1. Językoznawstwo wewnętrzne - badania nad samą budową języka. Opis języka, jego struktura fonologiczna, gramatyczna, leksykalna wraz z właściwościami semantycznymi.
Językoznawstwo zewnętrzne - obejmuje zagadnienia związane ze stosunkiem językoznawstwa do innych zjawisk , takich jak przede wszystkim kultura, zróżnicowanie społeczne i geograficzne (socjolingwistyka,dialektologia), uwarunkowanie indywidualne produkcji mowy (psycholingwistyka), nauczanie języka(glottodydaktyka)
Językoznawstwo otwarte - to nauka o uniwersalnych regułach budowy i struktury języków świata badająca też funkcję języka. Językoznawstwo ogólne pojawiło się w związku z potrzebą opisu języków obcych.
Jest zwykle dzielone na szereg dziedzin, stanowiących mniej lub bardziej niezależne kierunki badawcze. Należą do nich:
- fonetyka- nauka o dźwiękach (głoskach, fonach) używanych w poszczególnych językach świata,
- fonologia- nauka o fonemach stanowiących podstawowe wzory dźwięków w danym języku,
- językoznawstwo historyczne-nauka badająca dzieje poszczególnych języków,a także podobieństwa w słownictwie, gramatyce, słowotwórstwie, składni pomiędzy językami spokrewnionymi,
- morfologia- nauka o wewnętrznej budowie wyrazów,
- pragmatyka- nauka o życiu wyrazów i wyrażeń (dosłownych, przenośnych itd.) w aktach komunikacji,
- semantyka- nauka badająca znaczenie wyrazów i zdań z nich zbudowanych,
- składnia- nauka badająca sposoby tworzenia zdań z wyrazów;
- stylistyka- nauka badająca style języka,
- typologia języków- nauka badająca cechy gramatyczne występujące we wszystkich językach świata.