ZESTAW XXXVII
1.Mity zawierają pierwsze wzory ludzkich postaw i zachowań (archetypy). Jego uniwersalna budowa powoduje że stał się on bogatym źródłem tematów literackich. Jan Kochanowski w „Odprawie posłó greckich” wykożystuje z „Iiady” fragment mitu trojańskiego. Nawiązanie do mitu służy autorowi do pokazania stanu moralnego szlachty, krytykuje Sejm i króla, który opowiada się po stronie ludzi kierujących się prywatą. Wyraża też patriotyczną troskę o przyszłość kraju. Mit o Syzyfie wykorzystuje S. Żeromski w powiieści „Syzyfowe prace”. Mit ten ma pokazać daremność wysiłków rusyfikatorów, którym nigdy nie uda się zniszczyć młodzieży polskiej, która podejmuje walkę z rusyfikacją. W III cz „Diadów” A. Mickiewicza widzimy prometeizm Konrada, który w pieśni kierowanej do Boga i natury, wyraża wiarę w twórczą, boską moc uczucia i myśli, jednak radość płynąca z doskonałości i geniuszu poetyckiego jest przeniknięta miłością do ojczyzny - co doprowadza go do buntu przeciwko Bożej obojętności. Z postawy mitycznego bohatera przejmuje miłość do ludzi, bunt przeciwko Bogu, ofiarę i cierpienie. Zbigniew Herbert „Nike która się waha” - wiersz poświęcony dramatowi młodego powstańca. Wiersz ten potępia okrucieństwo i przemoc.
2.
3.Fonetyczne środki stylistyczne odnoszą się do strony dżwiękowej tekstu. Wyróżniamy : onomatopeje (naśladowanie zjawisk pozajęzykowych środkami językowymi np dżwięk, jęk, ryk, huk). Rym ( zgodność brzmienia zakończeń wyrazów m.in.wyróżniamy rymy dokładne (czyli o identycznej wymowie głosek końcowych np mysz - wzwyż), niedokładne (brak pewnej identyczności brzmieniowej np tkwi - krwi). Niedokładne to : asonanse (zgodność samogłosek) i konsonanse (zgodność spółgłosek). Parzyste (co dwa wersy zmienia się rytm), nieparzyste (inne) męskie, żeńskie). Rytm (liczba sylab powtarzająca się w poszczególnych wersach). Eufonie (instrumentacja głosowa, nagromadzenie tzw głosek szeleszczących w celu oddania „dżwięku” padania deszczu np „O szyby deszcz dżwoni”.