Encyklopedia Wizjonerów cz.5
Witam w piątej części EW. Postanowiłem, że nowe części będą się pojawiały dwa razy częściej. Czyli w każdej strefie51 będą dwie kolejne części (chyba, że wypadną jakieś nieprzewidziane okoliczności). Po tym szczególnie długim jak na mnie wstępie zapraszam do czytania.
Cheiro (1866-1936), pseudonim zawodowy (po grecku znaczy to „ręka"), którym posługiwał się brytyjski jasnowidz i chiromanta, hrabia Louis Hamon. Sławę zdobył dzięki umiejętności stawiania trafnych prognoz, pomagał sobie czytaniem z dłoni, numerologią i astrologią. Życie Hamona pełne jest barwnych i bardzo tajemniczych zdarzeń, w których intrygi mieszają się z okultyzmem. Podczas wojny chińsko-japońskiej w 1905 roku był korespondentem. Panuje opinia, że hrabia wykorzystywał swój cudowny dar, pracując dla wywiadu brytyjskiego podczas pierwszej wojny światowej oraz że zmysłowa kobieta-szpieg Mata Hari była jedną z wielu jego kochanek.
Hamon ożenił się dopiero pod koniec życia. Do tego czasu ustawicznie wykorzystywał swe zdolności do uwodzenia pięknych kobiet, przede wszystkim mężatek. Z czasem został mistrzem dżiu-dżitsu i nauczył się biegle posługiwać rewolwerem, tak na wszelki wypadek, gdyby zdradzany mąż chciał rozwiązywać kwestie honoru poza salą sądową. Mimo to wróżbita został kiedyś pchnięty nożem przez zazdrosnego męża.
W 1930 roku Hamon przeprowadził się do Hollywood, by spróbować swych sił jako scenarzysta. Tam założył szkołę metafizyki i prawdopodobnie to właśnie on odpowiedzialny jest, choć w części za przygotowanie podłoża, na którym wkrótce w Los Angeles miała bujnie zakwitnąć fascynacja tematyką New Agę i zjawiskami nadprzyrodzonymi. Nie musiał czekać długo, by wiele najjaśniejszych gwiazd Hollywood, takich jak Lilian Gish, Mary Pickford i reżyser Erich von Stroheim, zostało jego klientami, płacącymi pokaźne sumy za odczytanie ich losów z dłoni.
W 1926 roku napisał Cheiro's World Predictions (Przepowiednie Cheiro dla świata), które uwspółcześnił w 1931 roku. W latach dziewięćdziesiątych, siedząc wygodnie w fotelu i czytając książkę hrabiego Hamona, można odnieść wrażenie, że czyta się historię ostatnich siedmiu dziesięcioleci.
Hrabia Louis Hamon zmarł 8 października we własnym domu przy Hollywood Boulevard. Większość spirytualistów oraz wielbicieli metafizyki z południowej Kalifornii może przysiąc, że dom pod numerem 7417 jest nawiedzony.
David Goodman Croly (1829-1889), amerykański jasnowidz. Urodził się w Irlandii, ale wychował w Nowym Jorku. Ceniony jako dziennikarz pracujący dla nowojorskiego dziennika „Evening Post", był też kierownikiem redakcji miesięcznika „World" w latach 1862-1872. Poślubił jedną z najlepszych amerykańskich dziennikarek, rzeczniczkę praw kobiet Jane Cunningham. Croly był w tamtych czasach dobrze znany i ceniony dzięki trafnym przepowiedniom finansowym. Przewidział, między innymi, finansową panikę z 1873 roku, na dwa lata przed tym wydarzeniem, oraz trafnie podał nazwę banku, który miał zbankrutować pierwszy (Jay Cook & Company), a także spółki kolejowej, która padła ofiarą krachu (Northern Pacific). W latach siedemdziesiątych kłopoty ze zdrowiem przerwały karierę dziennikarską Croly'ego. Pod koniec życia zaczął regularnie drukować w gazetach kolumnę, w której zamieszczał swe przepowiednie dotyczące finansów i polityki. Artykuły te zebrał później i wydał w formie książki pt. Glimpses of the Future (Przebłyski przyszłości) w 1888 roku. Croly zalecił czytelnikom, żeby czytali to teraz i „niech ocenią to w roku 2000".
Wallace Czarny Łoś, żyjący współcześnie szaman z plemienia Siuksów Lakota, wnuk wybitnego szamana Czarnego Łosia. Znany jest jako Człowiek-Orzeł, ponieważ zawsze gdy przemawia, trzyma w dłoni orle pióro. Wallace Czarny Łoś powiedział kiedyś, że jest medium dla orlich duchów i stąd bierze się jego niezwykle powolny, a także urywany sposób mówienia.
Przepowiednie Czarnego Łosia powstały podczas nadzwyczajnego zgromadzenia indiańskich wodzów i mistyków w Portland w stanie Oregon w 1985 roku. Rozważano wtedy dawne proroctwo Indian Hopi, według którego czas smutnego końca rasy ludzkiej jest już blisko. W 1990 roku Wallace Czarny Łoś wraz z Williamem S. Lyonem opublikował książkę Black Elk: Sacred Ways of Lakota (Czarny Łoś: Święte drogi Lakotów).
Dalajlama, tytuł nadawany politycznemu i duchowemu przywódcy Tybetu. Słowo pochodzi z języka mongolskiego i można je przetłumaczyć jako „nauczyciel, którego mądrość jest wielka jak ocean". Nadrzędna rola, jaką dalajlama sprawuje w Tybecie, utrwaliła się podczas panowania V Dalajlamy, Lobsang Gyatso (1616-1682). Od tamtego czasu każdego następcę tytułu uważa się za wcielenie Czenrezi, świętego patrona Tybetu, który istnieje jedynie na poziomie duchowym jako naddusza. Czenrezi może ukazać się na poziomie fizycznym jako jeden z pięciu aspektów podduszy. Awalokiteśwara, duchowy aspekt współczucia, istnieje wcielony w dalajlamę, każdy dalajlama zaś uważany jest za wcielenie swego poprzednika. Kilka lat po śmierci dalajlamy mnisi obdarzeni zdolnościami nadprzyrodzonymi wysyłani są w różne strony świata z zadaniem odnalezienia duszy zmarłego przywódcy, odrodzonego w innym ciele. Każdy z kandydatów jest poddawany swoistemu duchowemu wywiadowi oraz próbie. Zadaje mu się wiele pytań i pokazuje pewne przedmioty; niektóre z nich należały kiedyś do zmarłego dalajlamy. Jeśli kandydat trafnie rozpozna pokazane mu rzeczy i przejdzie inne testy sprawdzające jego tożsamość, jest zabierany do wielkiej świątyni Potala w Lhasie - stolicy Tybetu (Tybet obecnie nie jest samodzielnym państwem, w latach 50 XX wieku został podbity przez Chiny), i tam przygotowywany do nowego życia, podczas którego będzie sprawował funkcje prezydenta kraju i zarazem papieża. Urząd obejmuje się tradycyjnie w wieku lat osiemnastu.
XIII Dalajlama (1876-1933). Każda emanacja Czenrezi jako współczucia w ludzkim ciele jest czczona przez Tybetańczyków za jej wyjątkowe cnoty duchowe oraz za działania doczesne. Thupten Gyatso był uważany za jednego z najwybitniejszych dalajlamów od czasu wielkiego V Dalajlamy. Był on aktywnym działaczem i reformatorem, z równym powodzeniem wywiązującym się z zadań głowy państwa, jak i oświeconego mistrza. Jest to rzadkość, gdyż wielu dalajlamów było albo wspaniałymi przywódcami duchowymi i kiepskimi politykami, albo na odwrót.
Thupten Gyatso dokonał wielu ważnych reform. Za jego panowania zwiększyła się liczba urzędników świeckich, ujawniono też korupcję panującą w klasztorach. Przeprowadził gruntowne zmiany w tybetańskim prawodawstwie i zniósł karę śmierci. To jemu Tybet zawdzięcza wejście do nowoczesnego świata, doprowadzenie elektryczności i telekomunikację. XIII Dalajlama był człowiekiem obdarzonym wielką siłą ducha i każdego dnia poświęcał co najmniej sześć godzin na medytacje i studiowanie świętych pism. Tuż przed śmiercią wypowiedział swoją słynną przepowiednię, w której przestrzegł rodaków przed nadchodzącą apokalipsą, inwazją chińskich komunistów na Tybet.
XIV Dalajlama (ur. 1935), Tenzin Gyatso ma być według tybetańskiej przepowiedni ostatnim dalajlamą. Został zmuszony do objęcia przywództwa politycznego jeszcze jako młodzieniec, kiedy chińscy komuniści w 1950 roku zajęli Tybet i rozpoczęli systematyczne niszczenie tybetańskiej kultury i religii, a także wymordowali około miliona Tybetańczyków pod hasłem „pokojowe wyzwolenie". W 1958 roku zakończone niepowodzeniem tybetańskie powstanie narodowe spowodowało, że młody dalajlama dobrowolnie wyemigrował do Dardżyling w Indiach (Bengal Zachodni). Od tamtego czasu podróżuje po całym świecie, broniąc sprawy swych ciemiężonych obywateli. Na początku lat dziewięćdziesiątych na jego przesłanie zwrócili uwagę przywódcy polityczni wielu państw. Jest porównywany z Mahatmą Gandhim i uważany za najwybitniejszego, odrzucającego siłowe rozwiązania przywódcę politycznego i religijnego końca XX wieku.