Osły i ludzie
sł.: Jacek Kaczmarski wg Franciszka Goi, muz.: Przemysław Gintrowski 1980
Dosiadł mnie osioł okrakiem |
d2 |
I rykiem obwieścił donośnym |
a |
Że na wierzchu takim |
d2 |
Będzie jeźdźcem wolności |
a |
Wbił mi w żebra ostrogi |
d2 |
Wepchnął do ust kostkę cukru |
a d2 |
Chwostem tnąc w poprzek nogi |
d2 |
Zmusił bez trudu to truchtu |
a d2 |
|
|
Zaduch ośli mnie dusi |
d2 |
Jestem kloaką jeźdźca |
a |
Bo co spod ogona wypuści |
d2 |
Na moich gromadzi się plecach |
a |
Małpy śpiewają mu pieśni |
d2 |
I łaską zwą co jest musem |
a d2 |
On ryczy nad uchem: nie śpij! |
d2 |
I już nie truchtem lecz kłusem |
a d2 |
|
|
Mija nas inny wierzchowiec |
d2 |
Z wysiłku ogłuchł i oślepł |
a |
Osioł go kopie po głowie |
d2 |
Cień jego uszy ma ośle |
a |
Nikt już nie mówi po ludzku |
d2 |
Rykiem i śmiechem się chwalą |
a d2 |
Głaszczą i chłoszczą do skutku |
d2 |
Kłus nasz przechodzi w galop |
a d2 |
|
|
Pędzę na zgiętych kolanach |
d2 |
Więcej niż znieść mogę znoszę |
a |
Aż świta myśl niesłychana |
d2 |
I ludzką głowę podnoszę |
a |
To nic że ostrogi bodą |
d2 |
Szpicruta nad uchem gra |
a d2 |
To jeździec stworzony pod siodło |
d2 |
I jeźdźca dosiąść się da! |
a d2 (a) |
|
|
I jeźdźca dosiąść się da! |
a d2 |
d2
0
6
7
7
5