Iniekcje ( Wstrzyknięcie)
Przez iniekcje rozumie się podanie leku za pomocą igły ( kaiuli) do tkanek, jam ciała albo naczyń krwionośnych.
Rodzaje iniekcji:
-Śródskórne (i.c)
-Podskórne (s.c)
-Domięśniowe (i.m)
-Dożylne (i.v)
-Dotętnicze (i.a)
Przygotowanie roztworu do iniekcji:
Czynności wstępne:
-Plan zleceń lekarskich
-Przepisany lek w odpowiednim pojemniku
-Waciki
-Igła do nabierania leku
-Strzykawka
-Igła do zastrzyku (wielkość zależna od rodzaju iniekcji)
-pojemnik na zużyte igły
-Rękawiczki
Postępowanie:
Jeśli stosuje się ampułki szklane to należy:
-Sprawdzić lek
-Igłę połączyć ze strzykawką
-Zdezynfekować ampułkę i otworzyć
-Lek naciągnąc do strzykawki
-Odpowietrzyć strzykawkę
-Igłę służącą do nabrania leku wyrzucić do specjalnego pojemnika
-Igłę do zastrzyku nałożyć na strzykawkę razem z kapturkiem ochronnym
-Ampułkę położyc obok strzykawki
Jeśli stosuje się ampułki do nakłucia to nalerzy:
-Sprawdzić lek
-igłę połączyć ze strzykawką
-usunąć osłonę ampułki
-Zdezynfekować korek gumowy
-w korek wbić igłę
-Przechylić ampułkę
-Pobrać lek do strzykawki
-Odpowietrzyć strzykawkę
-Usunąć igłę do pojemnika
-Nałożyc igłe z kapturkiem ochronnym
-Ampułkę umieścic obok strzykawki
-zanotować satę i godzine nabrania leku(na ampułce)
W razie stosowania suchej substancji z rozpuszczalnikiem:
-sprawdzic lek
-igłę połączyć ze strzykawką
-naciągnąć zalecany rozpuszczalnik
-rozpuszczalnik wpuścić do ampułki
-poczekać aż sucha substancja całkowicie się rozpuści
-nabrać leku
-Odpowietrzyć strzykawkę
-Wyrzucić igłę do pojemnika
-Połączyć igłę do iniekcji ze strzykawką
-Położyć ampułkę obok strzykawki
Nie wolno robic zastrzyków:
W zaczerwienione, obrzęknięte albo zapalnie zmienione tkanki
W miejscach zmian skórnych
Domięśniowych u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia i skłonnych do krwawień
Domięśniowych pacjentom ze złym stanem krążenia
Iniekcja śródskórna
Przez iniekcje śródskórną rozumie się podanie leku w obręb skóry ( podnaskórnikowo)
Wchłanianie przebiega powoli.
Wskazania:
-Szczepienia
-Testy alergiczne
-miejscowe znieczulenie
Miejsce podania leku:
-Przedramie ( po stronie zginaczy)
Przygotowanie:
-Przygotuj przybory do iniekcji ( patrz u góry)
-Dokładnie wyskalowana strzykawka
-Cienka igła iniekcyjna
-Dermograf ( w razie przeprowadzania testów)
Postępowanie:
-dezynfekcja rąk
poinformowanie pacjenta
wybór miejsca podania
dezynfekcja miejsca podania
naciągnięcie skóry
wbić igłę, trzymając strzykawkę płasko przy powierzchni skóry
powoli podawać lek
w razie stosowania testów miejsce iniekcji zaznaczyc dermografem
poinformowanie pacjenta żeby znakowanych miejsc nie dotykał i nie mył
udokumentowanie zabiegu
Iniekcja podskórna
Przez to pojęcie rozumie się podanie leku podskórnie( do tkanki podskórnej). Wchłanianie odbywa się w sposób przedłużony.
Wskazania:
-Podanie insuliny i heparyny
-Podanie roztworów izotonicznych
Miejsca podania:
-Powyżej i poniżej łopatki
-Ramię ( zewnętrzna powierzchnia)
-Powłoki brzuszne
-Boczne części jamy brzusznej
-Uda ( od zewnątrz)
Przygotowanie ( zobacz przybory do iniekcji u góry)
Postępowanie:
-Dezynfekcja rąk
-Poinformowanie pacjenta
-Wybór miejsca do iniekcji
-Dezynfekcja przygotoiwanego obszaru
-Uniesienie fałdu skóry
-Wprowadzenie igły do iniekcji pod kątem 45 lub 90 stopni
-Aspiracja ( w razie wypływu krwi zmienic miejsce wkłucia)
-Powolne podawanie leku
-Obserwacja pacjenta
-Położenie wacika ze środkiem dezynfekującym na miejsce wkłucia igły
-Szybkie wyciągnięcie igły
-Rozmasowanie leku powolnymu okrężnymi ruchami
-Ewentualne założenie plastra typu prestoplastu na miejsce iniekcji
-Udokumentowanie zabiegu
Iniekcje Domięśniowe:
Przez pojęcie iniekcje domięśniowe rozumie się podanie leku do tkanki mięśniowej.
Resorpcja odbywa się w sposób nieco przedłużony
Wskazania:
-Podanie roztworów olejowych i mocno skoncentrowanych
Miejsce iniekcji:
-Mięsień pośladkowy
-Mięsień Udowy
-Mięśnie Ramienia
Przygotowanie
-Zobacz przygotowanie do iniekcji ( wyżej)
Postępowanie:
-Iniekcja do mięśnia pośladkowego sposobem von Hochstettera:
-Dezynfekcja rąk
-Poinformowanie pacjenta
-Ułożenie pacjenta na bok
Wybór miejsca do iniekcji
Zdezynfekowanie miejsca wkłucia
Napięcie skóry pomiędzy palcem wskazującym a kkciukiem
Pionowe wbicie igły- pod kątem 90 stopni w stosunku do powierzchni skórnych
Zaaspirowanie
Powolne wstrzyknięcie leku
Obserwowanie pacjenta
Położenie suchego jałowego wacika na miejscu wkłucia
Szybkie wyciągnięcie igły
Rozprowadzenie okrężnymi rucjami leku w tkankach
Ewentualne założenie plastra
Wygodne ułożenie pacjenta
Udokumentowanie zabiegu
Iniekcja domięśniowa jest to wprowadzenie igły do mięśnia w celu wprowadzenia roztworu (najczęściej leku).
Miejsce wykonywania [edytuj]
Iniekcje te najczęściej wykonuje się w mięśnie pośladkowe wielkie ale mogą być także wykonywane w mięśnie uda lub ramion. Iniekcje w pośladki są najmniej bolesne jeśli chodzi o moment wbijania igły i wstrzykiwania roztworu jednak po iniekcjach, szczególnie seryjnych, ból pośladków jest dokuczliwy i utrzymuje się dość długo. Zastrzyki w pośladki wykonuje się w pozycji stojącej z nogą zgiętą w kolanie w celu naprężenia mięśnia pośladkowego i łatwiejszego wbicia igły, ale także w pozycji leżącej a nawet siedzącej.
Powikłania [edytuj]
-zakażenie drobnoustrojami,
-uszkodzenie nerwu kulszowego
-krwiak
-zrostów.
Zasady
*Higieniczne mycie rąk (przed i po czynności),
*Poinformowanie pacjenta o zabiegu i uzyskanie jego zgody,
*Ułożenie pacjenta w wygodnej pozycji
*Zapewnienie pacjentowi warunków intymności,
*Stosowanie uniwersalnych środków ostrożności
Określenie miejsca wkłucia sposobem von Hochstettera lub Sachtlebena lub metodą kwadrantów,
*Podanie leku do tkanki mięśniowej
-zdezynfekowanie miejsca wkłucia,
- naciąganie skóry,
-wkłuwanie igły pod kątem 90o,
-aspirowanie leku w miejscu wkłucia,
- obserwowanie pacjenta,
-położenie suchego jałowego wacika na miejscu wkłucia,
-Wyciąganie igły z ciała pacjenta,
-rozcieranie okrężnymi ruchami leku w miejscu podania),
*Zabezpieczenie miejsca wkłucia opatrunkiem,
*Wygodne ułożenie pacjenta,
*Porządkowanie zestawu po zabiegu,
Iniekcje podskórne
Iniekcje podskórne wykonuje się w ramię, brzuch, udo oraz okolicę łopatki. Maksymalnie można podać 2 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 45° we wcześniej utworzony wzgórek skórny.
Najczęściej podawanymi lekami w iniekcji podskórnej są:
heparyna drobnocząsteczkowa (np. Fraxiparine, Clexane)
Dość często zleca się pacjentom samodzielne wykonywanie iniekcji podskórnych po krótkim przeszkoleniu.
Iniekcje sródskórne
Iniekcje śródskórne wykonuje się w grzbietową część przedramienia. Maksymalnie można podać 0,1 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 5-10°
Iniekcje śródskórne stosuje się przy testach uczuleniowych lub próbie tuberkulinowej.
Iniekcje domięśniowe
Iniekcje domięśniowe wykonuje się w duże mięśnie, dobrze ukrwione, słabo unerwione, najczęściej są to mięsień pośladkowy wielki, mięsień czworogłowy uda, mięsień trójgłowy ramienia. Maksymalnie można podać 5 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 90° po poprzednim naciągnięciu skóry. Przed podaniem leku należy wykonać próbę aspirowania, aby upewnić się, że koniec igły nie jest położony w świetle naczynia.
Iniekcje domięśniowe są najczęściej wykonywanymi. Stosuje się je podczas podawania wielu leków.
Iniekcje dożylne
Iniekcje dożylne wykonuje się w większe żyły, najczęściej w okolicach zgięcia łokciowego, nadgarstka, grzbietowej części dłoni, czasami nakłuwa się żyły na grzbietowej części stopy. Nie ma maksymalnej ilości roztworu jaką możemy podać w iniekcji dożylnej. Igłę wprowadza się w światło żyły i wolno wprowadza się roztwór.
Najczęściej do iniekcji dożylnej stosuje się wenflon, który zapewnia stały kontakt z żyłą i ułatwia podawanie leku.
Zagrożenia podczas wykonywania iniekcji
Złamanie igły
Wprowadzenie drobnoustrojów do organizmu, powodując zakażenie
Wprowadzenie leku do krwi, podczas iniekcji domięśniowej (zapobiega się poprzez aspirowanie)
Wprowadzenie leku do tkanki tłuszczowej lub podskórnej przy wykonywaniu iniekcji domięśniowych (zapobiega się poprzez stosowanie dłuższych igieł)
Wprowadzenie powietrza (15 ml) do krwi przy iniekcjach dożylnych, powodując zator powietrzny
Uszkodzenie nerwu kulszowego podczas iniekcji domięśniowej w mięsień pośladkowy większy
zylna-wszystko , domiesniowa -wodniste i zawiesiny, pod skornie wodniste(chyba)
podsórnie 2ml
śródskórnej 0,1ml
domięśniowo 5ml
Kaniula dożylna (zwykle nazywana Wenflonem) - plastikowy port umieszczany tymczasowo w świetle żyły, zakończony fragmentem plastikowej rurki uwalniającej antykoagulant, długości około 1 cm, wprowadzany do jej światła przy pomocy stalowej igły. Dzięki kaniuli pacjent może otrzymywać dożylnie lekarstwa, bez konieczności każdorazowego wykonywania nowego wkłucia. Pojedynczy wenflon może pozostawać w żyle do tygodnia czasu. Często jednak wymaga wcześniejszego usunięcia ze względu na ryzyko powstania infekcji, stanu zapalnego żyły oraz zaczopowania światła wenflonu przez skrzep. Popularna nazwa wenflon pochodzi od produktu firmy Becton Dickinson o nazwie Venflon.
1.1 Niebieski
1.2 Różowy
1.3 Zielony
1.4 Żółty
1.5 Szary
1.6 Brązowy
Próba tuberkulinowa jest to rodzaj badania diagnostycznego wykonywanego dla sprawdzenia stanu przeciwgruźliczej odpowiedzi immunologicznej organizmu.
Ujemna próba tuberkulinowa może świadczyć o braku odporności przeciwgruźliczej i konieczność zaszczepienia tej osoby. Rzadziej jest to stan anergii.
Dodatnia próba tuberkulinowa świadczy o prawidłowej odpowiedzi na zastosowane szczepienie, więc doszczepianie nie jest konieczne. Czasem odporność przeciwgruźliczą zyskuje się przez kontakt i samoistne zwalczenie infekcji przez organizm.
Nadmiernie dodatnia próba tuberkulinowa może świadczyć o aktywnym procesie gruźliczym toczącym się w organizmie, lecz wymaga to potwierdzenia lub wykluczenia innymi badaniami.
Próba tuberkulinowa polega na celowym wywołanie odczynu alergicznego poprzez podanie tuberkuliny.
Jest to proste i cenne badanie, szczególnie w akcjach masowych szczepień i u dzieci i młodzieży.
Wykonuje się go przede wszystkim w celu sprawdzenia stanu odporności przeciw gruźlicy i stwierdzenia czy konieczne jest podanie dawki przypominającej szczepionki BCG, poza tym u dzieci które nie były szczepione, a w wywiadzie rodzinnym występuje kontakt z chorym na gruźlicę.
brazowa 0,45
Zolta 0,5
Zielona 0,8
Niebieska 0,6
Szara 1,1
Rozowa 1,2
Przygotowanie pompy insulinowej
strzykawkę przepłukać heparyną
przygotować roztwór insuliny o stężeniu 1 jednostka/1 ml 0,9% roztworu NaCl do przepłukania układu przetoczeniowego
przygotowanym roztworem insuliny przepłukać układ przetoczeniowy, tzn. strzykawkę wraz z drenem do strzykawki (insulina osiada na ściankach układu przetoczeniowego, dlatego należy go przepłukać przed podłączeniem do pacjenta)
przygotowany roztwór insuliny zmieniać co 6 h