Nowatorstwo „Pałuby” K. Irzykowskiego
wydana w 1903 roku
składa się z pięciu części
jest to powieść o pisaniu powieści (Irzykowski zajmował się plagiatorstwem w sztuce)
powieść prekursorska
powieść demaskatorska (z założenia)
pisarz na oczach czytelnika demaskuje swój warsztat
zwroty do czytelnika dotyczą świadomości wyborów artystycznych
demaskacja powieści psychologicznej
opowiada historię po to, aby ją później zniszczyć
otwartość kompozycyjna
ma charakter metaliteracki
możemy nawigować posługując się odnośnikami
otrzymamy w ten sposób ciągłość postawy bohatera
zastosowanie przypisów
manifestacja postawy metaliterackiej
powieść modernistyczna (powieść o artystach; dyskusje o sztuce)
aforyzmy wydarte z młodopolskiej stylistyki
każe się zastanawiać na jakim poziomie znajduje się świat przedstawiony
bohaterowie powieści czytają rzeczy naprawdę istniejące, a następnie o tym dyskutują
w tekście „Pałuby” są odniesienia do utworów istniejących (element metafikcji)
„Sny Marii Dunin” stanowią zasygnalizowanie problemu, „Pałuba” jest jego rozwinięciem
poszukiwanie ideału sztuki
„ja” autorskie zostaje wyeksponowane
podważenie integralności utworu (na pierwszym planie bohater - narrator, który opowiada o tym, że opowiada)
palimpsestowość: główna fabuła opiera się na innych historiach, które są zbudowane z pojedynczych opowieści
jest skierowana do artystów (człowiek powinien być świadomy, tego że posługuję się konwencjami)
podnosi kwestię samoświadomości artystycznej
powieść przekracza tabu (atakuje przyjęty model lektury)