22. KONWENCJE ESTETYCZNE EUROPEJSKIEGO BAROKU

Styl w sztuce w końcu XVI w. do początku XVII w. Sztuka, jej konwencja estetyczna:

• piękno i brzydota to forma,

• jej zmysłowość to element erotyki,

• to sztuka perswazji, linia falista (pełna kontrastu).

Barok pokazuje emocje - wnętrze człowieka np. zagniewany Bóg, święty z grymasem na twarzy, czasem brzydki. W średniowieczu wszyscy byli idealizowani (piękni)- „uroda św. Augustyna”

Artysta barokowy to pan sytuacji, wolny kreator własnej sztuki. Motywy piękna to filigranowe, niewysokie osoby („ideał piękna”)

Przepych:

• jedwabne pantofle,

• biżuteria z drogimi kamieniami,

• peruki,

• dwukondygnacyjne pałacyki (salon i buduar),

• porcelanowe filiżanki z „orientu”.

Cechy sztuki baroku:

• monumentalizm,

• patos,

• malowniczość,

• bogactwo dekoracji,

• efekt światłocienia (sztukateria),

• malowidła iluzjonistyczne- tematy religijne, mityczne, alegoryczne.

Sztuka baroku przedstawia irracjonalny temat w sposób realistyczny.

Barok wyraża emocje w sztuce. Artyzm epoki:

• eposy barokowe,

• freski,

• fugi (zdobienia).

Nowa estetyka literacka:

• gatunek tragikomedia,

• etos bohaterski, lekki i patetyczny.

Barok: ozdobny, nieregularny - linie faliste, kapryśny w estetyce.

Oprawa do uroczystości muzycznych i teatralnych.

Zdobione pałace, kościoły, ogrody, estetyka pełna smaku.