PRZYBOŚ

Tom „Sponad” - poeta urbanista, konstruktywista

„W głąb las” (1937)- przesuniecie w tematyce, lata 30 - przejście do natury

• Eliptyczność

• Metafora teraźniejszości

• Obrazowanie - mniej dokładnie

• Elementy rzeczywiste zestawia wg. własnej woli i nic jej nie odpowiada - tworzy świat poetycki któremu w rzeczywistości nic nie odpowiada.

• 2 całostki - odwrócone akcenty (1 - liryka opisowa,2- liryka refleksyjna - b. subiektywna)

• 1 całostka - gęsta przestrzeń (las nasunięty)

• 2 całostka - rzadsza przestrzeń (las strząśnięty)

• RUCH KOLISTY - „odwrócony jak powietrznik, ku strząśnietym lasom” - w centrum obserwator - demiurg (centrum świata w bohaterze lirycznym, poeta - konstruktywista)

• W założeniu poetyki Przyboś pozostaje sam sobą, zmienia się tylko poetyka

„W głąb las II”

• Te dwa wiersze łączy tylko las

• ŚWIATOPOGLĄD PRZYBOSIA:

• Świadomość przemijania

• Przyboś nie wierzył w Boga, szukał inspiracji w tradycji śródziemnomorskiej, ale nie judeochrześcijańskiej

• Asceza uczuć

• Tu przemyca zastanawiające sygnały

• Poj. się wątpliwości - im starszy tym zaczyna mieć wątpliwości, czy aby po śmierci istnieje owo „NIC” - dąb(symbol tradycji, wielkości

• PRZEBYT (słowo z Bogurodzicy) CZAS MI NASTAŁ (Pieśń Wielkanocna „Wesoły nam dziś dzień nastał”) dochodzi do momentu, że wątpi

„Róża II”

• Kompozycja klamrowa (1 - ostatni)

• Plastyczna liryka miłosna, erotyk, liryka refleksyjna, opisowa

• On jest chory w doznaniach emocjonalnych przeszkadza fizyczny ból, stara się ten ból z siebie wyodrębnić, by ocalić to co istotne - sferę emocji i doznań estetycznych, chce wyrwać z siebie ten ból. Róża ma stać się tym samym co ból aby mógł go zreifikować na zewnątrz.

Zerwał z sentymentalizmem

• Poemat jest konstrukcją! (lakoniczną, ekonomiczną)

• Debiut :

• „Śluby” `25

• „Oburącz” `26

• „Sponad” '30 zmienia się obrazowanie poetyckie

• „W głąb las” `32

• „Równanie serca” `38

• „Miejsce na ziemi” `45

• „Póki my żyjemy”

„Cieśle” '21 - ukazały się u Skamandrytów (wiersz ten skazał się w tej grupie które skazał na zapomnienie)

zwrotka - kiedy tekst się dzieli na równe kawałki

wiersz stychiczny - ciągły

wiersz stroficzny

całostka kawałki wiersza które nie są zwrotkami (wiersz o nieregularnych strofach)

strofoida

słowa klucze - często pojawiają się w utworze i nacechowane są semantycznie

ruch, rozruch, koło, kula - ulubione słowa Przybosia

metapoetyckość - wiersz o tworzeniu

kreacja nowej rzeczywistości, kreator tworzy świat

zamach na świętą tradycję - katedrę przeszłości

ruch, rytm - walory dźwiękowe

od natury do kultury

oksymoron - przestrzenna cela

ruch wzmożony układem wersyfikacyjnym

libella - poziomica

wczesny Przyboś - konstruktywista

„Cieśle” - katastroficzny, mroczy- dlatego zrezygnował z tego wiersza.

„W głąb las” 1937

elementy realne, które zestawione w całość tworzą obraz, któremu nic nie odpowiada w rzeczywistości realnej

1 całostka - opisowa, 2 refleksyjna (obraz subiektywny)

- ruch kolisty „odwrócony jak powietrznik”

- animizacja lasu

centrum świata w bohaterze lirycznym, poeta - konstruktywista

Przyboś reprezentował poglądy ateistyczne, tradycję antyczną zamiast judeochrześcijańskiej.

- asceza uczuć

- im starszy tym więcej wątpliwości

- dąb - symbol tradycji, wieczności

- przebyt „Bogurodzica”, archaizm

- „czas mi nastał” - „wesoły nam dziś dzień nastał” (kolęda wielkanocna, staropolska)

„Róża”

- w doznaniach estetycznych przeszkadza nam fizyczny ból, starość i choroba. Stara się wznieść ponad doznania, które go przytłaczają. Róża ma stać się tym samym czym ból, by mógł go zreifikować na zewnątrz.