Obserwacje zanotowane po 3 dniach od zrobienia doświadczenia:
Sposób nałożenia warstwy |
Obserwacje |
bezprądowe niklowanie |
Struktura powłoki jest jednolita. Po zarysowaniu warstwa nie łuszczy się, jest trwała i trudno odchodząca. Barwa srebrna, połysk. Warstwa jest dość gruba. |
bezprądowe miedziowanie |
Powłoka jest równomierna, lecz nie jednolita. Warstwa jest cienka, nie ma odporności na ścieranie. Lekki połysk, barwa jasnoczerwona. |
prądowe miedziowanie 0,1A |
Jednolita powierzchnia nałożonej warstwy. Pokrycie jest nietrwałe i podatne na zarysowania. Barwa jasnoczerwona, matowa powierzchnia, brak odporności na ścieranie, warstwa grubsza niż przy miedziowaniu bezprądowym. |
prądowe miedziowanie 0,01A |
Jednolita warstwa. Powierzchnia podczas zarysowania łuszczy się i łatwo odchodzi. Barwa jasnoczerwona, matowa powierzchnia, brak odporności na ścieranie, warstwa cienka. |
prądowe nikiel-miedź 0,1A |
Struktura jednolita, odporna na zarysowania. Powłoka nie ulega oderwaniu od podłoża macierzystego. Warstwa najbardziej trwała i jednolita ze wszystkich przez nas wykonanych. Barwa jasnoczerwona, matowa powierzchnia. |
prądowe nikiel-miedź 0,01A |
Warstwa nie jest jednolita na całej powierzchni występują ubytki. Powierzchnia odporna na zadrapania. Barwa jasnoczerwona, matowa powierzchnia. |
Wnioski:
Celem naszego ćwiczenia było miedziowanie oraz niklowanie stalowych podkładek. Oba te przypadki można zaliczyć do powłok katodowych, ponieważ są to powłoki ochronne z metali o wyższym od żelaza potencjale standardowym. Działanie takich powłok jest czysto mechaniczne, spełniają one swoje zadanie tylko wtedy, gdy są zupełnie szczelne. Z chwilą uszkodzenia powłoki proces korozji staje się intensywniejszy niż bez powłoki. Powłoka stanowi katodę, a żelazo ulega anodowemu rozpuszczeniu, podobnie jak w mikroogniwach na powierzchni stali.
Otrzymane powłoki różnią się znacznie wyglądem, odpornością na zarysowanie, jednolitością, grubością itp. W przypadku powłok pokrywanych tym samym metalem lecz za pomocą różnych metod (bezprądowo, prądowo przy natężeniu 0,1A i 0,01A) widać wyraźne różnice, co świadczy o wpływie natężenia prądu na jakość powłoki.
W wyniku osadzania bezprądowego otrzymujemy powłoki cienkie, średnio odporne na zarysowanie.
Stosując osadzanie prądowe dostrzegamy wyraźne różnice w grubości powłoki - jest ona grubsza na krawędziach, zwłaszcza przy zastosowaniu prądu o dużym natężeniu.
Przy zastosowaniu małego natężenia otrzymujemy powłoki, które dość łatwo się łuszczą, zwłaszcza przy zarysowaniu.
Osadzanie prądowe niklu, a następnie miedzi jest najodpowiedniejszym rozwiązaniem. Najlepszą otrzymaną powłoką jest powłoka nikiel-miedź nałożona przy natężeniu 0,1A - jest trwała, najbardziej odporna na zarysowania i nie łuszczy się.
Optymalne warunki miedziowania to zastosowanie prądu o natężeniu 0,1A i wcześniejsze nałożenie powłoki niklowej.
Przeprowadzenie tego ćwiczenia wymaga dokładności i odpowiedniej czystości, ponieważ łatwo można spowodować zabrudzenie podkładek, wówczas proces miedziowania i niklowania zostaje zakłócony.