PRZEKŁADY BIBLII

Septuaginta.

Najdawniejszym tłumaczeniem Starego Testamentu jest Septuaginta, czyli „tłumaczenie siedemdziesięciu”, dokonane pomiędzy III i II w. p.n.e. Jest to przekład na język grecki sporządzony w Aleksandrii, przeznaczony dla Żydów, którzy posługiwali się wyłącznie tym językiem.

Pierwotnie chrześc., przejmując od Żydów Stary Testament, posługiwało się właśnie Septuagintą.

Wulgata.

Przekładu całej Biblii na jęz. łaciński dokonał w IV w.n.e. św. Hieronim; dokonał tego na zlecenie papieża Domacego I. Sobór trydencki w XVI w. uznał ten przekład - zw. Wulgatą - za tekst wiarygodny i obowiązujący w kościele rzymsko - katolickim. Wulgata była głównym źródłem, z którego korzystali późniejsi katoliccy tłumacze Biblii.

Wzmożone zainteresowanie tekstem biblijnym wywołały walki wyznaniowe toczone w całej Europie w XV - XVI w. Wtedy też prowadzono liczne prace nad przekładami Biblii na języki narodowe. Kultura polska może poszczycić się kilkoma przekładami całego Pisma Św. i wieloma tłumaczeniami jego części lub fragmentów.

Inne przekłady:

Masora.

Jest to zbiór uwag krytycznych i danych statystycznych do hebrajskiego tekstu Biblii, początkowo przekazywanych ustnie, później spisanych między VI i X w. n.e. Masoreci to uczeni żydowscy, którzy od VI do X w. sformułowali zasady masory. Dodatkowo ujednolicili pisownię tekstu świętego, ustalili wymowę poszczególnych wyrazów oraz wskazali jak czytać Biblię, a także na końcu tekstu podali spis wyrazów komentowanych.

Targumy.

Aramejskie przekłady Biblii hebrajskiej z komentarzem, dosłowne lub zawierające materiał midraszowy, używane początkowo ( od V - IV w.p.n.e.) w liturgii w formie przekazu ustnego. Midrasz - w judaizmie interpretacja tekstu biblijnego, komentarz do niego.