice zimują w szczelinach kory, pod warstwą pajęczyny, która stanowi zabezpieczenie przed wrogami naturalnymi oraz przed wypadnięciem. Naturalni wrogowie przędziorków - drapieżne gatunki roztoczy i owadów ograniczają populację przędziorków.
Guzak północny (meloidogyne hapla) - Nicienie Żeruje na dwuliściennych larwy po wniknięciu do korzeni rozwijają się. Powstają gruzełkowate zgrubienia na korzeniach, wypełnionych nicieniami. Porażone rośliny słabiej rosną i mają chorobliwy wygląd. Można zwalczać za pomocą płodozmianu - przez 2- 3 lata stosować jednoliścienne i 4-6 roczną przerwę w uprawie roślin rodzicielskich. Jaja zimują w korzeniach lub glebie
Guzak holenderski (Meloidogyne fallax)
Niszczyk zjadliwy Ditylenchus dipsaci - - gatunek nicienia. Uszkadzają dorosłe, larwy oraz nimfy. Powodują zasychanie roślin. Może także występować skręcanie się łodyg i ich pękanie. Żerują na zbożach, marchwi, cebuli. Liczba pokoleń w ciągu roku: 4 - 6. Rozwój jednego pokolenia trwa 19-30 dni. Jaja składane są wewnątrz roślin. Zimuje larwa inwazyjna w resztkach roślin. Wiosną następuje wnikanie przez podziemne części roślin (łodygi, bulwy, cebule). Rozprzestrzenia się poprzez wiązki naczyniowe. Jest to gatunek wilgociolubny wiec jednym z sposobów zwalczania go jest osuszanie terenu. Poza tym można stosować płodozmian. Cebule przechowywać w magazynach w temperaturze 0 °C ponieważ w temperaturze poniżej 10 °C zapada w stan anabiozy. Niszczenie chwastów i resztek roślinnych, chemicznie - zaprawiając nasiona oraz opryski.
Mątwik ziemniaczany (Globodera rostochiensis) - gatunek nicienia. Żeruje głównie na ziemniakach, ale występuje też na pomidorze, oberżynie i innych psiankowatych. Rośliny słabo rosną na skutek upośledzenia transportu substancji odżywczych, rośliny wytwarzają nadmierną liczbę korzeni bocznych. Uszkadzają dorosłe, larwy oraz nimfy. Jedno pokolenie w ciągu roku. Jaja pozostają wewnątrz samic, które obumierają i zamieniają się w cysty. Zimują larwy w cystach w glebie. Zwalczać go można za pomocą płodozmianu. Rośliny wrogie to m.in. lucerna, cykoria, cebula. Zwalczać chwasty które mogą być żywicielami zastępczymi.
Mątwik burakowy (Heterodera schachtii) - w ciągu roku dwa pokolenia. Typowy szkodnik buraków atakujący też inne rośliny z rodziny komosowate. Wszystko jak u ziemniaczanego
Mątwik agresywny (Globodera pallida) - Nicień ten jest patogenem roślinnym, jednym z najgroźniejszych szkodników ziemniaka i innych roślin psiankowatych.
Węgorek truskawkowiec (Aphelenchoides fragariae) - Występuje na plantacjach truskawek. Objawy są widoczne na owocach. Truskawki są zniekształcone o poskręcanych ogonkach, karłowe. Liczba pokoleń w ciągu roku: 10-15. Szkodnik ten wnika do liści głównie przez szparki oddechowe lub zranienia. Rozmnażanie nicieni odbywa się wewnątrz tkanki roślinnej.
Węgorek chryzantemowiec (Aphelenchoides ritzemabosii) - Żeruje na częściach nadziemnych m.in.: chryzantemy, dali, truskawek. Wnika przez stożek wzrostu. Objawami są brunatne zasychające plamy, żółto brunatne przebarwienia na liściach, rośliny zasychają. Liczba pokoleń w ciągu roku: 10-15. Jaja są składane na dolnej stronie liści. Zimują różne stadia rozwojowe w resztkach roślin. Aby zapobiegać należy przed sadzeniem roślin zastosować środek doglebowy.
Korzeniak bananowy (Radopholus ) Nicień ten żeruje wewnątrz korzeni wielu roślin szklarniowych. Opanowane rośliny mają zahamowany wzrost i osłabione kwitnienie, a na ich korzeniach widoczne są nekrotyczne zagłębienia. Miejsca żerowania stanowią łatwą drogę infekcji dla patogenów odglebowych. Często więc dochodzi do gnicia korzeni wskutek porażenia, głównie przez grzyby z rodzaju Pythium.
Wije (Myriapoda) - podtyp stawonogów charakteryzujących się obecnością wyraźnie wyróżnionej głowy i wydłużonego tułowia o wielu segmentach
Pajęczaki (Arachnida[1]) - gromada stawonogów obejmująca przeszło 61 tys. gatunków sklasyfikowanych w 11 rzędach.