I TEORIA KOLORU

Barwy w malarstwie:

1. Podstawowe: czerwień, żółty, niebieski.

W wyniku mieszania ze sobą par pigmentów powstają barwy wtórne:

• Pierwszego stopnia: oranż, fiolet, zieleń

• Drugiego stopnia: zieleń szmaragdowa, fiolet, ultramaryna, karmin, jasna zieleń, pomarańczowy

Te 12 kolorów ma maksymalne nasycenie, co oznacza że są to kolory czyste.

Barwy komplementarne (dopełniające): to takie pary barw , które w wyniku wymieszania w równych proporcjach dają barwę neutralną. Kolory komplementarne leżą na kole dokładnie naprzeciwko siebie. Kolory te dopełniają się do szarości.

II CHARAKTERYSTYKA KOLORU:

A) Aby precyzyjnie określić kolor należy zastosować 3 parametry:

1. HUE - odcień koloru

• Określa nazwę danego koloru, jakość barwy nazywaną powszechnie odcieniem lub tonem, np. czerwony

• Odcień odnosi się do kolorów na kole barw i do mieszanek kolorów podstawowych

2. VALUE - walor koloru

• Jest to ilość światła i cienia zawartych w danym kolorze

• Związany jest z jasnością i ciemnością , tzn. ze stopniem w jakim kolor zbiża się do bieli lub czerni

• Barwa z dodatkiem bieli jaśnieje tworząc słaby walor

• Barwa z dodatekiem czerni ciemnieje tworząc mocny walor

3. CHROMA - chromatyczność koloru

• To czystość barwy

• Kolory mogą być wysoko, średnio lub nisko nasycone

• Im bardziej kolor przypomina barwę neutralną (im bardziej jest zabrudzony) tym niższa jego chromatyczność

• Chromatyczne barwy : kolorowe; wyróżnia się podtyp niskochromatyczny i wysokochromatyczny

• Achromatyczne: barwy niekolorowe (biel, szary, czarny), nie można określić ich temperatury

B) Temperatura koloru: każda barwa chromatyczna ma swoją temperaturę ciepłą lub zimną

1. Kolory ciepłe to wszelkie barwy z domieszką żółci . To wszelkie barwy z domieszką żółci , od ciepłej zieleni poprzez żółć, pomarańcz ni ciepłą czerwień. Pomarańcz to kolor optycznie odbierany za barwę najcieplejszą.

2. Kolory zimne to barwy z domieszką niebieskości i purpury począwszy od chłodnej zieleni, poprzez błękit, fiolety i odcienie purpurowe. Błękit to kolor optycznie odbierany za barwę najzimniejszą.

C) Równowaga gamy kolorystycznej: zgodnie z naszym naturalnym poczuciem równowagi barwy wyróżniamy dwa typy barw

1. Barwy lekkie: nie powinny być umieszczane poniżej barw ciężkich. W stylizacji ubioru takie zestawienia dają wrażenie dysharmonii i ciężkości sylwetki, np. buty powinny być zawsze w kolorze ciemniejszym od reszty ubrania.

2. Barwy ciężkie (kolory ziemi - czernie, fiolety, brązy, purpury): powinny znajdować się na dole sylwetki.

D) Kompozycje kolorystyczne: zestawienie barw jest bardzo istotne w stylizacji. Ubiór i makijaż nie może być kolorystycznym chaosem.

1. Kompozycje harmonijne: tworzą je zestawienia kolorów leżące bisko siebie na kole kolorów o podobnym nasyceniu i podobnej temperaturze, np. ciepła żółć i zieleń jabłkowa.

• Zestawienia harmonijne łagodzą, wysubtelniają rysy, są idealne dla typów kolorystycznych wiosna, lato.

2. Kompozycje kontrastowe: dynamiczne zestawienia odcieni, które wzajemnie się wzmacniają

• Skontrastowane pary kolorów uzyskujemy zestawiając ze sobą barwy jak najbardziej oddalone od siebie na kole barw. Im ta odległość jest większa tym kontrast intensywniejszy.

• Kontrasty są dobrym zestawieniem dla mocnych typów kolorystycznych (zima, jesień)

• Jeśli kontrasty wydają się zbyt mocne, można zrównoważyć kompozycję dodając element w odcieniu neutralnym lub silnie zabrudzonym. Barwy neutralne bowiem łagodzą działanie barw czystych.

Rodzaje kontrastów:

• Kontrast chromatyczny: zestawienia kolorów o różnym stopniu chromatyczności. Połączenie barw czystych z odcieniami neutralnymi . Barwa czytsa na tle koloru neutralnego nabiera blasku.

• Kontrast temperatur: zestawienie ciepłych i zimnych odcieni

• Kontrast równoczesny: każdy kolor w sąsiedztwie drugiego, jaśniejszego koloru, będzie ciemniejszy i bardziej intensywny, natomiast w sąsiedztwie koloru ciemniejszego zjaśnieje i będzie mniej nasycony.

III ANALIZA KOLORYSTYCZNA

W latach 20-tych ubiegłego stulecia szwajcarski nauczyciel malarstwa - Johannes Itten poprosił swoich studentów o namalowanie autoportretów przy użyciu barw, które uznają za odpowiednie dla siebie. Nie patrząc na efekty ich pracy, bezbłędnie określił zestawy kolorystyczne jakimi się posłużyli. Dowiódł tym samym, że z indywidualnym wyglądem każdego człowieka, harmonizują określone grupy kolorów, które zgodnie z ich występowaniem w przyrodzie można przypisać czterem porom roku. Jego teoria stała się z czasem podstawą poradnictwa kolorystycznego i dlatego dziś, w trakcie Analizy Kolorystycznej, raczej dla dyscypliny przydziela się osoby do jednej z czterech grup o nazwie pór roku: Wiosna, Lato, Jesień, Zima. Wbrew wszystkim charakterystycznym oznakom, podczas ustalania typu kolorystycznego może się zdarzyć, że nie da się jednocześnie zaliczyć kogoś do określonej grupy i sądzimy, że jesteśmy typem mieszanym. Typ mieszany jednak nie istnieje. Zdarza się natomiast, że kontrast między karnacją skóry, kolorem włosów i tęczówki oka w ramach jednego typu kolorystycznego nie jest wyraziście ukształtowany. Dzieje się tak dlatego, że każdy typ kolorystyczny występuje w różnych odmianach: delikatnej, jasnej, bardziej kontrastowej i ciemniejszej. Wówczas na przykład do delikatnego typu jesiennego o jasnej karnacji pasuje wiele przytłumionych odcieni palety wiosennej, lub typ letni o ciemniejszym kolorycie może się bardzo dobrze prezentować w delikatniejszych odcieniach Zimy. W klasycznym poradnictwie kolorystycznym wykorzystuje się kolorowe chusty o charakterystycznych dla poszczególnych pór roku odcieniach czerwieni, zieleni, błękitu, żółci, fioletu i brązu. Oddziaływanie chłodnych i ciepłych odcieni tych kolorów na naszą karnację (gdy dany odcień pasuje do Twojego typu, twarz sprawia wrażenie zdrowej, świeżej, usta zyskują naturalną czerwień...) pozwala kolorystce zidentyfikować typ kolorystyczny i zaproponować wachlarz barw najkorzystniej podkreślających Twoją urodę.

Można nosić wszystkie kolory, warunkiem jest odpowiedni odcień, intensywność i walor wyznaczone przez indywidualny koloryt konkretnej osoby, zapisany w kolorze skóry, oczu i włosów.

1. Na podstawie doświadczeń Ittena wyróżniono następujące podstawowe typy kolorystyczne:

1. WIOSNA:

• CERA:

• bardzo delikatna, krucha

• przeświecająca

• lekko żółtawa, jasnośmietankowa, kremowa, o zabarwieniu kości słoniowej, złoty beż, morelowa, ze złotym połyskiem

• piegi - złotobrązowe, czerwonawe

• rumieni się na brzoskwiniowo

• opala się szybko na złoty kolor, nawet na ciemnozłoty

• OPRAWA OCZU:

• delikatna, jasna, prawie niewidoczna

• przejrzyste białka z nutą pieczarkową

• TĘCZÓWKA:

• błękitna, niebieska, turkusowa, zielona, jasne brązy (topaz, bursztyn, piwne)

• często wokół źrenicy występuje złota obwódka lub plamki

• USTA:

• brzoskwiniowe, jasny koral

• WŁOSY:

• jasnozłote, miodowe, rudoblond, marchewkowe, złotobrązowe ze złotymi refleksami

• w wieku dziecięcym były jasnoblond, ściemniały na miodowo lub złotobrązowe

• siwieją na żółto

2.LATO:

• CERA:

• gruba skóra, dobrze ukrwiona

• często różowa, niebieska

• jasne lato ma cerę mleczną lub jasnoróżową, bladoniebieską, bladoróżową, beżową

• piegi - szarobrązowe, szarobrunatne w chłodnym odcieniu

• policzki często zaróżowione, rumieńce

• bardzo dobrze się opala

• OPRAWA OCZU:

• jasna, szarawa

• białka niebieskawe, przydymione - nie śnieżnobiałe!

• TĘCZÓWKA:

• niebieska, szaroniebieska, szara, szarozielona, zgaszony brąz

• USTA:

• blade, szary róż

• WŁOSY:

• jasnoplatynowe, jasny blond, szaroblond, mysie brązy, popielaty brąz

• z biegiem lat ciemnieją na szare blondy

• siwizna niebieskawa, szara

3.JESIEŃ:

• CERA:

• żółta, odcienie pomarańczu, żółtozłota, brzoskwiniowa

• jasna jesień - kość słoniowa, żółtobiały, beżowa

• ciemna jesień - jasna oliwka, złotobrąz, brąz, mulaci, brązowi murzyni

• piegi - u jasnych: złote, u ciemnych: złotobrązowe

• policzki się nie rumienią

• nie opala się tylko się parzy

• OPRAWA OCZU:

• jasna, delikatna, miodowa, brązowa, rudobrązowa

• białka z odcieniem pieczarkowym lub pomarańczowym

• TĘCZÓWKA:

• zielona, topaz, bursztyn, miodowe, złotobrązowe, zieleonobrązowe, intensywnie ciemnobrązowe

• często występują złote cętki

• oczy jesieni z wiekiem jaśnieją

• USTA:

• ciemniejsza brzoskwinia, koralowe, cynamonowe

• WŁOSY:

• miodowe, złote brązy, odmiany rudego, marchewka, rudoblond, kasztan, miód gryczany, czerń złamana czerwienią

• siwizna żółta

4.ZIMA:

• CERA:

• różowawa, jasnoróżowa, jasna porcelana, mleczna, alabastrowa, bladoróżowa, jasny beż, beż, głęboki beż

• śniada, ciemna oliwka, czarna

• piegi - szarobeżowe, szarobrązowe

• rzadko się rumieni, jeśli już to na różowo

• trudno się opala

• OPRAWA OCZU:

• mocna, krzaczasta

• prawie czarna lub czarna

• białka - białe, niebieskie

• TĘCZÓWKA:

• kolory intensywne, błyszczące, kontrastujące z białkiem

• błękit, chaber, niebieski, turkus, szmaragdowa zieleń, fiołkowe, stalowe, orzechowe, ciemny brąz, czarne

• USTA:

• niebieskoróżowe, zgaszony róż, głęboka czerwień, bordo

• WŁOSY:

• platynowy blond, aksamitne brązy, czarna wiśnia, granatowoczerwone, oberżyna, kruczoczarne

• siwizna biała i srebrna

2. Przebieg analizy kolorystycznej:

Stanowisko do analizy musi być w kolorze neutralnym (beże, ewentualnie białe ściany). Skóra klienta nie powinna być opalona, ani pokryta samoopalaczem.

1. Przygotowanie klientki: demakijaż , nałożenie pelerynki w kolorze neutralnym, zdjęcie dodatków, okrycie włosów (jeżeli ich kolor mocno odbiega od naturalnego)

2. Wywiad z klientem (odcień włosów w dzieciństwie, jak się opala, brwi - czy farbowane czy nie).

3. Obserwacja skóry głowy.

4. Ocena struktury włosów.

5. Ocena koloru oczu i białkówki oka.

6. Przyłożenie złotej i srebrnej chusty lub folii. Ocena.

7. Nałożenie na twarz różu w skrajnych odcieniach (np.fuksja i brzoskwinia). Ocena.

8. Przyłożenie szablonów z zimnymi i ciepłymi odcieniami skóry. Przykładamy na do twarzy i do szyji. Pamiętajmy, że skóra w analizie kolorystycznej jest najważniejsza!!

9. Przyłożenie szablonów z kolorami zgodnymi dla pór roku. Ocena.

10. Wstępna diagnoza typu kolorystycznego.

11. Diagnoza typu kolorystycznego za pomocą chust:

I Etap:

• Przykładamy po 5 pierwszych chust z każdego typu , opierając się o wstępna diagnozę (pkt 10). Przykładamy chusty w skrajnej kolejności, nasz tym zawsze jako ostatni, na przykład jeśli podejrzewamy zimę przykładamy w kolejności: wiosna, lato, jesień, zima.

• Ocena. Nie komentujemy na tym etapie.

II Etap:

• Przykładamy 1,3 i 5 chustę z każdego typu. Ocena.

III Etap:

• Zostawiamy zestawy zimne lub ciepłe

• Sprawdzamy znów 1,3 i 5 chustę.

• Ostateczna ocena / diagnoza.

12. W Analizie Kolorystycznej Salonu Prestige nie wykonujemy analizy w tradycyjny sposób (przykładanie chust), a po wykonaniu wszystkich wymienionych wyżej czynności aż do punktu 10 korzystamy z programu komputerowego, który wygeneruje nam określony typ kolorystyczny. Pamiętajmy jednak, że najlepszą metodą badawczą są nasze oczy i wiedza o typach kolorystycznych, poparte odpowiednim doświadczeniem i odrobią „tego czegoś”, co kolorysta powinien posiadać:).

3. Jak rozpoznać tonację skóry:

• Tonacja skóry pochodzi z trzech pigmentów : melanina (brąz), karoten (żółty), hemoglobina (czerwony). Jeden z tych 3 kolorów będzie dominował nadając skórze ciepłą lub chłodną tonację

• Jeżeli tonacja skóry jest chłodna będą przeważały niebieskie półcienie z fioletową podstawą

• Jeżeli tonacja skóry jest ciepła będą przeważały złote półcienie

• To , co określane jest jako blada tonacja zwykle reaguje lepiej na chłodne kolory, ponieważ podstawą są niebieskie półcienie. Kolory oparte na żółtym sprawią, że skóra będzie jeszcze bledsza.

4. Możliwe są zmiany swojego typu kolorystycznego. Takie zabiegi muszą się jednak odbywać w pełni świadomie, klientka musi sobie zdawać sprawę z tego, iż jest to stylizacja i pamiętać o niezbędnych zabiegach , które musi regularnie wykonywać by wyglądać w tej stylizacji korzystnie (np. wzmacnianie oprawy oka, odpowiedni dobór odcieni podkładów, farb do włosów itp.)