Aby napisać coś na ten temat, należy najpierw wytłumaczyć, czym jest miłość, czym jest małżeństwo.
Ale ktoś, kiedyś powiedział, że „Łatwo jest szukać definicji miłości, lecz bardzo trudno ją zdobyć”. Każdy słownik opisuje ją inaczej, każdy poeta kreuje ją w inny sposób. Autorzy romantyczni przedstawiali ją jako uczucie wielkie, zawsze nieszczęśliwe, tragiczne, odbierające rozsądek, a przynoszące łzy i cierpienie. Fredro w „Ślubach panieńskich” sprzeciwił się takiej nienaturalnej, tragicznej wizji miłości. Ukazał jej inny, w pewien sposób - antyromantyczny charakter.
Miłość pokazana w „Ślubach …” jest wielka, tak jak ta romantyczna, ale jest również szczęśliwa, promienna, zdrowa, wyzwolona z jakichkolwiek przymusów, a jednak jej źródłem była intryga. Lecz można ją wybaczyć Guciowi, on przecież był zakochany, a
„w miłości i na wojnie wszystko jest dozwolone”.
Aleksander Fredro chciał w utworze odzwierciedlić swój pogląd na uczucie takie jak miłość. Według niego ona powinna być ważna w życiu człowieka, na tyle, żeby nie bać się o nią walczyć. Jeśli ktoś przezwycięży lęk przed nią, może być naprawdę szczęśliwy.
Poeta przedstawił kilka rodzajów miłości. Pierwszym jest miłość Albina. Jest ona strasznie sentymentalna, młodzieniec płacze, kiedy jego ukochana mu odmawia, potrafi kochać, ale jego miłość nie jest męska. Według mnie miłość Albina jest sztuczna, a on sam jest bardzo nienaturalny.
Drugi rodzaj miłości w utworze przedstawiają dziewczyny: Aniela i Klara. Panienki wychowane na utworach typowo romantycznych, nie marzą o takim tragicznym uczuciu.
I żadna z nich nie przeżywa takiego „romantycznego dramatu”. Aniela zakochuje się
w Gustawie, ona odkrywa swoją miłość, po prostu do niej dojrzewa. Jej uczucie jest pogodne i pełne wyrozumiałości. Natomiast Klara, zakochuje się na przekór plotce. Nie chcąc poślubić starca, przypadkiem odnajduje w sobie uczucie do Albina.
Dziewczyny zakochały się pomimo składanych ślubów, iż będą zawsze nienawidzić ród męski. Miłość zwyciężyła lęk i pseudonienawiść panienek.
Najważniejszym rodzajem miłości, można powiedzieć „zostaje obdarowany” Gustaw. Początkowo odmowy kobiety, którą starostwo wybrało mu na małżonkę, urażają jego ambicję. Chłopak postanawia zdobyć dziewczynę, ale wtedy powstaje i rozwija się w nim prawdziwa miłość, najszczersza. Gustaw pierwszy poznał jej smak, dzięki temu uczuciu postanowił przyczynić się do tego, by poznali ją również inni.
Miłość fredrowska to uczucie złożone i zróżnicowane, o różnorodnych odcieniach oraz sposobach jej odczuwania. W sercu każdego budzi się inaczej. W sercu każdego było dla niej miejsce, ale nie każdy chciał je oddać miłości.
Jeśli chodzi o wizję małżeństwa w „Ślubach panieńskich”, to Fredro nie opisywał jej tak obszernie jak wyobrażenia miłości. Ale napisał kilka ważnych słów na ten temat. Według mnie uważał on, że możliwość osiągnięcia szczęścia istnieje tylko w małżeństwie, a szczęśliwe życie rodzinne to najcenniejsza wartość. Poeta wykazał szacunek do instytucji małżeńskiej.
Aleksander Fredro podkreślił w „Ślubach …”, że tylko miłość może połączyć dwoje młodych w małżeństwie. Ludzie czasem pobierają się opierając swe małżeństwo jedynie na rozsądku, w utworze widoczne było to, że on nie pochwalał takich związków. Opisując wielką miłość rodzącą się w bohaterach, pochwalał związki, których istnienie spowodowane było tylko poważnym, głębokim i prawdziwym uczuciem. Gdyby Fredro nie miał nic przeciwko małżeństwom z rozsądku, nie przedstawiałby chyba miłości jako takiej ważnego uczucia.
Według mnie miłość była dla Aleksandra Fredry bardzo ważna. Przedstawił w utworze ludzi zakochanych, poddających się uczuciom i walczących o nie.
„…gdyby można miłości dać wiarę,
Byłożby szczęście większe na tym świecie?”
Każdy chce miłości, lecz nie wszyscy w nią wierzą, dlatego Fredro napisał „Śluby panieńskie”.
Miłość w utworze była pogodna, szczęśliwa, radosna. Możnaby długo wymieniać jej cechy. Ale jest jedna najważniejsza - była po prostu piękna i potrzebna każdemu…
„…gdy miłością serce moje bije,
Gdy powiem: - wtenczas tylko żyję…”