Załącznik IV do części 168
Odpis
List do redakcji
W publikacji pt. „Ocena opłacalności ekonomicznej modernizacji kotła WR5” z września 1999 r. reklamującej pseudo modernizacyjną działalność firmy REMO-KOTŁY z ul. Dziewiosłęby 9 w Warszawie, autor tej publikacji dr inż. Jan. G …... napisał: „Modernizacja proponowana w wersji pierwszej dotyczy sposobu doprowadzenia i rozdziału powietrza pierwotnego i wtórnego doprowadzanego do spalania na podstawie własnego rozwiązania technicznego objętego ochroną Urzędu Patentowego RP (nr 53625)”.
W rzeczywistości właściciel firmy REMO-KOTŁY inż. Jan Malita 13 lutego 1992 r. zgłosił do opatentowania konstrukcję rusztu według mojej dokumentacji, opracowanej przeze mnie w trzecim kwartale 1988 r. W konstrukcji tego rusztu (z powodów, które szczegółowo omówiłem w publikacji pod tytułem „Jak zapewnić równomierne ciśnienie powietrza podmuchowego na szerokości rusztu”, GPiE nr 5/1997 r.) powietrze podmuchowe wprowadziłem całkowicie z przodu rusztu, przed lejami stref podmuchowych. Jest to bardzo wyraźnie pokazane na Fig 1, poz. 16 (patrz Fig 3, poz. 16 Załącznika II) opisu ochronnego wzoru użytkowego nr 53625. To rozwiązanie, będące w końcowej wersji opisu tego wzoru użytkowego przedmiotem zastrzeżenia, nie ma oczywiście nic wspólnego z powietrzem wtórnym. Samo zastrzeżenie ochronne jest przy tym wyjątkowo błędnie sformułowane, co wyjaśniam na końcu pisma do Redakcji.
Sprawa „wynalazku” inż. Jana Mality, przedstawiona bardzo skrótowo, wygląda następująco:
W połowie 1988 r. inż Jan Malita, … namówił swojego znajomego mgr inż. Jana S...... (ówczesnego dyrektora d/s rozwoju w Fabryce Maszyn „Radomsko”) aby z moim udziałem dokonał modernizacji zakładowych kotłów wodnych typu WCO80.
Regułą było wtedy, że w składzie brygady do realizacji projektu racjonalizatorskiego rezerwowałem dla siebie udział 15 %. W uzupełnieniu do 100 % radziłem aby wpisywać tych co mogą pomóc w realizacji projektu, a w szczególności tych, którzy nie będąc w składzie brygady mogliby przeszkadzać. Na zachowanej kopii umowy o dokonanie projektu wynalazczego z 1988 r. twórców projektu jest czterech: S..... , T..... Kopydłowski i T.... . Poza mną wszyscy byli pracownikami Fabryki Maszyn „Radomsko”.
Dzięki osobie mgr inż. Jana S..... , modernizacja została zrealizowana wyjątkowo szybko. Pierwszy kocioł został uruchomiony w marcu 1989 r. Kiedy były już znane wyniki jego badań cieplnych, przeprowadzone przez katowicki Ośrodek Badawczo-Rozwojowy GIGE, zjawił się w moim mieszkaniu inż. Jan Malita, prosząc o dokumentację tej modernizacji. Otrzymawszy trzy jej komplety, które akurat miałem w zapasie, sam zadeklarował się, że będzie mi płacił 300 tysięcy ówczesnych złotych za każdy zmodernizowany kocioł. Mimo, że na łamach Gospodarki Paliwami i Energią reklamuje się zmodernizowaniem setek kotłów, nie dostałem od niego nawet złamanego centa.
Od początku lat dziewięćdziesiątych zaczęły natomiast napływać do mnie informacje, początkowo, że na modernizację kotłów typu WCO80 jest patent, a następnie że jego autorem jest inż. Jan Malita. Jednak dopiero w lipcu 1995 r. inż. Bogdan Czekalski (kierujący wcześniej badaniami kotła w Fabryce Maszyn „Radomsko”) przysłał mi kopie strony 65 Biuletynu Urzędu Patentowego nr 23 z 1992 r. oraz decyzji Urzędu Patentowego z 1995.06.07 przyznającej patent (czytaj: prawa ochronne na wzór użytkowy) W 94491 (późniejszy wynalazek nr 53625) na „Szkielet rusztu zwłaszcza w piecach i kotłach do spalania miału węglowego”.
Z informacji telefonicznej od inż. Bogdana Czekalskiego … dowiedziałem się, że kopie tych dokumentów inż. Jan Malita wysyła wszystkim, którzy tak jak on modernizują kotły posługując się bezprawnie moją dokumentacją. W piśmie informuje ich przy tym, że tylko on ma prawo do tego, jako właściciel patentu, a wszyscy inni którzy to robią zostaną pociągnięci do odpowiedzialności karnej.
W Biuletynie Urzędu patentowego tylko zamieszczony tam schemat rusztu świadczył, że jest to moje rozwiązanie, zwłaszcza jeśli chodzi o doprowadzenie powietrza (czytaj: do skrzyni podmuchowej rusztu), przez nikogo poza mną dotychczas nie stosowane. Natomiast podanym „przedmiotem wzoru użytkowego” można zastrzec każdą konstrukcję rusztu wędrownego (czytaj: łuskowego), stosowanego od początku dwudziestego wieku (czytaj: od lat dwudziestych tego wieku).
W piśmie do Urzędu Patentowego nr ES/547/95 z 1995.07.10 (patrz Załącznik II) na tą okoliczność napisałem: „Zwracam jednocześnie uwagę, że podana w biuletynie charakterystyka szkieletu rusztu pasuje co do joty do każdego rusztu łuskowego, łańcuchowego, czy jak kto woli - wędrownego, skonstruowanego w dziesiątkach różnych wersji nie tylko przeze mnie, ale również od trzydziestu lat w przemyśle kotłowym. Poniemieckie konstrukcje rusztów, … których produkcję podjęto po wojnie i w które wyposażono kotły w Polsce przed wojną, różnią się opisowo tylko tym, że nie miały szczelnych ścian bocznych skrzyni powietrznej (poz. 1 i 2 opisu). … .”
Sprawa „wynalazku” inż. Jana Mality w Urzędzie Patentowym musiała trafić do rąk wyjątkowo skorumpowanych urzędników, ponieważ po moim piśmie z 1995.07.10 przerobiono całkowicie treść zgłoszenia (czytaj: zastrzeżeń patentowych), zmniejszając ilość zastrzeżeń z początkowych dwóch na jedno, w którym szkielet rusztu jest znamienny tym, że wlot powietrza nie znajduje się na szerokości ściany bocznej leja strefy podmuchowej (czytaj: lecz w przerwach między lejami), … . W wyniku technicznej tępoty inż. Jana Mality, rzecznika patentowego i urzędników Urzędu Patentowego manipulujących treścią zgłoszenia, również i tym zastrzeżeniem można objąć większość istniejących rusztów.
Natomiast rozwiązanie objęte tym zastrzeżeniem, jak to wyjaśniłem w mojej publikacji z maja 1997 r., jest akurat rozwiązaniem najgorszym ze stosowanych - jeśli wlot powietrza znajduje się w obrębie lejów stref podmuchowych.
A czyni to właśnie nie kto inny, jak inż. Jan Malita w swoich pseudo modernizacjach szeroko zareklamowanych przez Naczelnego Redaktora Gospodarki Paliwami i Energią. Przykładem może być modernizacja kotłów typu OR10 w zakładach w Tarczynie.
(-) Jerzy Kopydłowski
Przepisał i w komentarze zaopatrzył: inż. J. Kopydłowski, Tarnowskie Góry, 2011.07.30
Z 1999.12.23 do istniejącego jeszcze wtedy czasopisma Gospodarka Paliwami i Energią.
W opisie wzoru użytkowego 53625 wyraźnie inną czcionką maszynową napisana jest strona z „zastrzeżeniem ochronnym”. Innym pismem odręcznym i znacznie drobniejszym wpisany jest na niej numer 53625. Niezależnie od faktu, że w Biuletynie Informacyjnym z 1992 r. wymienione są dwa zastrzeżenia, a w opisie wydrukowanym jest tylko jedno zastrzeżenie,
Można w niej przeczytać: „Największe zróżnicowanie ciśnienia na szerokości rusztu występowało wtedy, gdy główny strumień powietrza wpływał do skrzyni powietrznej w przerwie między lejami sąsiednich stref … .” Tymczasem akurat taki sposób został zastrzeżony we wzorze użytkowym 53625.
1