Produkt krajowy brutto (PKB) obliczany metodą produktów (suma wartości sprzedaży dóbr finalnych wytworzonych w określonym kraju w ciągu roku - zużycie pośrednie, które wystąpiło przy ich wytworzeniu.

PKB = Wg - Zp,

gdzie:

Wg - wartość globalna Zp - zużycie pośrednie

PKB obliczany metodą dochodów (polega na dodawaniu dochodów (z pracy i od kapitału) powstających w procesie wytwarzania produktów i usług w danym roku, tj. płac, rent, procentów i zysków. Nie dolicza się tutaj wartości transferów (emerytur, rent, stypendiów itp). - dochód

PKB obliczany metodą wydatków na krajowe dobra finalne (obejmuje osobiste wydatki ponoszone na zakup wytwarzanych w kraju dóbr konsumpcyjnych (Ck), wydatki rządowe na zakup krajowych dóbr i usług (Gk), zakup prywatnych krajowych dóbr inwestycyjnych (Ik) oraz wydatki zagranicy na krajowe dobra eksportowane (Ek):

PKB = Ck + Gk + Ik + Ek.

PKB obliczany metodą wydatków dóbr krajowych i zagranicznych.

PKB = C + G + I + X,

gdzie

X: eksport - import = eksport netto.eW

PKN (produkt krajowy netto ) = PKB - amortyzacjaria pieniądz

a

PNB (produkt narodowy brutto) = PKB + dochody netto z zagranicy.

PNN (produkt narodowy netto) = PNB - amortyzacja

DNN (dochód narodowy netto = PNN - podatki pośrednie + subsydia

DNB (dochód narodowy brutto) - stanowi sumę wartości produkcji dodanej wszystkich podmiotów

gospodarczych w cenach czynników produkcji.

DO (dochód osobisty) = DN - zyski przeds. - odsetki netto od składek ZUS + dochody z transferów finansowych rządowych i prywatnych (np. opieki społecznej, stypendiów) + dywidendy

DDO (dyspozycyjny dochód osobisty czyli dochód netto, który konsument może zaoszczędzić lub przeznaczyć na wydatki) = DO - podatki bezpośrednie (dochodowy, majątkowy, spadkowy) - opłaty o podobnym charakterze (kary) od dochodu osobistego.

DDO (dochód rozporządzalny) = K (indywidualna konsumpcja dóbr i usług) + O (oszczędności)

deflator PKB (zw.indeksem cen) = nominalny PKB(w cenach bieżących) / realny PKB (w wielkościach)

realny PKB =nominalny PKB / deflator PKB

DEN ( wskaźnik dobrobytu ekonomicznego netto) = PNB + wartość nierynkowej i nierejestrowanej

działalności + wartość czasu wolnego - wartość ubocznych efektów wzrostu.

Funkcja popytu na pieniądz

M/P = f (Y, i, c)

gdzie:

M - nominalny zasób pieniądza,

P - poziom cen (np. indeks cen towarów i usług konsumpcyjnych).

Y - realny produkt,

i - nominalna stopa procentowa,

c - przeciętny koszt zamiany innych aktywów na pieniądz.

Bm (baza monetarnaM0) to zasób pieniądza wielkiej mocy, który jest podstawą kreowania przez system bankowy podaży pieniądza w gospodarce. Bm to łączna ilość banknotów i bilonu w obiegu pozabankowym (Mg) oraz znajdujących się w systemie bankowym (Mr).

m (mnożnik kreacji pieniądza) obrazuje wielkość zmiany zasobu pieniądza, wywołanej zmianą bazy monetarnej o jednostkę:

m = M / Bm,

M = m x Bm.

Podaż pieniądza to suma gotówki w obiegu (Mg) oraz wkładów na żądanie (Md) w systemie bankowym.

Po podzieleniu licznika i mianownika prawej strony równania przez Md, otrzymuje się:

m = (Mg/Md + 1) / (Mg/Md + Mr/Md)

gdzie:

Mg/Md określa stosunek gotówki w obiegu do sumy wkładów w bankach (tj. ubytek gotówki z systemu bankowego -oznaczmy go jako - cp),

Mr/Md jest stosunkiem całkowitych rezerw bankowych (obowiązkowych i dobrowolnych) do depozytów (oznaczane jako - cb).

m = (cp + 1) / (cp + cb) - wynika, że bank centralny może regulować podaż pieniądza przez zmiany wielkości bazy monetarnej lub wielkości mnożnika (pośrednio wpływając za pośrednictwem stóp procentowych na

wielkości cb i cp), a banki komercyjne używają rezerw gotówkowych do kreacji pieniądza bankowego.

Występuje założenie, że stopa ubytku gotówki z systemu bankowego (cp) dąży do zera, a stopa wszystkich rezerw jest równa stopie rezerwy obowiązkowej (r)

m = 1/ cb = 1 / r - informuje, ile razy zwiększy się suma depozytów bankowych wwyniku pojawienia się w systemie bankowym wkładu pierwotnego Wp.

Podaż pieniądza kreowanego przez system bankowy

(MB) można zapisać zatem jako:

Mb = Wp x 1/r.

Model Solowa:

Y = A x K^a x L^b,

gdzie A - stały współczynnik, Y - wielkość produktu, K - ilość kapitału, L - ilość pracy, a i b - współczynniki elastyczności produkcji w stosunku do nakładów kapitału i pracy, przy czym: a+ b = 1.

Funkcja produkcji ma następującą postać:

Y = A x K^(a+b) x L^(1-a)

Poziom produkcji w stanie równowagi:

Y=Ca+Ksk*Y+I Ca+Ksk*Y=C Y=C+J

Y-Ksk*Y= Ca+I

Y*(1-Ksk)=Ca+I

Y=(Ca+I)/ (1-Ksk)

Jeśli zmieniamy inwestycje ΔI o jakąś liczbę i chcemy dowiedzieć się o ile zmieni się produkcja zapewniająca równowagę, to używamy wzoru:

Ksk+Kso=1, z tego mając podane Ksk możemy wyliczyć Kso podstawiając do wzoru

m= 1/ Kso, mając wyliczone Kso z poprzedniego wzoru, możemy wyliczyć m, dalej to:

ΔY= ΔI*m ΔY- produkcja

Jeśli mamy zbadać czy budżet jest zrównoważony to stosujemy:

Y=C+I+G

C=Ca +Ksk*(Y-T) podstawiamy za T = t*Y C= Ca + Ksk * (Y-t*Y) wyciągamy Y przed nawias

C= Ca + Ksk* Y (1-t) Y= Ca + Ksk * Y(1-t) + I + G Y- Ksk * Y(1-t) = Ca + I + G Y[1- Ksk * (1-t)] = Ca + I + G

Y= Ca + I + G/ 1- Ksk *(1-t) Równowaga występuje, gdy G= T, a G= t*Y Gdy obliczamy poziom cen P jaki kształtuje się w gospodarce, stosujemy:

MV=PT, stąd P= MV/ T ( w zł)

Jeśli podaż pieniądza wzrośnie np.: o 20 %, to wtedy:

M= 120 * M poprzednie i wynik podkładamy do wzoru P= MV/ T

Równanie Fishera

MV = PT, P=MV/T

gdzie:

M - ilość pieniądza,

V - szybkość cyrkulacji,

P - poziom cen,

T - liczba transakcji.

Równanie A.C.Pigou

M=kPY

gdzie:

M - ilość pieniądz,

k - współczynnik ilustrujący udział rezerw w dochodzie realnym,

P - poziom cen,

Y - dochód realny

---