Cierpienia młodego Wertera to powieść epistolarna(listowa) Johanna Wolfganga Goethego. Główny bohater to młody mężczyzna, który po nieudanym romansie, zaszył się w zacisznym Waldheim. Podczas drogi na bal poznaje, Lottę, piękną młodą dziewczynę, która wywiera na nim ogromne wrażenie. Jego uczucia napotykają jednak przeszkodę - panna jest zaręczona. Werter nie przestaje jej kochać. Jego miłość jest coraz bardziej beznadziejna. Doprowadza to do samobójczej śmierci bohatera.
Na początku powieści poznajemy Wertera, jako młodego mężczyznę zmęczonego życiem w mieście. Bezpośrednią przyczyną jego wyjazdu na wieś jest niepowodzenie w życiu uczuciowym - bohater romansując z pewną panną, rozbudził też uczucia jej siostry. Możemy wywnioskować, więc, że Werter to przystojny mężczyzna, podobający się kobietom.
Bohater jest inteligentny i oczytany. Interesuje się poezją, potrafi dobrze rysować i tańczyć. Z powodu łatwego nawiązywania kontaktów, umiejętności konwersacji i nienagannych manier, jest mile widziany w towarzystwie. Nie uważa się za gorszego od innych, choć nie posiada wysokiego urodzenia.
Główną cechą charakteru Wertera jest uczuciowość i wrażliwość. Łatwo ulega on wzruszeniom, reaguje emocjonalnie. Obca jest mu postawa racjonalistyczna. Bohater jest człowiekiem samotnym i zbuntowanym przeciwko światu. Czuje się odrzucony, choć sam izoluje się od otoczenia. Werter jest osobą wierzącą. Jego postawę cechuje rezygnacja i poczucie bezcelowości istnienia. Bohater cierpi na Weltschmerz - „ból świata” wynikający z samego faktu egzystencji(życia) człowieka. Świat dla Wertera to więzienie, rzeczywistość wroga człowiekowi, życie natomiast jest pasmem nieszczęść. Ukojenia pesymistycznych uczuć bohater poszukuje w kontaktach z przyrodą i cierpieniach fizycznych, jednak uważa, że prawdziwe wybawienie może mu przynieść tylko śmierć.
Werter jest bezgranicznie zakochany w Lotcie. Kocha ją miłością idealną i bezgraniczną. Nawet fakt zaręczenia, a potem ślubu ukochanej nie powoduje zmiany w jego uczuciach. Miłość Wetera jest platoniczna, z Lottą wiążą go: wspólne zainteresowania i poglądy. Czuje się związany z nią w płaszczyźnie metafizycznej, łączy ich silna więź psychiczna. Mimo takiego ogromu uczuć, Werter okazuje bierność i bezsilność w swojej miłości - nie walczy o ukochaną, nie stara się pozyskać jej względów. Jest raczej biernym obserwatorem. Pozwala Lotcie wyjść za mąż, życzy jej szczęścia w związku z ukochanym Albertem. Zamiast działania, Werter pogrąża się w rozpaczy. Nie przestaje jednak szukać okazji do kontaktu z, Lottą, choć jest to wpływa to na niego niszcząco. Ciągłe upatrywanie znaku odwzajemnienia uczuć przez ukochaną, czyni bohatera niemal szalonym. Na jasne okazanie swoich uczuć decyduje się podczas ostatniego spotkania, podczas recytacji „Pieśni Osjana”. Porwany nagłą namiętnością, zaczyna całować Lottę, jednakże odrzuca ona uczucia Wetera. Po tym bohater decyduje się na samobójstwo.
W postawie Wertera jaśnieje ignorancja i pesymizm-niezadowolenie. Dla bohatera życie i towarzyszące mu uczucia, są nierozerwalnie związane z cierpieniem. Nasila się ono w momentach, kiedy Werter przebywa z Lottą i widzi oznaki, że należy ona do innego (obrączka na palcu), bądź wyobraża sobie ukochaną w ramionach Alberta.