Analiza makroskopowa ma na celu określenie cech fizycznych gruntu takich jak:
- rodzaj gruntu
- nazwa gruntu
- stan gruntu
- barwa gruntu
- wilgotność gruntu
- zawartość węglanu wapnia w gruncie.
Nasze badanie makroskopowe zaczynamy od określenia rodzaju gruntu . Jeśli jest to grunt spoisty stosujemy metodę wałeczkowania , która polega na wałkowaniu małej kulki gruntu w dłoni aż do momentu utworzenia się wałeczka o średnicy 3 mm. Jeżeli wałeczek ten nie popęka to na nowo ugniatamy kulkę i czynność tę powtarzamy tak długo aż wałeczek popęka. W trakcie tych czynności liczymy ilość wałeczkowań do momentu spękania i jednocześnie obserwujemy sposób spękania. Jest to bardzo ważne ponieważ wygląd wałeczka świadczy o jego spoistości np. jeśli wałeczek rozwarstwia się to jest to grunt mało spoisty. Do odczytania naszych obserwacji służy na tabela cech rozpoznawczych.
W moim przypadku jest to grunt bardzo spoisty i a nazwa jego to ił piaszczysty natomiast nazwa gruntów sypkich zależy od procentowej zawartości frakcji o danych wymiarach oraz na podstawie wzrokowej oceny wielkości i ilości ziarn danej frakcji. W moim przypadku jest to piasek średni wielkość ziaren wynosi 0,25 do 0,50 mm.
Następnym etapem w naszej analizie było określenie stanu gruntów. Wyróżniamy sześć stanów gruntu:
zwarty (zw);
półzwarty (pzw);
twardoplastyczny (tpl);
plastyczny (pl);
miękkoplastyczny (mpl);
płynny (pł);
Stan gruntów spoistych określa się za pomocą proby wałeczkowania , które przeprowadza się na gruncie o naturalnej wilgotności. W moim przypadku grunt znjduje się w stanie półzwartym ponieważ można uformować kulkę jednak wałeczek pęka zaraz przy pierwszej próbie wałeczkowania.
Stopień plastycznosci obliczamy ze wzoru:
1,25۰ X
IL = ———————
A۰fi
Gdzie:
1,25- oznacza ilośc wody, którą traci wałeczek przy jednokrotnym wałeczkowaniu, w procentach;
X- oznacza ilość wałeczkowań;
A- ozacza ilość koloidalną;
Jeśli natomiast nasz grunt jest gruntem sypkim ( tzn. ziarna piaskowe i żwirowe są widoczne gołym okiem i nie wałeczkują się) to jego stan możemy określić na podstawie oporu piasku przy nacisku palcem na ten grunt.
Następną czynnością było oznaczenie wilgotności gruntu. Wyróżniamy pięć stopni wilgotności gruntów spoistych:
suchy (jeśli grunt przy zgniataniu pęka , a po rozdrobnieniu daje suchy proszek);
mało wilgotny ( jeśli grunt przy zgniataniu odkształca się plastycznie, i ręka przyłożona do niego nie staje się wilgotna);
wilgotna (jeśli grunt zostawia na ręce wilgotny ślad);
mokry ( jeśli przy ściskaniu gruntu w dłoni odsącz się z niego woda);
nawodniony (jeśli z gruntu płynnego woda odsącza się grawitacyjnie);
Z moich obserwacji wynika ze grunt badany przeze mnie jest wilgotny ponieważ zostawiał na ręce mokry ślad.
Natomiast grunty sypkie określa się jako:
suche (jeżeli nie wykazują śladu wilgoci );
wilgotny (gdy zostawia ślad na dłoni );
nawodniony ( gdy woda odsącza się z niego samoczynnie);
W moim przypadku stan wilgotności w gruntach nieskalistych jest suchy.
Barwa gruntu często ułatwia makroskopowe wydzielenie rodzajów gruntów. Określa się ją na przełamie bryłki o naturalnej wilgotności. W moim przypadku ił pylasty jest barwę ciemno brązową natomiast piasek średni jest barwy jasno żółtej.
Makroskopowo zawartość węglanu wapnia określa się na podstawie obserwacji reakcji gruntu po skropieniu go 20- procentowym roztworem kwasu solnego.
-Jeżeli grunt burzy się intensywnie i długo, określa się go jako silenie wapnisty
(> 5%CaCo3, IV klasa);
-jeżeli grunt burzy się intensywnie , lecz krótko, określa się go jako wapnisty
(3-5% CaCo3, III klasa);
-jeżeli grunt burzy się słabo i krótko, określa się go jako słabo wapnisty
(1-3%CaCo3, II klasa);
- jeśeli grunt nie burzy się lub wykazuje tylko ślady reakcji, określa się go jako bezwapnisty
( < 1% CaCo3, I klasa);
Grunt spoisty badany przeze mnie należy do klasy III ponieważ burzył się intensywnie ale krótko, natomiast grunt sypki należy do klasy I i jest bezwapnisty.