Walka na ringu składa się z działań zaczepnych i obronnych, do stosowania których ucieka się bokser w czasie walki z przeciwnikiem. A do jednych i drugich ucieka się bokser w zależności od powodzenia w walce. Bokser wykorzystując swoją szybkość, starając się racjonalnie zużywać swoje siły, dąży do stosowania swych atakujących ciosów, obrony i kontrciosów w najbardziej dogodnych momentach.
ATAK
Przez ten termin rozumie się w taktyce boksu szybkie i energiczne zaczepne działanie, którego bezpośrednim celem jest zadanie jednego lub kilku ciosów przeciwnikowi. Każdy atak powinien być przeprowadzony w sprzyjających okolicznościach; bokser jednak nie może wyczekiwać na samoistne wytworzenie się takiej sytuacji, musi on sam ją stwarzać dzięki własnej aktywności, wykorzystując 'v tym celu najrozmaitsze środki taktyczne. Atak zawiera następujące elementy: przygotowanie, pierwszy cios atakujący, atak właściwy i wyjście z walki.
Głównym zadaniem przygotowania ataku jest spowodować odsłonięcie się przeciwnika. Bokser powinien, poprzez markowane, przygotowawcze działanie, odwrócić uwagę przeciwnika od celu wybranego do zadania ciosu. Aby atak był uwieńczony sukcesem, musi on być nieoczekiwany. Bokser dopiero po przygotowaniu, wybrawszy prawidłowo odpowiedni moment, w sposób nieoczekiwany dla przeciwnika szybko i energicznie go atakuje.
Największy mistrz ataku Mikolaj Korolew wyróżniał się tym, że potrafił atakować w sposób zaskakujący przeciwnika. Przygotowywał on zazwyczaj atak poprzez zwolnione ruchy lewej ręki, imitując proste bąd� sierpowe ciosy, celując jakby w liczne miejsca ciała przeciwnika. Te odwracające uwagę przeciwnika ruchy łączy on z niespiesznym lecz w porę stosowanym posuwaniem się za przeciwnikiem, bystro obserwując go i wybierając moment do rozpoczęcia ataku. Trudno jest zawsze przy tym określić, którą ręką zada on swój pierwszy cios atakujący. Podjąwszy decyzję, Korolew nieznacznie przyjmuje wyjściową pozycję i atakuje. Zwolnione, przygotowawcze działania Korolewa zostają teraz zastąpione przez szybkie i energiczne ciosy, które zazwyczaj decydują o wyniku walki. Markowane ciosy, umyślnie nie doprowadzone do końca, odwracają uwagę przeciwnika (jako gro�ba), pomagającym samym stworzyć dogodną dla zadania rzeczywistego ciosu sytuację. Ciosy markowane winny być proste, naturalne i wyraziste; żeby przeciwnik nic mógł ich odróżnić od prawdziwych. Jako cios markowany może być zastosowany dowolny z zasadniczych ciosów, lecz najlepiej jest stosować ciosy markowane lewą ręką, ponieważ bokser zachowuje przy tym pozycję bokserską, a tym samym i nieodzowne bezpieczeństwo.
Bardzo praktyczne są markowane ciosy sierpowe. odwracające uwagę przeciwnika od ciosu prostego, np. - zagrożenie sierpowym ciosem lewą w głowę. Prawa ręka niby to osłania głowę, w rzeczywistości znajduje się w pozycji wyjściowej do zadania ciosu. Kiedy przeciwnik głowę odsłoni, można natychmiast zadać cios prosty, lub prawy sierpowy w głowę. Zaplanowany, decydujący cios musi być zadany szybko, inaczej cała przygotowanie ataku staje się bezcelowe, traci się możliwość zadania ciosu rzeczywistego, przeciwnik zaś przestaje "wierzyć'. markowanym ciosom i nie reaguje na nit'. Nic należy również często powtarzać tych samych zwodów i obierać wciąż jeden i ten sam cel dla nich, gdyż przeciwnik szybko odkryje podstęp i uprzedzi atak. Ciosy markowane mogą poprzedzać dowolny cios atakujący, niezależnie od obranego celu. Bokser powinien jak najczęściej ćwiczyć się w umiejętności dobierania zwodniczych ruchów do swoich ulubionych ciosów (w walce z cieniem, przed lustrem, w umówionej walce).
Na to, by zbliżyć się do przeciwnika na odległość zasięgu własnych ciosów, istnieje cały szereg sposobów. Bokser, który woli walczyć na dystans. przygotowuje zazwyczaj swój atak manewrując po ringu i zbliża się do przeciwnika szybkim krokiem wprzód, wykonanym z równoczesnym zadaniem atakującego ciosu. Jeśli cios był zadany skutecznie, bokser rozwija atak, zasypując przeciwnika krótkimi ciosami; jeśli nie - wychodzi z walki, wykonując krok do tyłu lub w bok. Bokserzy, którzy wolą walkę w półdystansie, zbliżają się stosując zwodzące ruchy tułowiem, połączone z ruchem do przodu. W tym wypadku najbardziej typowe są krótkie atakujące ciosy sierpowe, zadawane wówczas, kiedy bokser uzyskał potrzebny mu dystans. Atak można rozpoczynać zwodzącymi kolistymi ruchami tułowia z równoczesnym krokiem do przodu i, w dogodnym momencie, zadać silny, krótki cios sierpowy lewą. Atak należy rozwinąć, zadając krótkie, silne ciosy sierpowe i ciosy z dołu w głowę i w tułów.
S. Szczerbakow, trzymając się właściwej mu agresywnej taktyki, stara się walczyć w obronnej, mocno skupionej pozycji. Przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę, wykonując koliste ruchy tułowiem. zyskuje w umiejętny sposób pozycję wyjściową do zadania szybkiego i nieoczekiwanego atakującego ciosu (zazwyczaj sierpowego) lewą ręką. Szczerbakow, podczas działań przygotowawczych przed atakiem, ześrodkowuje swoją uwagę na wyborze celu i momentu do zadania ciosu. Szczerbakow, licząc się z wciąż zmieniającą się pozycją ciała przeciwnika i odsłaniającymi się celami dla swoich ciosów, znajduje się w ciągłym ruchu, starając się stworzyć dogodne pozycje wyjściowe do wykonania szybkiego ataku. Maskuje on początek swego ataku obronnym ułożeniem rąk i ciała. To nieodzowne j es t po to, by atak rozpocząć niespodziewanie dla przeciwnika. Ciosami atakującymi mogą być ciosy proste, sierpowe i w specjalnych wypadkach, kiedy przeciwnik jest pochylony, ciosy z dołu. Wszystkie elementy ataku, wykonane dobrze pod względem prawidłowości i wykończenia, zlewają się jak gdyby w jednolite działanie. Atakować należy zdecydowanie i pewnie. Chwiejność i niepewność spowodują nieuchronnie kontrdziałania przeciwnika. Atak jest zasadniczym taktycznym sposobem działania pełnego inicjatywy i siły woli boksera.
KONTRATAK
Kontratak - przejście do ataku przeciw atakującemu -jest jednym z najważniejszych działań taktycznych boksera. Każdy kontratak powinien polegać na zastosowaniu obrony połączonej z kontrciosem. Przejście od obrony do kontrataku polega na skomplikowanym przeciwdziałaniu w stosunku do działań przeciwnika: przez zastosowanie obrony unika się ciosu przeciwnika (zazwyczaj pierwszego), a dzięki zadanym po obronie ciosom przejmuje się od niego inicjatywę. Takie przejście do kontrataku wymaga od boksera zręczności i dużych umiejętności technicznych. Doskonałe opanowanie techniki i zdecydowanie stanowią o wielkiej skuteczności kontrataku. Bokser, przeprowadzając nieoczekiwany kontratak, zaskakuje przeciwnika znienacka; Kontratak stosuje się także w celu aktywnej obrony i stanowi istotną część taktyki całego szeregu bokserów, którzy nie szukają rozstrzygnięcia na drodze decydującego ataku. Zwykłą taktyką tych bokserów jest - zachęcić przeciwnika do decydujących działań za pomocą pozornego odsłonięcia się. Jeżeli sprowokowany do ataku przeciwnik chybił, bokser wykorzysta to chybienie, by natychmiast przejść do kontrataku.
Za jednego z największych mistrzów w działaniach obronnych uważać należy mistrza ZSRR wagi koguciej z lat 1944 -1948 Iwana Awdiejewa. Jego najbardziej cenną zaletą jest umiejętność zręcznego bronienia się. Broni się on stosując odchylenia, uniki i odejścia. Ten szczególny sposób obrony jest następstwem tego, że Awdiejew dąży stale do wykorzystania chybienia przeciwnika, ażeby z kolei przejść do kontrataku.
Aktywny, hołdujący agresywnemu stylowi walki przeciwnik ułatwia Awdiejewowi zadanie, umożliwiając mu zadawanie celnych i silnych ciosów. Awdiejew w takich wypadkach zawsze jak gdyby oddaje inicjatywę w walce w ręce przeciwnika. Jakiekolwiek jednak usiłowanie atakowania ze strony przeciwnika sprowadza się do zera, dzięki obronie Awdiejcwa, który przechodzi natychmiast do kontrataku, kończąc każdy epizod walki z własną korzyścią. Działania obronne oparte na aktywnej obronie, to jest na obronie traktowanej jako sytuacji wyjściowej do kontrataku, wymagają od boksera wielkich umiejętności. Doświadczeni bokserzy często stosują jako manewr taktyczny pozorne zaniedbanie własnej obrony (wyzwanie do ciosu), co daje możliwość zadania kontrciosu "bezpośredniego". W ten sposób bokser prowokuje przeciwnika do ataku, w czasie którego odsłania się on zazwyczaj, co właśnie zostaje wykorzystane do zadania kontrciosu "bezpośredniego".
Właśnie w podany sposób przygotowuje się popularny "bezpośredni" kontrcios krzyżowy. Bokser, zasłaniając lewą stronę swojej głowy lewą ręką, ochrania jakby głowę od prawej ręki przeciwnika, pozwalając mu działać w tym czasie lewą ręką. Prowokując w ten sposób przeciwnika do ataku ciosem prostym lewą w głowę, przygotowuje się on do zadania kontrciosu "bezpośredniego" prawą ręką. Bystro obserwując, kiedy nastąpi początek ataku przeciwnika, w ostatnim momencie ciosu uchyla bokser swą głowę w lewo i przepuszcza lewą (zadającą cios) ręką przeciwnika ponad swoim prawym barkiem. W momencie kiedy przeciwnik chybia, bokser wykonuje szybki krok w przód lewą nogą i zadaje krótki kontrcios prawą w podbródek przeciwnika, ponad jego' wyciągniętą ręką. Wiele jest sposobów, którymi można wprowadzić w błąd przeciwnika. Na przykład odsłaniając się pozornie można sprowokować przeciwnika do dowolnego ataku. Sprowokowanie do ciosu stosuje się i również i dla rozpoznania, ażeby ujawnić charakter ataku przeciwnika. Markowane ciosy wzbogacają zasób środków taktycznych boksera i są mu pomocne w utrzymaniu inicjatywy w walce.