Co może być znakiem od Pana Jezusa?
„Kiedy się nie ma nikogo, to nie kocha cię nawet pies z kulawą nogą” - chlipnęła Asia, zatrzymując się przy figurze Pana Jezusa ze świeżo wymalowanym sercem. Tego serca nikt nie miał dla Asi. Tak sobie myślała, bo wszyscy zapomnieli o jej urodzinach i o niej. „Same samoluby!” - mruknęła do Pana Jezusa, ale On patrzył jakby poza nią, tylko wyciągał ręce, ale chyba nie do niej. „A czy Ty, Panie Jezu, mnie kochasz? - zapytała. - Wiem, że tu jesteś z pomalowanego drewna, ale daj mi jakiś znak, że tak, bo ja się zapłaczę albo się gdzieś stracę”. Ale figura jak figura - stała i milczała. Asia przysiadła niżej i rozpłakała się, jakby była sierotą, zapomnianym wróblem ze zmarzniętym sercem. „Pan Jezus też ma serce malowane, nie do kochania - myślała. - Żeby choć dał mi znak, maleńki, to bym się przestała bać, płakać i być taka samiuteńka na świecie”. Ale to była tylko figura. Kiedy Asia już się wypłakała, myśląc, że Pana Jezusa ktoś wymyślił i że wszystkie stworzonka na świecie są sierotkami, usłyszała słaby pisk. Ujrzała wtulone w dłoń Pana Jezusa wróble pisklę. Właśnie przebiegł tam duży kocur, ale nie zauważył pisklaka ukrytego jak w gniazdku. Asia uśmiechnęła się nagle. To był znak! Podeszła bliżej i zobaczyła, że serce Pana Jezusa jest pęknięte i w tej szparze są jeszcze dwa pisklęta. Poczuła się jak takie pisklę i przytuliła się do figury. Była dziwnie ciepła i pachnąca domem. Wtedy usłyszała: „Asiu, kochanie, wszyscy cię szukamy od godziny. Twoje urodziny, a ty się do świątka przytulasz?”. To była jej mama z babcią. Asia powiedziała: „To nie świątek. To Pan Jezus dał mi przez wróbla znak, że mnie kocha, choć myślałam, że na całym świecie dla mnie już serca brak”. Wspięła się, pocałowała Pana Jezusa w serce, wytarła ostatnie łzy i pobiegła do mamy i babci, które nic nie rozumiały.
Po czym można odkryć lub odczytać, że Pan Jezus kocha właśnie ciebie?