Obraz został zlecony w 1534 roku i miał ozdobić jedna z kaplic kościoła Santa Maria dei Servi w Parmie. Miał zostać wykonany w rok, jednakże jeszcze w 1540 roku po śmierci mistrza znajdowało się w jego pracowni a jego prawa strona była nie dokończona. W 1698 roku obraz znalazł się w zbiorach wielkiego księcia Toskanii Ferdynanda Medyceusza. Obecnie znajduje się w zborach Galerii Uffizi.
Obraz Madonny jest przykładem manieryzmu włoskiego. Przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem, przy czym postacie są nienaturalnie wydłużone i przedstawione są w paradoksalnych pozach zrywając tym samym z kanonem malarstwa renesansowego. Po lewej stronie znajdują się postacie o nie wyjaśnionym znaczeniu. Dzieło jest alegorią do dogmatu Niepokalanego Poczęcia, gdzie długa szyja myła atrybutem Madonny i odnosiła się do hymnu maryjnego Collum tuum ut colonna (Twoja szyja jak kolumna). Permigianino w tle za postaciami nawiązując do hymnu namalował kolumnę. Po lewej stronie nagi anioł trzyma owalną wazę w kształcie jaja na której pierwotnie znajdował się krzyż a która według słów liturgii miał odnosić się do Marii jako mistycznego naczynia w którym dokonała się inkarnacja Chrystusa[1] Sama postać Madonny, według alchemii, przypominało kształtem athanor czyli macierz dzieła alchemicznego, dzieciątko natomiast przedstawia Chrystusa- Lapisa.
Obraz wyróżnia się asymetrią spotęgowaną czerwoną draperią wiszącą nad postaciami aniołów i pusta przestrzenią z prawej strony. Po prawej stronie, w dolnym rogu znajduje się prawdopodobnie zdeformowana postać św. Hieronima rozwijającego pergamin.
