Casus błędu w taryfie celnej
30 lipca 1993 r. Zbigniew G. zgłosił do obrotu na polskim obszarze celnym samochód "Renault 19" rocznik 1989 o wartości równowartości 1000 ECU. Samochód po raz pierwszy był zarejestrowany 10 listopada 1989 r.
Do ustalenia wymiaru cła zastosowanie ma taryfa celna wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 8 czerwca 1993 r - właściwy kod taryfy 8703. Zgodnie z taryfą 8703 samochody obciążone były cłem w wysokości 25%, z tym że cło na samochody powyżej 4 lat nie mogło być niższe niż równowartość 2500 ECU.
Zgodnie z uwagą dodatkową do taryfy celnej, wyrażenie "powyżej czterech lat" oznacza, że od roku wyprodukowania pojazdu do roku dopełnienia zgłoszenia celnego upłynęły więcej niż 4 lata, wliczając rok kalendarzowy, w którym pojazd samochodowy lub podwozie zostały wyprodukowane, jak również rok kalendarzowy, w którym zostało dopełnione zgłoszenie celne pojazdu. W konsekwencji należało uznać zgłoszony pojazd za starszy niż 4-letni. Jest to jednak tekst, który był prostowany w trybie art 17 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych. W pierwotnym tekście ogłoszonym uwagę dodatkową błędnie odniesiono jedynie do pozycji 8706, 8707 i 8708 taryfy, a nie pozycji 8703, co zostało poprawione obwieszczeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 sierpnia 1993 r. o sprostowaniu błędu (Dz. U. Nr 127, poz. 590).
Decyzją z dnia 30 sierpnia 1993 r. Dyrektor Urzędu Celnego w (...) dopuścił samochód do obrotu i zakwalifikował go według kodu taryfy celnej 8703 22 90 9 i wymierzył cło w wysokości równowartości 2500 ECU.
W odwołaniu od powyższej decyzji Zbigniew G. podał, że cło nie powinno być wyższe aniżeli równowartość 250 ECU, zgodnie z taryfą celną stanowiącą załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 lipca 1991 r. w sprawie ceł na towary przywożone z zagranicy (Dz. U. Nr 67, poz. 288).
Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 10 stycznia 1994 r. nie uwzględnił odwołania. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że przedmiotem odprawy celnej był samochód osobowy marki "Renault 19" - rok produkcji 1989, który został prawidłowo sklasyfikowany według kodu PCN 8703 ze stawką 25% od wartości celnej towaru, nie mniej niż 2500 ECU. Wobec tego, że towar zgłoszono do odprawy w okresie obowiązywania rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 czerwca 1993 r. w sprawie ceł na towary przywożone z zagranicy (Dz. U. Nr 51, poz. 235), należało zastosować stawki wprowadzone powyższym rozporządzeniem w jego właściwym brzmieniu.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Zbigniew G. podał, że samochód został po raz pierwszy zarejestrowany 10 listopada 1989 r., a zatem w dniu zgłoszenia celnego, to jest 30 lipca 1993 r., nie miał czterech lat. Skarżący zaakcentował, że skoro do ustalenia wymiaru cła zastosowanie ma taryfa celna wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 8 czerwca 1993 r., to określając wymiar cła nie można uwzględniać obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 1993 r. o sprostowaniu błędu (Dz. U. Nr 127, poz. 590). Wobec błędu w taryfie celnej w dniu zgłoszenia celnego należało zastosować ogólne zasady obliczania wieku samochodu.
W odpowiedzi na skargę Prezes Głównego Urzędu Ceł wniósł o jej oddalenie, akcentując, że zgodnie z taryfą celną wiek samochodu oblicza się w sposób szczególny, natomiast błąd polegał wyłącznie na błędnym podaniu Kodu Scalonej Nomenklatury, do którego miała odnosić się uwaga dodatkowa, określająca sposób obliczania wieku samochodu. Jakie brzmienie przepisu jest wiążące w tej sprawie?
Casus błędu w planie zagospodarowania przestrzennego
Rada Miejska w miejscowości K przystąpiła do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego obszar położony przy ul. Radosnej, obręb geodezyjny C.
W trakcie postępowania planistycznego opracowano i przyjęto w dniu 26.09.2010 r. projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ustalając w nim m.in. stawkę procentową opłaty planistycznej w wysokości 20 % wzrostu wartości nieruchomości. Projekt planu w powyższej wersji został przesłany właściwym organom i podmiotom celem zaopiniowania i uzgodnienia. Został on także wyłożony do publicznego wglądu w Urzędzie Miasta w dniach od 10 do 31 grudnia 2000 r. Następnie projekt uchwały w takim kształcie został przekazany do zaopiniowania odpowiednim komisjom Rady Miejskiej, które zaopiniowały go pozytywnie.
Rada Miejska w K uchwałą z dnia 12 kwietnia 2011 r. przyjęła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu przy ul. Radosnej, obręb C. Uchwalono wówczas w § 15 stawkę procentową służącą naliczaniu opłaty w wysokości zgodnej z projektem: 20 %.
Po uchwaleniu przez Radę Zarząd Miejski przekazał uchwałę wraz z dokumentacją planistyczną Wojewodzie w celu oceny zgodności z prawem i publikacji w dzienniku urzędowym województwa. W przekazanej Wojewodzie wersji uchwały treść § 15 określała stawkę procentową służącą naliczaniu opłaty w wysokości 30 %. Treść uchwały została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa N z dnia 05 czerwca 2011 r. Nr 77, pod pozycją 1999. W opublikowanej wersji uchwały w § 15 ustalono stawkę procentową służącą naliczaniu opłaty w wysokości 30 %.
Burmistrz miejscowości K. w dniu 06 stycznia 2012 r. wniósł do Wojewody o sprostowanie oczywistej omyłki i opublikowanie obwieszczenia w sprawie sprostowania § 15 uchwały poprzez zamieszczenie właściwego brzmienia tego przepisu, w którym stawka służąca naliczeniu opłaty wynosi 20 %. W uzasadnieniu wskazano, iż brzmienie uchwały w tym zakresie jest niezgodne z ww. projektem.
Wojewoda pismem z dnia 16 lutego 2012 r. odmówił sprostowania uchwały. Podkreślił, iż przepis art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. Nr 62, poz. 718 ze zm.) umożliwia sprostowanie błędów w ogłoszonym tekście aktu prawnego. Sprostowanie nie może jednak prowadzić do merytorycznej zmiany tekstu aktu prawnego, a taką zmianą jest zmiana stawki procentowej, służącej naliczeniu opłaty. Czy decyzja Wojewody jest zgodna z prawem?