Rozwój dziecka w okresie przedszkolnym
Dziecko między 3 a 6 rokiem życia wchodzi w okres średniego dzieciństwa. Ma już za sobą wczesne dzieciństwo pierwszych trzech lat życia, nabyło więc już sprawności motoryczne i potrafi się już komunikować z innymi. Rozpoczyna się dla niego okres przedszkolny. Jest to również okres dużego rozwoju, ale tempo tego rozwoju w dużej mierze zależy od klimatu w jakim się wychowuje, w jakim wzrasta. Ważną sprawą jest zaufanie. Jeżeli rodzice w ciągu tych trzech lat zdołali wypracować sobie u dziecka zaufanie, jeżeli czuje się ono prawdziwie bezpieczne, to będzie również potrafiło poradzić sobie w sytuacji nieobecności rodziców przy nim, na przykład w przedszkolu.
Ta zaspokojona potrzeba bezpieczeństwa u dziecka oraz zdolności, które już posiadło, będą warunkowały jego dalszy rozwój, który wymaga gotowości na kolejne doświadczenia. Będzie to czas jego intensywnego rozwoju w zakresie sprawności fizycznej i motorycznej, myślenia wyobrażeniowego oraz orientacji przestrzennej. Zmianie ulegną jego kontakty
z rówieśnikami. Rozwój obejmie zarówno płaszczyznę społeczną, emocjonalną
i intelektualną. Rozwinie się też układ nerwowy. Wszystkie te zmiany będą bazować
na wcześniej wykształconych funkcjach, a także na prawidłowej pionowej postawie ciała. Trzylatek potrafi już podskakiwać, maszerować, biegać przy muzyce. W grupie bawi się obok innych dzieci (równolegle). Używa wypowiedzi wielowyrazowych, zdań złożonych, mówi poprawnie gramatycznie. Jest to czas dużej radości, ale też spokoju i opanowania.
Rozwój psychiczny.
Okres średniego dzieciństwa cechuje bardzo duży rozwój funkcji psychicznych. Dzieje się to na skutek dużych zmian fizycznych i rozwoju zdolności motorycznych. Dziecko zaczyna coraz więcej widzieć i słyszeć. Przywiązuje coraz większą wagę do barw
i uczy się je nazywać. Wyostrza się jego wzrok. Wzrasta wrażliwość jego słuchu werbalnego i muzycznego. Dokładnie słyszy różne szmery, szepty, odgłosy, dudnienia
i strzelania. Uczy się rozpoznawać - jak robi kotek, piesek, myszka i naśladuje te zwierzęta. Rozróżnia wysokie i niskie tony. Wychwytuje różnice w natężeniu i barwie głosu.
Rozwój wyobraźni. Naśladowanie i odtwarzanie różnych sytuacji, tworzenie nowych historyjek, opowiadań, wierszyków a nawet piosenek, to wszystko jest związane
z rozwojem wyobraźni u dziecka trzy i czteroletniego. Zmienia się forma jego zabaw. Każda czynność obwarowana jest fabułą. Zabawki i inne martwe przedmioty nagle ożywają, stają się bohaterami jego opowieści. Wyobraźnia dziecka przeżywa w tym czasie bujny rozkwit, podsycany zasłyszanymi historyjkami z bajek. W języku psychologicznym bujną dziecięcą wyobraźnię określa się jako animizm i antropomorfizm (nadawanie cech ludzkich z zwierzętom i roślinom).
Rozwój umysłowy. Związany jest z rozwojem układu nerwowego. Zwiększenie masy mózgu i powierzchni kory mózgowej, doskonalenie pracy komórek nerwowych, lepszy przepływ informacji między ośrodkami mowy, słuchu, wzroku i ruchu. Przyczynia
się to do rozwoju myślenia u dziecka. Myślenie dziecka polega na organizowaniu konkretnych operacji. Nie jest to jeszcze myślenie w sensie ogólnym, które charakteryzuje wydobywanie, abstrahowanie istotnych cech danej rzeczy lub zjawiska i rozumienie stosunków i zależności różnych elementów rzeczywistości. Dziecko w okresie przedszkolnym dopiero uczy się myśleć. Poznaje podstawowe symbole i znaki i zaczyna się nimi posługiwać. Mówi to co myśli. Uczy się coraz więcej słów, a nawet samo tworzy neologizmy. Jego myślenie jest słowno - logiczne, a pod koniec okresu przedszkolnego myślenie przyczynowo - skutkowe. Dziecko nadal ma problem z koncentracją. Jego wyobraźnia wpływa na rozwój myślenia i pamięci.
Trzy i czterolatki są dziećmi mocno skoncentrowanymi na sobie samych. Lubią gdy inni zwracają na nich uwagę, lubią być w centrum. Chcą być podziwiane i doceniane. Trudno przyjąć im perspektywę myślenia, spostrzegania innych osób. Ich punkt widzenia danej sprawy wydaje im się jedyny i najwłaściwszy. Nie potrafią zrozumieć inności. Nie potrafią dobrze wejść w role. Potrafią za to doskonale wykrywać różnice występujące
w jakichś przedmiotach, obiektach. Świetnie radzą sobie z szeregowaniem rzeczy uwzględniając ich podobieństwa i różnice. Potrafią zakwalifikować przedmioty do jakiejś grupy ze względu na jakąś cechę. Sześciolatki stosują szeregowanie systematyczne, wymagające pewnej strategii działania.