Niemiecki samolot bombowy, znany powszechnie pod nazwą "Stuka" (skrót od Sturzkampfflugzeug- bombowiec nurkujący), stał się symbolem Luftwaffe torującej drogę niemieckim oddziałom pancernym. Zaprojektowany został w 1933 przez Hermanna Pohlmanna i stanął do konkursu, w którym wzięły udział prototypu bombowców nurkujących skonstruowane przez zakłady Arado (Ar 81), Heinkla (He 118) i Blohm und Voss (Ha 137). W marcu 1936, po wielu testach porównawczych, władze lotnicze wybrały Ju 87. Prototyp napędzany był silnikiem Rolls-Royce Kestrel V o mocy 520 KM, który przegrzewał się. Próby zwróciły również uwagę na słabości konstrukcji samolotu. W rezultacie w drugim prototypie zainstalowano silnik Jumo o mocy 610 KM. W trzecim prototypie zrezygnowano z podwójnego usterzenia ogonowego, oraz wprowadzono kilka innych ulepszeń i ta wersja była już produkowana seryjnie. Pierwszy Ju 87A-1 przeznaczono do prób w dywizjonach. Wojna w Hiszpanii (1936-39) pozwoliła przeprowadzić testy bojowe, ale siły powietrzne i przeciwlotnicze Republikanów były zbyt szczupłe, aby ujawniły się wszystkie wady nowego samolotu. W rezultacie po doświadczeniach hiszpańskich wprowadzono niewielkie poprawki. W wersji Ju 87B zastosowano silnik o większej mocy Jumo 211 (1 200 KM) i te samoloty produkowane były na masową skalę. Jeszcze przed wybuchem wojny uruchomiono produkcję wersji C przeznaczonej do startów i lądowania na znajdującym się w budowie lotniskowcu Graf Zeppelin. Te samoloty były wyposażone m.in. w odrzucane podwozie, co było konieczne w przypadku wodowania.
Na podstawie doświadczeń z eksploatacji wersji Ju 87B i R (identyczna z D, ale w miejsce bomb pod skrzydłami zainstalowano dodatkowe zbiorniki paliwa, aby zwiększyć zasięg) w 1941 ruszyła produkcja samolotów Ju 87D. Zmieniono w nich system chłodzenia, zainstalowano potężniejszy silnik Jumo 211J i potężniejsze uzbrojenie (4 karabiny maszynowe). Udźwig bomb wzrósł do 1800 kg. Pierwsze wersje Ju 87D-1 dotarły do jednostek Luftwaffe na wiosnę 1941 i w następnych miesiącach wchodziły do uzbrojenia następne warianty D. Najliczniej produkowany był szturmowiec D-3. Samolot w wersji D-4 wyposażony był w dwa pojemniki z 12 karabinami maszynowymi (po 6) MG-81. W wersji D-5 w miejsce karabinów maszynowych w skrzydłach zainstalowano działka kal. 20 mm. Walki na froncie wschodnim, w czasie których Rosjanie wprowadzili dobrze opancerzone czołgi T-34 i KW-1 nakazały Luftwaffe wprowadzić do boju samoloty Ju 87G-1 przystosowane specjalnie do zwalczania celów opancerzonych. Pod skrzydłami zainstalowano dwa pojemniki z których każdy zawierał działo BK (Flak 18) kal. 37 mm z ładownicą 6 pocisków. Rekord w walkach z radzieckimi oddziałami pancernymi ustanowił Hans Ulrich Rudel, który w czasie 2 530 lotów zniszczył 519 radzieckich czołgów sam będąc wielokrotnie strącany.