51. Zasady i metody nauczania ortografii.(ćw.)

ZASADY:

1. Zasada systematyczności

- wyraża się w planowaniu materiału nauczania ortografii i rytmicznym jego realizowaniu, stosowaniu systematycznej kontroli i oceny.
2. Zasada profilaktyki

czyli zapobieganie błędom, polega na stałej trosce nauczyciela o poprawny zapis nowych i trudnych wyrazów, przyzwyczajaniu uczniów do zgłaszania swoich wątpliwości w pisaniu i wdrażanie ich do samokontroli własnego tekstu. Dąży się do tego, aby zapis każdego nowego wyrazu był poprawny, aby błędna forma nie utrwalała się w pamięci dziecka.
3. Zasada integracji

ortografii z innymi działami nauczania wskazuje na konieczność łączenia ćwiczeń ortograficznych z innymi ćwiczeniami językowymi.
4. Zasada stopniowania trudności

- -odnosi się do racjonalnego doboru i układu treści poszczególnych zagadnień ortograficznych oraz stopniowego przechodzenia od najłatwiejszych do trudniejszych form ćwiczeń w pisaniu, tj. przepisywania, pisania z pamięci i ze słuchu.
5. Zasada poglądowości

wymaga właściwego doboru i celowego wykorzystania środków dydaktycznych, które pomagają w skupieniu uwagi, w zapamiętywaniu obrazu wyrazów, a także formułowaniu zasad pisowni.
6. Zasada aktywności

dotyczy tworzenia takich warunków, które zapewnią wszystkim uczniom aktywny i świadomy udział w zajęciach. Polega na różnicowaniu ćwiczeń ortograficznych w zależności od poziomu opanowania pisowni przez poszczególnych uczniów oraz zainteresowaniu ich treścią i sposobem wykonania.
7. Zasada kontroli i oceny

postępów uczniów stosowana jest przede wszystkim w celu likwidowania niedociągnięć i braków w opanowaniu umiejętności ortograficznych.

METODY:

1. indukcyjna-wprowadzenie nowego materiału i po dokonaniu uogolnien dochodzenie do zasad

2. dedukcyjna-najpierw podajemy okresloną regułę ort.,potem dobieramy do niej materiał

3. analogiczna-dotyczy takich sytuacji gdzie następuje podobieństwo postępowania ort. Z wczesniej juz poznanym przypadkiem np. Znają ó wymienne na o i mówimy,żeby zrobiły to samo z rz(wymienne na r)

metody działania językowego

• ćwiczenie poprawnej wymowy;

• analizowanie trudności ortograficznych ( ich dostrzeganie i analiza)

• wyjaśnienie pisowni wyrazów;

• pamięciowe ćwiczenie zapisu wyrazów;

• praca ze słownikiem ortograficznym;

• gry i zabawy dydaktyczne;

• kontrola własnoręcznie napisanego tekstu.

1. Proszę porównać ze sobą dwie formy stylistyczne - opowiadanie i opis (z ćw., na wykadach nie było albo nie znalazłam u siebie?)

OPOWIADANIE:

OPIS:

Dynamiczne ( akcja) opowiadania pisane przez dzieci na podstawie lektur, ilustracji, własnych przygód i przeżyć oraz fikcyjne związki przyczynowo-skutkowe (logiczna spoistość treści) twórcze i odtwórcze podstawowa forma wypowiedzi narracyjnej wstęp- co było na początku? Rozwinięcie- Wskazanie przyczyny wydarzenia Opis przebiegu wydarzenia Podanie skutków wydarzenia zakonczenie-wnioski,podsumowanie

Statyczny zewnętrzny przestrzenny zawiera dużo przymiotników, czasowników przedstaiwa właściwości opisywanej rzeczy/osoby/miejsca itd. logiczny porządek ujmowanie istotnych i charakterystycznych właściwości określonych przedmiotów (opisywanych obiektów), wstęp-przedstawienie przedmiotu,czasami uwzględnienie rozwinięcie-opis właściwy zakończenie-

53. Istota opowiadania
- zasadniczą cechą opowiadania jest to, że przedstawia ciąg wydarzeń zachodzących w okreslonym czasie i stanowiących poszczególne etapy rozwijającej się AKCJI. Między zdarzeniami zachodzi stosunek PRZYCZYNOWO-SKUTKOWY.
- z istoty opowiadania wynika, że ukazuje ono obraz dynamiczny - przedstawia działania, bieg czynności i zdarzeń, prezentuje fabułę.
- aby istota opowiadania była oddana we właściwej formie, konieczne jest zastosowanie odpowiednich środków językowych

---