Kreowanie aktywności ucznia.
Artykuł Jolanty Andrzejewskiej i Ewy Lewandowskiej skupia się na temacie aktywności ucznia. Powodzenie dziecka w szkole zależy od jego aktywności. Na jakość aktywności ucznia ma wpływ nauczyciel i on sam.
Ważną część życia ucznia rozgrywa się na lekcjach i przerwach. Dzieci, które mają zorganizowaną przestrzeń, są na przerwach zajęte i mogą wybrać dla siebie aktywność, w której zaspokoją swoje potrzeby. Odpowiedni dobór elementów pozwala mu na kreatywne wykorzystanie ich, a także może być inspiracją do dalszej aktywności. Przestrzeń edukacyjna musi poddawać się jednak modyfikacji, zgodnie z zapotrzebowaniem dziecka. Podczas zajęć dorosły planuje aktywność ucznia, organizując ją w określonym czasie. Podczas przerwy miedzy zajęciami uczeń organizuje sobie sam czas i to od niego zależy, jaką formę aktywności wybierze. Nauczyciel w tym czasie pilnuje tylko bezpieczeństwa. Młodsi uczniowie uczą się form zachowań od starszych dzieci, którzy niewłaściwie pożytkują czas wolny, przez co dzieci na przerwach: biegają po korytarzu, przekrzykują się i potrącają. Zadaniem szkoły jest określić liczebność i skład klas, zaś nauczyciela stworzyć „klimat klasy”. To właśnie on decyduje kto z kim będzie siedzieć w ławce, dzięki czemu dzieci uczą się pracować w grupie i zawiązują przyjaźnie. Klimat na lekcji przenoszony jest na czas przerwy, podczas której uczniowie albo spędzają dalej miło chwile, albo samotnie ponoszą porażki. Samodzielność jest istotnym elementem życia ucznia, ponieważ daje mu poczucie wewnętrznej mocy, co ma bezpośredni wpływ na podejmowanie różnych form aktywności. Aby rozwijać samodzielność niezbędne jest wsparcie nauczyciela.. K. Kuszak wyróżnia kilka rodzajów samodzielności. Pierwsza z nich to samodzielność uspołeczniona, która wyraża się w inicjowaniu kontaktów społecznych. To od nauczyciela zależy różnorodność interakcji między dziećmi. Podjęcie trafnej decyzji, jak posadzić kogo z kim posadzić w ławce, może zaowocować przyjaźnią na całe życie. Nauczyciel powinien podkreślać znaczenie przyjaźni i pozytywnych relacji w grupie. Powinien także za pomocą badań socjometrycznych przyjrzeć się uważnie relacjom wewnątrzgrupowym i świadomie na nie wpływać. Wychowawca musi także towarzyszyć dzieciom podczas prób rozwiązywania ich konfliktów. Samodzielność emocjonalna przejawia się w panowaniu nad własnymi emocjami, ich wyrażaniu i podejmowaniu wyzwań. Występuje też samodzielność organizacyjna, dzięki której uczeń rozwija umiejętność planowania oraz podejmowania działań własnych i grupowych. Autorki artykułu wspominają także o stroju szkolnym. Mundurek jest informacja o przynależności dziecka do danej grupy uczniowskiej. Jednolity strój pomaga dzieciom w tworzeniu własnej grupy i odróżnieniu grupy obcej. Podobieństwo w wyglądzie ubrań niweluje nierówności społeczne. Uniform pomaga w tworzeniu obrazu ucznia w szkole.
Stworzenie przez nauczyciela inspirującej przestrzeni edukacyjnej, zagospodarowanie czasu na przerwach lekcyjnych, ustalenie norm, np. przez strój szkolny oraz określenie samodzielności ucznia daje podstawę do rozwoju wychowanka oraz poznawania świata przez niego. Zadaniem nauczyciela jest kreowanie aktywności ucznia.