Techniki strzyżenia męskiego

W podstawowych strzyżeniach występują formy różniące się między sobą długością włosów.

Strzyżenie całkowite - strzyżenie włosów maszynką na wysokość 0,1-0,3 mm, bez stopniowania długości. Można też ogolić głowę.

Strzyżenie krótkie - strzyżenie włosów maszynką na wysokość 0,1-3 mm, z cieniowaniem długości. Włosy w górnej części strzyżone maszynką lub nożyczkami nad grzebieniem, w zaokrągleniu lub w kwadrat. Przy granicy porostu włosy goli się.

Strzyżenie półkrótkie - strzyżenie włosów maszynką na wysokość 1-3 mm. Pracę zaczyna się z tyłu głowy do lewej, potem prawej skroni. Włosy u góry podnosi się pod kątem 90⁰ i strzyże techniką palcowania, na wysokość 3-6 cm, stosując separację, od przodu do tyłu głowy, przy wykorzystaniu pasm pamięci. Po ostrzyżeniu koryguje się długości, sprawdzając końcówki włosów przy pomocy nożyczek nad grzebieniem. Konturowaniem zaznacza się linie konturowe fryzury. Na koniec stosuje się degażówki, wskazane przy włosach grubych i gęstych.

Strzyżenie półdługie - strzyże się maszynką na wysokość 1-3 mm. Pozostałe partie włosów strzyże się do pożądanej długości palcowaniem i cieniuje, na długość 1,5-2 cm. W celu zindywidualizowania wyglądu stosuje się epilację: ząbkowanie albo głębokie wcinanie się w pasma. Włosy na karku strzyże się cieniowaniem od najkrótszych u dołu do dłuższych u góry. Włosy poniżej linii konturowej na karku goli się maszynką.

Strzyżenie długie - pełne - jednolite warstwowo lub stopniowane, wykonane nożyczkami bez użycia maszynki.

Forma jednolita warstwowo - rozpoczyna się od techniki palcowanie. Strzyże się pasma sąsiednie, dobierając część włosów z pasam poprzedniego, jako wzorcowa długość. W taki sposób strzyże się kolejne warstwy od czoła do tyłu, potem do środka w stronę lewej skroni, a następnie prawe. Całość można sprawdzić, przeczesując włosy w rożnych kierunkach.

Forma stopniowana - uniwersalna odmiana strzyżenia niskiego, w którym dłuższe włosy w górnych partiach głowy łączą się łagodnie z wycieniowanymi włosami na skroniach i karku. Strzyżenie całkowicie wykonuje się nożyczkami. Rozpoczyna się od podziału włosów na sekcje oddzielając włosy na wysokości uszu. Górne partie włosów strzyże się do potrzebnej długości 5-8 cm techniką palcowania, przy kącie 90⁰ pasma do krzywizny głowy. Pierwsze pasmo od czoła jest pasmem pamięci dla kolejnych. W partiach skroniowych i w części potylicznej ustawia się palce pod kątem 45⁰, aby uzyskać efekt stopniowania. Sekcję na karku do wysokości postawy ucha cieniuje się nożyczkami nad grzebieniem. Końce włosów w miejscach zbyt dużej objętości degażuje się nożyczkami nad grzebieniem. Na koniec należy zaznaczyć kontury za i nad uszami oraz na skroniach (baki).

Charakterystyka strzyżeń męskich klasycznych:

- brak podziałów do strzyżenia,

- strzyżenie zaczyna się od pasma w partii czołowej, przy granicy porostu,

- strzyżenie rozpoczyna się od strony lewej do środka głowy, a następnie do strony prawej,

- separacje wybierane są zgodnie z wyznaczonym na początku pasmem pamięci,

- do strzyżenia wykorzystujemy dwie podstawowe techniki: palcowanie i cieniowanie na grzebieniu,

- wykonuje się konturowanie naturalnego porostu owłosionej skóry głowy w okolicach uszu,

- górę głowy strzyże się pod kątem 90 stopni w stosunku do krzywizny głowy, podobnie tył i boki,

- do strzyżenia wykorzystujemy nożyce klasyczne,

- brak wykonywania tzw. kancika, czyli prostej, warstwowej linii, odciętej na karku.

Strzyżenie specjalne:

• różne odmiany jeża,

• form strzyżeń pełnych z włosów długich,

• strzyżenia kreatywne, np. typu irokez,

• strzyżenia awangardowe wykorzystywane podczas konkursów.

Wymienione strzyżenia różnią się długością włosów, zastosowanymi technikami, ale przede wszystkim stopniem trudności i sposobem stylizacji po ostrzyżeniu.

Jeż to trudne do wykonania strzyżenie. Wymaga umiejętności manualnych i wiedzy fachowej. Fryzura na jeża po ostrzyżeniu ułoży się bez zarzutu, jeżeli włosy zostaną naturalnie odbite od nasady. Dlatego wykonanie jeża musi byś poprzedzone dokładną oceną kierunków porostu włosów. Kształt twarzy i głowy decyduje o tym, jaką formę jeża można zastosować, oraz które elementy należy powiększyć, zaokrąglić, które pomniejszyć, czy spłaszczyć, co jest szczególnie istotne przy różnych deformacjach twarzoczaszki. Podczas strzyżenia fryzury na jeża należy nieustannie przeczesywać włosy i sprawdzać ich długość. Kształt fryzury obserwuje się w lustrze. Zapewni to dokładność strzyżenia i możliwość korekty ewentualnych widocznych błędów. Można znacznie ułatwić sobie pracę podczas strzyżenia włosów na jeża kwadratowego lub płaskiego dzięki zastosowaniu specjalnego grzebienia-poziomnicy do strzyżenia. Fryzura na jeża przyjmuje różne kształty: kwadratowy, płaski, wklęsły, półokrągły, okrągły.

Strzyżenia specjalne z dłuższych włosów sprawiają wrażenie nieostrzyżonych i nieuczesanych. Jednak każda forma musu być odpowiednio ostrzyżona, a by miała swój określony styl. Wykorzystuje się tu techniki podstawowe i uzupełniające.

W strzyżeniach kreatywnych wykorzystuje się techniki podstawowe i uzupełniające. Przy takich fryzurach wykorzystuje się wszelkie dostępne narzędzia fryzjerskie do strzyżenia. Moment nadania formy fryzurze jest tak samo ważny jak jej wykończenie - indywidualizacja. Przykładem strzyżenie kreatywnego może być np. irokez.

Strzyżenia awangardowe to strzyżenia nieuporządkowane i niekonwencjonalne. Ich cechy charakterystyczne to: kontrast długości,, kontrast lini, kontrast faktury, kontrast kolorów, częściej asymetryczne niż symetryczne. W strzyżeniach awangardowych widać również między poszczególnymi elementami fryzury, jak np.: łączenie płynnych warstw cięć z liniami łamanymi, łączenie form krótkich z długimi w sposób symetryczny na jednej płaszczyźnie włosów i asymetryczny, asymetria w kolorach o wyraźnych graficznych formach i liniach.

1

---