HONOR, KODEKSY
Pierwszym pytaniem, jakie powinniśmy sobie zadać chcąc powiedzieć cokolwiek na temat kodeksów takich jak: kodeks samuraja lub kodeks rycerski jest honor. Co kryje tak obszerne pojęcie? Dlaczego w dzisiejszych czasach mało ludzi ma poczucie obowiązku i uczciwości?
Honor to przekonanie, które nakazuje nam pielęgnować własną dumę. Nakazuje nam być uczciwym w każdej sytuacji i powoduje, że bardziej dbamy o swoją godność. Dawniej ludzie ponad wszystko stawiali honor. Nikt nie łamał raz danego słowa. Pewne, więc było to, że kiedy ktoś coś obieca, na pewno to spełni.
Czym honor jest dzisiaj? Myślę, że ludzie przestali zastanawiać się nad tym, co mówią. Słowo stało się sposobem łagodzenia konfliktów, jakby czekiem bez pokrycia. Jednego dnia przysięgamy spełnić prośbę rozmówcy, innym razem mówimy, że wyleciało nam z głowy, nic nie obiecywaliśmy, albo nie mieliśmy czasu. Niestety, takim zachowaniem, możemy bardzo zranić naszych
przyjaciół i rodzinę, którzy na nas liczyli. Uważają nas wtedy za kłamców, niegodnych ich czasu, a już na pewno osobami bez honoru!
Już średniowieczni rycerze mieli normy i przysięgi, których musieli przestrzegać. W ich kodeksie zapisane było, że słowo szlachcica tudzież rycerza jest świętością, a kłamstwo jest traktowane jak strata honoru. Podobnie spisana jest przysięga samurajów, którzy muszą okazywać szacunek nawet wrogowi i nie może być brutalny! Współczesny kodeks honorowy również ma ściśle określone zasady dotyczące każdego żołnierza: zakazane jest zdrada, szantaż, tchórzostwo, prywata i morderstwo. Kara się także dezercje i prywatę.
Na tych przykładach widać, że honor jest poczuciem godności i uczciwości, ale to od każdego z nas zależy, czy będziemy dbać o te cechy czy też nie.
„Szkoła brzydoty”
W felietonie Antoniego Słonimskiego „Szkoła brzydoty”, autor ukazuje brutalność telewizji, kiczowatość sztuki oraz pojęcie piękna. Przytacza program „ Pora na Telesfora”, kicze jarmarczne oraz nosy modne w różnych epokach.
W pierwszym akapicie Antoni Słonimski twierdzi, że program „Pora na Telesfora” oswaja dzieci z brzydotą. Oprócz „obleśnych” potworów, które mówią głupie rzeczy, znajduje się tam dział „zwierzyniec”. Przedstawiane są tam m.in. kopulacja zwierząt lub wzajemne pożeranie się... Według twórcy jest to reklama agresji.
Telewizja obfituje w przemoc, agresje i seks. Przesyła nam jasne komunikaty tj. „Pożryj, bo jeśli nie pożresz, zostaniesz pożarty” oraz „Strzelaj, jeśli nie chcesz, by cię zastrzelono. Filmy najchętniej oglądane przez społeczeństwo oparte są na bijatykach i ukazywaniu w ludziach cech zwierzęcych. Nawet w wiadomościach wyświetlane są skróty najciekawszych wydarzeń: najczęściej morderstw, wypadków śmiertelnych, jak i zrzuconych bomb.
Świadczy to o nieumiejętności zrównoważenia dobra i zła. „Zapytywał mnie nie dawno pewien weterynarz, rodak Amerykanin, czemu w naszej telewizyjnej „Animal Farm” pokazuje się tyle zwierząt, a tak mało weterynarzy. A przecież, aby pokazać świat prawdziwy, trzeba utrzymać właściwą proporcję między tym co zwierzęce, a tym co ludzkie”. Sądzę, że powyższy cytat jest doskonałym zilustrowaniem tego, czego brak naszej telewizji.
Kolejne części felietonu opowiadają o nagłym braku ogólnie aprobowanej sztuki. Ilość dzieł sztuki malała, a zapotrzebowanie na nie zdecydowanie wzrastała. Sztuka wtedy była propagandą polityczną, której z całą pewnością nie było piękna, ale raczej brzydota. Ludzie szukali przedmiotów, które zaspokoiłyby ich potrzeby estetyczne. Sprzyjało to upowszechnieniu wyrobów masowej produkcji, czyli kiczowi. Te rodzaje „sztuki” łączyły w sobie: piękno, wdzięk i erotyzm.
W związku z tym trzeba zastanowić się, czym jest piękno? Autor przedstawia chyba najprostszą i zarazem najlepszą definicję: piękno dla każdego znaczy coś innego i pojęcie to zależy od gustu, bowiem dla jednych kanonem piękna jest nos długi, a inna osoba może woleć nosy krótkie. Drugim elementem pomagającym określić, co nam się podoba jest epoka, w jakiej żyjemy.
Wyolbrzymienie zła, a zmniejszenie ilości dobra w żaden sposób nie wpływa korzystnie na wrażliwość społeczeństwa. Sceny agresji uodparniają nas i znieczulają na ludzkie problemy. W pewnym momencie w ogóle przestajemy zwracać uwagę na potrzebujących mijanych na ulicach.
Sztuka powinna być oparta na pięknie, a nie brzydocie. Pomimo to każdy człowiek ma własny gust i inne pojęcie estetyki. Mamy prawo wybierać, co nam się podoba. W felietonie jest to doskonale pokazane...