KRĄŻĄCE WORECZKI
Materiały: woreczki z grochem.
Dzieci siedzą na krzesłach w kręgu. Nauczyciel rzuca jeden woreczek do wybranego dziecka i głośno nadaje mu numer „jeden”. Dziecko chwyta woreczek i rzuca go do kolejnego dziecka, nadając mu numer „dwa”. Czynność wykonujemy, aż wszystkie dzieci będą miały swój numer. Ostatnie dziecko odrzuca woreczek do nauczyciela (lub kładzie woreczek obok siebie na podłodze). W działaniu tym każde dziecko może być tylko jeden raz wybrane - unikniemy wtedy sytuacji, gdy jedno dziecko będzie miało dwa lub więcej numerów.
W drugiej turze powtarzamy całe działanie tak, jak miało
to miejsce na początku. Nauczyciel mówiąc „jeden”, rzuca drugi woreczek do dziecka z tym numerem. Dzieci po kolei wykonują
tę czynność tak, by woreczek dotarł do ostatniego dziecka.
Można kilka razy wykonać tę czynność, by dzieci zapamiętały dokładnie, do kogo rzucały woreczek i od kogo go otrzymywały.
Gdy kolejność jest już ustalona i każdy wie, do kogo rzuca i od kogo otrzymuje woreczek - nauczyciel może wprowadzić do zabawy dwa
i więcej woreczków w pewnych odstępach czasu tak, by dzieci mogły prawidłowo i dokładnie podawać woreczki. Wtedy dzieci w grupie przekazują między sobą równocześnie kilka woreczków.
Można także zmienić tempo, jak również kierunek przekazywania przedmiotów. Całe działanie rozpoczyna dziecko, które miało ostatni numer. Woreczek „wędruje” od ostatniego do pierwszego dziecka
w naszym taśmociągu. Teraz ostatnie dziecko mówi głośno numer przedostatniego dziecka, do którego rzuca woreczek, np. „dziesięć”. Osoba z numerem „dziesięć” mówi „dziewięć” i odrzuca woreczek do osoby z tym numerem. W tej „poczcie zwrotnej” również wszystkie dzieci biorą udział, a następuje tylko zamiana kolejności - od numeru największego do najmniejszego. Dziecko z numerem „jeden” zbiera woreczki.
© Robert Domań
Opis zabawy pochodzi z książki: R. Domań, Metody pedagogiki zabawy w pracy z dziećmi
w wieku przedszkolnym, Lublin: Wydawnictwo PRZEDSZKOLAK 2003, s. 34-35.