Papier do pakowania tłuszczów powinien być: tłuszczoszczelny, tłuszczoodporny,
wodoodporny, nie powinien mieć zapachu, nieprzezroczysty, powinien mieć odpowiednią
banerowość. Do pakowania tłuszczów stosuje się: pergamin kwasowy, papiery pergaminowe,
papiery pergaminowe uszlachetniane w masie, papiery uszlachetniane powierzchniowo.
Pergamin kwasowy- wytwarzany z masy celulozowej siarczynowej. Odznacza się dużą
chłonnością, dlatego jest dodatkowo traktowany cieczą o silnym działaniu spęczniającym.
Surowy pergamin jest sztywny i łamliwy, dlatego się go zmiękcza. Papier pergaminowy-
uzyskuje tłuszczoszczelnośc w wyniku intensywnej obróbki mechanicznej twardej masy
celulozowej siarczynowej do wysokiego stopnia zmielenia. P.p uszlachetniane w masie -
uzyskuje się z bielonej masy celulozowej siarczynowej świerkowej. Papiery uszlachetniane
powierzchniowo- odbywa się przez: powlekanie (polega na nanoszenie na powierzchnię
papieru ciekłych substancji: roztworów, zawiesin, polimerów; impregnowanie: traktowanie
papieru w stanie ciekłym w taki sposób, aby wniknęły w pilśń papierową; laminowanie:
łączenie powierzchni co najmniej 2 materiałów za pomocą kleju, stopionego tworzywa;
metalizowanie: napylanie na powierzchnię papieru warstewki metalu.
Opakowania polimerowe- najczęściej stosuje się polietylen, polipropylen, polistyren,
polichlorek winylu, poliestry, poliamidy. Klasyf. wg sztywności: giętkie, półsztywne,
sztywne. Giętkie wykonuje się z cienkich folii, które nie zachowują własnego kształtu 9(gł.
polietyleny). Stosuje się głównie do pakowania: produktów mrożonych, piekarskich,
mięsnych, owoców i warzyw. Do wyrobów opakowań półsztywnych stosuje się folie
sztywne. Służą do wytwarzania opakowań termoforowych (kubki, tacki, pojemniki). Stosuje
się gł. polistyren, polipropylen, PVC, PET. Opakowania sztywne produkowane są metodami
wtłaczania, wtrysku i rozciągania z rozdmuchem (PET, PS) (butelki, słoiki). Zalety: mała
reaktywność, trudna rozpuszczalność, mały koszt wytwarzania, mały ciężar, odporność na
korozję, łatwość formowania, słaba przewodność cieplna i elektryczna. Wady: niska
wytrzymałość mechaniczna, mała odporność termiczna, trudność z zagospodarowaniem
odpadów. Ocena sanitarni - higieniczna: wł. Toksykologiczne, migracje składników
tworzywa do żywności, wpływ na cechy organoleptyczne żywności (substancje wzorcowe do
badań: woda wolna od zapachu, masło, olej jadalny, cukier puder, mąka pszenna. Migracje
składników- dobór płynów żywność: uwodniona pH›4,5-woda destylowana, uwodniona
pH≤4,5-3%-wodny roztwór kwasu octowego, zawierająca alkohol-wodny roztwór etanolu,
zawierająca tłuszcz-rektyfikowana oliwa z oliwek. Metody badań migracji: zanurzeniowa
(stosuje się do sztywnych materiałów, wykonanych z jednego surowca, nie wymagających
stosowania komory pomiarowej), wypełnienia (stosuje się do naczyń z tworzyw, które można
wypełnić płynem modelowym i szczelnie zamknąć), torebkowa (stosuje się do materiałów z
wewn. Warstwą termozgrzewalną), wykładania (stosuje się do miękkich, cienkich folii
opakowaniowych), komorowa (używa się specjalnej komory ze stali nierdzewnej, stosuje się
głównie do sztywnych wielowarstwowych laminatów). Procesy rozkładu materiałów
polimerowych: degradacja, depolimeryzacja, destrukcja. Czynniki fizyczne powodujące
rozpad makrocząsteczek: ciepło, światło, promieniowanie radiacyjne, ultradźwięki,
naprężenia mechaniczne. Czynniki chemiczne: tlen, woda, kwasy, zasady. Rodzaje
degradacji termicznej: statystyczna (polega na przypadkowym pękaniu makrocząsteczek,
spowodowanym powstaniem wolnych rodników w łańcuchu głównym polimeru),
depolimeryzacja (występuje jeśli makrorodnik powstaje na końcu łańcucha i wydziela się
monomer), eliminacja grup bocznych (proces, w którym najpierw ulegają odczepieniu atomy
lub cząsteczki przyłączone do głównego łańcucha węglowego, powodując powstanie
nienasyconych struktur polienowych). Degradacja pod wpływem czynników chemicznych:
oksydacyjna (rozpad makrocząsteczek pod wpływem tlenu), hydrolityczna (rozkład
polimerów pod wpływem wody, zasad, kwasów, ulegają jej głównie polimery zawierające
polarne heteroatomy w łańcuchu głównym, np. grupy hydroksylowe, w środowisku kwaśnym
hydroliza jest inicjowana przez proces proponowania, który prowadzi do przyłączenia
cząsteczki wody i rozerwania wiązania estrowego. W środowisku zasadowym jony
hydroksylowe przyłączają się do węgla grupy karbonylowej, co powoduje zerwanie wiązania
estrowego). Opakowania do środków farmaceutycznych: najczęściej stosuje się: szkło,
porcelana, tworzywa sztuczne, guma, metale, papier, tektura. Funkcje opakowania:
pojemnik dla masy leczniczej, funkcja ochronna (zabezpieczenie substancji leczniczej przed:
wpływami środowiska zewnętrznego, uszkodzeniami fizycznymi, stracie składników subs.
Biologicznie czynnej wynikającej z lotności leku, zachowanie sterylności zawartości
opakowania), funkcja dozownika, informacyjna, marketingowa. Zastosowanie tworzyw
sztucznych: LDPE (opakowania do leków doustnych i do przemywania oczu), HDPE (tłoki
do strzykawek, przewody do przesyłania gazów, łączniki, krany), polipropylen (opakowania
do leków doustnych, strzykawki jednorazowe), PCV twardy (opakowania na drażetki,
kapsułki, pudełka na maści i kremy, czopki), PCV miękki (worki do krwi, folia na tabletki i
kapsułki), poliamidy (nicie i siatki do szwów), poliestry (wypraski, folie), polistyren (pudelka,
fiolki dla leków stałych, foremki do czopków), teflon (podkładki pod korki gumowe),
poliwęglany (pojemniki na roztwory do wstrzyknięć i wlewów), żywice epoksydowe
(powlekanie wewn. Powierzchni tub metalowych), celuloza regenerowana (folie celofanowe).
Techniki analizy oznaczeń śladowych ilości zw. Nieorganicznych: spektrofotometria
absorpcji atomowej AAS, ICP-AES, ICP-MS, elektrochromatografia. Recykling
materiałowy- poddawane są tworzywa termoplastyczne o wysokim stopniu czystości.
Tworzywa zostają przerobione metoda obróbki termicznej do formy granulatu bądź gotowych
wyrobów. Recykling surowcowy- może być wykonany metodami chemicznymi, np.
działaniu alkoholu, bądź metodami termicznymi, np. piroliza. Makrocząsteczka polimeru
zostaje rozłożona do produktu wyjściowego lub cennych surowców chemicznych. Recykling
energetyczny- nie jest metodą odzysku surowców lecz jego spaleniem. Recykling
materiałowy to prosta i efektywna metoda recyklingu termoplastów (do których zalicza się
PET), polegająca na ponownym przetworzeniu tworzywa na nowe wyroby gotowe. Dokonuje
się wydzielenia, rozdrobnienia, przetopienia zużytego poliestru, a następnie z oczyszczonego
stopu formuje się nowy wyrób przez wtrysk lub wytłaczanie (bądź poprzestaje się na
otrzymaniu granulatu dla późniejszego przetwórstwa). Jakość i czystość materiału decyduje o
sposobie zagospodarowania recyrkulatu. Może to być produkcja włókien technicznych,
przędzy dywanowej, materiałów izolacyjnych i tłumiących dla budownictwa, wyrobów
konstrukcyjnych wzmocnionych włóknem szklanym, oraz folii, kanistrów i pojemników do
pakowania artykułów nieżywnościowych. Duroplasty- stosuje się metodę recyklingu
cząstkowego, która polega na rozdrobnieniu duroplastów i ponownym zastosowaniu jako
napełniaczy lub włókien wzmacniających. Przetwórstwo elastomerów prowadzi przeważnie
do otrzymania niepełnowartościowego produktu. Wyroby gumowe mogą być wykorzystane
ponownie w całości lub po ich mechanicznym rozdrobnieniu. Recykling surowcowy
(chemiczny) polega na rozłożeniu cząsteczek tworzyw sztucznych na frakcje o mniejszej
masie cząsteczkowej. W przypadku PET proces polega na degradacji chemicznej łańcucha
poliestru do substancji oligomerycznych lub małocząsteczkowych (korzystnie do związków
chemicznych, które są substratami w syntezie PET). Znaczenie przemysłowe mają
następujące procesy: glikoliza, metanoliza i hydroliza. Recykling surowcowy termiczny -
polega na destruktywnej konwersji polimerów do związków małocząsteczkowych do
surowców chemicznych i paliw. Wyróżnia się tu pirolizę, hydrokraking i zagazowanie.
Piroliza (inaczej destylacja rozkładowa) to proces rozkładu termicznego substancji
prowadzony poprzez poddawanie ich działaniu wysokiej temperatury, ale bez kontaktu z
tlenem i innymi czynnikami utleniającymi. Jest procesem wysokotemperaturowym,
bezkatalitycznym (katalizator obniża jedynie temperaturę o kilkadziesiąt stopni, więc jest to
nieopłacalne). Zwykle w trakcie pirolizy bardziej złożone związki chemiczne wchodzące w
skład pirolizowanej substancji, ulegają rozkładowi do prostszych związków o mniejszej masie
cząsteczkowej. W niektórych przypadkach jednak na skutek pirolizy powstają spieki, będące
prostymi chemicznie, ale tworzącymi sieć przestrzenną materiałami o wielu interesujących
własnościach fizycznych. Mechanizm przemian chemicznych zachodzących w trakcie
pirolizy jest często bardzo złożony, a ze względu na naturę tego procesu trudno jest je
dokładnie badać. Hydrokraking polega na uwodornieniu substancji powstałych w wyniku
rozpadu polimeru pod ciśnieniem w wysokiej temperaturze. Produkty po odpowiedniej
przeróbce można rozdzielić na benzynę i olej opałowy. Zgazowanie odpadów z tworzyw
sztucznych polega na częściowym utlenieniu produktów rozpadu w temperaturze 1350-
1600°C pod zwiększonym ciśnieniem. Powstający gaz palny składa się z tlenku węgla i
wodoru, natomiast pozostałość stanowi węgiel i nieorganiczne i napełniacze. W procesie tym
nie tworzą się produkty ciekłe. Recykling energetyczny- Polega na spaleniu tworzywa
sztucznego i wykorzystaniu zawartej w nim energii. Spalania dokonuje się w spalarni
odpadów komunalnych lub innych przystosowanych do tego celu paleniskach w temp. ok.
1000oC. Ta metoda recyklingu eliminuje konieczność starannej segregacji odpadów,
oczyszczania ich i radykalnie minimalizuje ich objętość. Z ekologicznego punktu widzenia
zaletą PET w recyklingu energetycznym jest brak toksycznych domieszek w gazowych
produktach spalania. W tym znaczeniu PET jest bardziej "ekologiczny" niż np. PCV,
kauczuki, pianki poliuretanowe, czy poliamidy, ponieważ makrocząsteczki poliestru
zbudowane są wyłącznie z atomów węgla, tlenu i wodoru. Co ciekawe, wartość opałowa PET
wynosząca ok. 30 MJ/kg znacznie przewyższa wartość opalową słomy, drewna czy węgla brunatnego i
jest nawet nieco wyższa od wartości opałowej węgla kamiennego.